အဆိပ္

မိုးကေတာ့ လုပ္ျပီ ။ တခ်ိန္လံုး တိမ္စ တိမ္နေတာင္ မေတြ႕ရပဲ ခုမွ ခ်က္ခ်င္းကို သည္းလာလုိက္တာ ေနာက္က က်ားလုိက္လာတဲ့အတိုင္းပဲ ။
ထီးေဆာင္တတ္တဲ့ အက်င့္မရွိတာမို႕ ထီးကလည္း ပါမလာေပ ။ လြယ္အိပ္ထဲမွာ စာအုပ္ေလး သံုးအုပ္ပါတာမို႕ နီးစပ္ရာ လၻက္ရည္ဆိုင္တည္းကို ေျပး၀င္လာခဲ့လုိက္သည္ ။ ေခါင္းေပၚမွ မုိးေရတစ္ခ်ိဳ႕ကို
သပ္ခါခ်လိုက္ျပီး လြတ္ရာ စားပြဲတစ္လံုးကုိ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္ ။
“ညီေလးေရ ေဆးလိပ္တစ္ပြဲနဲ႕ လၻက္သုပ္ တစ္ပြဲေပးပါကြာ ”

မုိးေအးေအးမွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြလို ေကာ္ဖီပူပူ ၊ လၻက္ရည္ပူပူ မေသာက္ခ်င္ပါ ။ ေဆးလိပ္ေလးနဲ႕ ၊ေရေႏြးၾကမ္းက်က်ေလးနဲ႕ လက္ဖက္သုပ္ေလးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္သည္ ။ မွာတာေတြ
ေရာက္လာေတာ့ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို အရင္မီးညွိလိုက္ျပီး တစ္ခ်က္ ဖြာရိုက္လိုက္သည္ ။
ျပီးမွ လြယ္အိပ္ထဲမွ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ထုပ္ျပီး ဖတ္ၾကည့္သည္ ။စာအုပ္က ကဗ်ာ လံုးခ်င္းစာအုပ္မို႕
မုိးေအးေအးနဲ႕ ဇိမ္ကို က်ေနသည္ ။ဇရက္မင္း စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါ့ ။မိုးကေတာ့ စဲမည့္ပံု မေပၚေသး။
ေလာရန္မလိုသည္မို႕ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကိုယ့္ဖီးလ္နဲ႕ကိုယ္ ျငိမ့္ေနလုိက္သည္ ။
“ ေတာက္  အဲ့ဒါ တမင္လုပ္တာကြ ။ သိသိၾကီးနဲ႕ ဒီေကာင္ တမင္တကာ လုပ္တာ ”
နားထဲကို ေဆာင့္၀င္လာတဲ့ အသံေၾကာင့္ စည္းစိမ္ပ်က္သြားသည္ ။ သို႕ေပမယ့္ စာေသာက္ဆုိင္မွာမို႕ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ေျပာပိုင္ခြင့္မရွိ ။အသံလာရာ ၀ုိင္းကို တေစ့တေစာင္း လွမ္းၾကည့္ အကဲခတ္လုိက္ရင္း
နားစြင့္ေနလိုက္မိသည္ ။ “မိုးေအးေအးမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒါေလာက္ေပါက္ကြဲေနပါလိမ့္ ” ဟုလည္း
ေတြးေနမိသည္ ။
ေစာေစာက အသံထြက္လာေသာ ၀ိုင္းမွာ လူသံုးေယာက္ ထိုင္ေနသည္ ။တစ္ေယာက္က ဗုိက္ပူပူ ခပ္၀၀ ။
က်န္နွစ္ေယာက္ကေတာ့ သာမာန္ ကုိယ္ေနဟန္နွင့္ပင္ ။သို႕ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကအသားအေတာ္ျဖဴျပီး
က်န္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ခပ္ပုပုပင္ ျဖစ္ဟန္တူသည္ ။ထိုင္ေနၾကရာမွာ ထိုသူက က်န္နွစ္ေယာက္ထက္
အေတာ္ပင္ နိမ့္ေနသည္ ။ေစာေစာက အသံထြက္လာသည္မွာ ထုိခပ္ပုပု လူရဲ႕ထံမွ ျဖစ္ဟန္တူသည္ ။
“ ေတာက္ ငါ့တစ္သက္မွာ ဒါမ်ိဳးတစ္ခါမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး ။ ရာဇ၀င္ရုိင္းလုိက္တာ ”
အသားျဖဴျဖဴနွင့္လူက ေျပာသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္သိခ်င္စိတ္က ပိုျပင္းထန္လာသည္။ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕ဘက္ကို ပို၍ အာရံုစိုက္ေနမိသည္ ။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတုိ႕ကို ယံုလို႕ ငါအပ္ခဲ့တာကြာ ၊ ခုလုိ တိုက္ဖူးျပီးသား ကားကုိ ေဘာ္ဒီျပန္ထုျပီး
ေရာင္းတာမ်ိဳးေတာ့ ငါ ဘယ္လုိမွ မစီးခ်င္ဘူး ”
ေအာ္.....။ လက္စသက္ေတာ့ ကားကို “အင္ ” ထုခံလုိက္ရတာကိုး။ လူေတြ အဲ့ဒါခက္တာပဲ ။
အစြဲအလမ္း သိပ္ၾကီးၾကသည္ ။ တိုက္ဖူးျပီးသားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ။စီးလို႕ရရင္ ျပီးေရာေပါ့ ။
ေရာင့္ကို မေရာင့္ရဲနိုင္ၾကဘူး ။ စိတ္ထဲကေန ကိုယ့္ဘာသာ အေတြးပြါးေနမိသည္ ။ သူတို႕ကေတာ့
ေျပာေနဆဲပင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အေတြးေတြေနာက္ လုိက္ေနမိသည္ ။အမွန္ေျပာရရင္ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ေက်ာတတ္တဲ့ “အင္” ထုတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္
မုန္းသည္ ။ စစ္မွန္ေသာ ရုိးသားေသာ စိတ္ဓာတ္ေတြကို အေရာင္ဆိုးေသာ “အင္ ” ဆိုတာၾကီးကုိလည္း
ကၽြန္ေတာ္ မုန္းသည္ ။
“ တူးတီး လမ္းေလွ်ာက္မယ္ေဟ့ ”
အနားကေန ျဖတ္သြားရင္း ေအာ္လို္က္ေသာ စားပြဲထိုးေလး အသံေၾကာင့္ အေတြးလြန္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္
သတိျပန္၀င္လာသည္ ။ အျပင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မိုးေတာင္ စဲသြားျပီ ...။
အင္း...။ သြားဦးမွ ျဖစ္မည္ .။ဆက္ရန္ခရီးက ရွိေသးသည္..။

.................................................
                              (၂ )
“အဲ့ဒါ မင္းညံ႕လို႕ ျဖစ္တာကြ ၊ မင္းေျပာေတာ့ စိန္ပြဲစား ဆို ၊စိန္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ ကၽြမ္းလွေခ်ရဲ႕၊ သိလွေခ်ရဲ႕ဆို ၊ ခုေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ၊ ဒါနည္းနည္းေနာေနာ ေငြမဟုတ္ဘူးကြ ”
အိမ္ေပၚတတ္တတ္ျခင္း ၾကားလိုက္ရေသာ အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္ ။
အိမ္ရွင္ လင္မယား ရန္ျဖစ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ ။ ေယာက်ၤားက သာမာန္ ရံုး၀န္ထမ္း တစ္ဦးျဖစ္ေပမယ့္
မိန္းမက လည္လည္၀ယ္၀ယ္ နွင့္ စိန္ပြဲစား လုပ္သည္မို႕ ပိုက္ဆံကေတာ့ အေတာ့္ကို ခ်မ္းသာသူမ်ား ျဖစ္သည္ ။ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဦးေလးျဖစ္သူရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူတို႕အိမ္ေလးေပၚမွာ ေခၚတင္ထားျခင္း
ျဖစ္သည္ ။ အျမဲတမ္း ေအးေအးေနၾကသူမ်ားမဟုတ္ ။တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု စကားမ်ားေနတတ္သည္ ။
သူတို႕စကားမ်ားတိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အျမဲစိတ္ညစ္ရသည္ ။အိမ္ေရွ႕ပူမွေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးလည္း
စိတ္မခ်မ္းသာနိုင္တာ အမွန္ ။ ခုလဲ ျဖစ္ျပန္ျပီ ..။ ဒီတစ္ခါ ေယာက်ၤားျဖစ္သူ အသံက ေတာ္ေတာ့ကို က်ယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕မ်က္နွာတစ္ခုလံုးက ေဒါသေၾကာင့္ နီျမန္းေနသည္ ။
သူတို႕ ရန္ျဖစ္တာ ေတြ႕ဖူးေပမယ့္ ဒါေလာက္ထိ ေဒါသထြက္တာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးပါ ။
ျပႆနာက ေတာ္ေတာ္ၾကီးပံုရသည္ ။ မိန္းမျဖစ္သူကေတာ့ ေခါင္းၾကီးငံု႕၍ တစ္ရိႈက္ရိႈက္ ငို္ေနသည္ ။
“ ငိုမေနနဲ႕ကြ ၊ က်က္သေရ မရွိဘူး ။ ငိုေနလို႕ ျပီးတာလည္း မဟုတ္ဘူး ။ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာ
စဥ္းစား ၊ ေတာက္ ....ငါကြာ....”
“ဦးေလး ....ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ ။ ဘယ္လုိေတြျဖစ္လို႕လဲ ”
မေနသာေတာ့ျပီမို႕ ထံုးစံအတုိင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္၍ တားရသည္ ။
“ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ ငါ့တူရာ.။.စိန္ပြဲစားၾကီး ေဒၚတင္မိ ဒီတစ္ခါ “အင္ ” ထိသြားျပီေလ ။ခု သူ၀ယ္လုိက္တဲ့
စိန္ေတြက အတုေတြ ျဖစ္ေနတယ္ေလ.။ ခု အဲ့ဒါကို ဘယ္လိုမွ သူမရွင္းတတ္ေတာ့ဘုူး ငါ့တူရ ။ဒီဟာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးက နည္းတာ မဟုတ္ဘူး ”
အိမ္ရွင္ျဖစ္သူရဲ႕ အသံက ေနာက္ဆံုးတြင္ ေပ်ာ့က်သြားတာကို သတိထားမိသည္ ။သူ႕မ်က္၀န္းမွာလည္း
မ်က္ရည္စအခ်ိဳ႕ကို  ေတြ႕လုိက္ရသည္ ။သူတို႕ရဲ႕အပူေတြကုိို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ပင္ ရင္ထဲ “နင့္” သြားမိသည္ ။
စိန္ “အတု ” ေရာင္းသူကိုလည္း ၾကားထဲကေန ေဒါသျဖစ္မိသည္.။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား ဒါေလာက္ သူမ်ားကုိ
လိမ္လည္ခ်င္ရတာလဲ မသိဘူး ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးထဲမွာလည္း အတုေတြက တသီၾကီး ေပၚလာသည္ ။
တုိးတတ္လာေသာ ေခတ္ၾကီးတြင္ ၊ေငြအတု ၊ ေလအတု ၊ဖိနပ္အတု ၊ ပတ္စပို႕အတု၊ စိန္အတု၊ကားအတု၊
အို.....စံုပလိစိေနပါလား....။တသီၾကီးမွ တကယ့္ကို တသီၾကီး......။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေတြပင္
ေနာက္က်ိက်ိ ျဖစ္လာသည္...။

( ၃ )
“ တယ္....ဒီအဘိုးၾကီးကေတာ့ အသက္ကျဖင့္ က်င္းနႈတ္ခမ္း၀ ေရာက္ေနျပီ ၊ ႏြားအို မ်က္နုၾကိဳက္တဲ့စိတ္က
မေပ်ာက္ေသးဘူး ”
....................................................................
“ဗ်ိ ”
အစပ်ိဳးထားေသာ စာေလးကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္း မၾကိဳက္သျဖင့္ စာရြက္ကို ဆုတ္ျဖဲပစ္လုိက္သည္။
တိတ္ဆိတ္ေသာ ညအေမွာင္ၾကားတြင္ စာရြက္ျဖဲလုိက္ေသာ အသံက တေစၧညည္းသံအလား “ဗ်ိ” ကနဲ
ထြက္လာသည္ ။စာရြက္ကို လံုးေခ်ျပီး အမိႈက္ပံုးဆီသို႕ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္...။
ဒီေန႕မွ ေခါင္းကလည္း ဘာမွကို ထြက္မလာ .။ျဖစ္ေတာ့မျဖစ္ေသး .။ ဒီည တစ္ပုဒ္ေတာ့ ရေအာင္ေရးရမည္။ မနက္ျဖန္ေပးမည္ဟု မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ကို ကတိေပးခဲ့ျပီးျပီ ။ မျပီးလို႕ေတာ့ မျဖစ္ ။ ကုိယ္က ကတိပ်က္ရာ က်ေပမည္ ။ ဒီလိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျဖစ္မခံနုိင္ပါ ။ ကတိတစ္ခုကို လြယ္လြယ္နဲ႕ မေပးတတ္သည္မို႕ ကတိပ်က္မွာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္သည္။ စာကလည္း “မု ” မ၀င္ရင္ ေရးလို႕ကို မရ ။ ဟိုဘက္က လွည့္ေတြးၾကည့္ ၊ ဒီဘက္က လွည့္ေရးၾကည့္ ၊  စိတ္တိုင္းမက် ။ ဆုတ္ျဖဲလိုက္သည့္ စာရြက္ေတြပင္ အေတာ္မ်ားေနျပီ ။စိတ္ကလည္း ေန႕လည္က ကိစၥေတြဆီပဲ ေရာက္ေနသည္ ။
အိမ္ရွင္ ဦးေလးတို႕လင္မယား စိန္ကိစၥကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမွာပါလိမ့္ ။ ဟို..ကားပြဲစားေတြကေရာ....
ကားပိုင္ရွင္ကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးမွာပါလိမ့္......။စဥ္းစားရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲကို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ထိပ္လန္႕ဖြယ္ရာ အေတြးတစ္ခု ေရာက္လာသည္ ။ အတု လုပ္သည့္သူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ “မုန္းသည္ ” ဟု
ဆိုခဲ့သည္ ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကေရာ.............။
တခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ တစ္ဦးက နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာတစ္ဦးကို ေျပာခဲ့ဖုူးေသာ
စကားေလးကို ျပန္သတိရမိသည္ ။
“တစ္ခ်ိဳ႕က အသိမ္းအဆည္းမတတ္လို႕ ေလ်ာ့သြားတယ္ ။ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာက္သြားတယ္ ။အဲ့ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရင္
အဲ့ဒီေ၀ဒနာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး မင္း..အနုပညာ ပစၥည္း မထုပ္လုပ္နဲ႕။ ေလ်ာ့...ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေ၀ဒနာကုိ
အေၾကာင္းခံျပီး အနုပညာ လုပ္လိုက္ရင္...မင္း သစၥာမဲ့ရာ က်သြားမယ္ “အင္ ” ထုရာ ေရာက္သြားမယ္ေပါ့ကြာ ” ......တဲ့ ။
ထိုစကားကို သတိရမိသည္နွင့္ တျပိဳင္တည္းပင္ “အင္ ” ထုေသာ၊ အတုလုပ္ေသာ သူမ်ားကို မုန္းသည္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ....ေရးမရေသာ စာတစ္ပုဒ္ကုိ ကတိတစ္ခုအတြက္နဲ႕ အတင္း ဖ်စ္ညွစ္ေရးဖို႕ ၾကံစည္ေနသည္မွာ .အနုပညာကို “အင္ ” ထုရာ ေရာက္ေနျပီ ......ဟု.......အထိပ္တလန္႕ ေတြးမိလိုက္သည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေလးကို ပိတ္လိုက္သည္.။ ေတာ္ပါျပီ......။ရင္ထဲက အလုိအေလ်ာက္ ထြက္က်လာတာ
မဟုတ္ေသာ စာတစ္ပုဒ္ဆိုသည္မွာ အလြဲေတြ၊ အမွားေတြ တသီၾကီး ပါလာတတ္သည္္ ။အဲ့ဒီ အလြဲေတြ တသီၾကီးပါတဲ့စာကို စာဖတ္သူမ်ား ဖတ္လိုက္ရရင္ သူတို႕ရဲ႕ နားထဲ ၊ အေတြးေတြထဲမွာ ဒီစာက
“အဆိပ္ ” ျဖစ္သြားနိုင္သည္ ။ ပါးစပ္ထဲကို ထည့္ေသာ အဆိပ္က ထည့္ခံရသူ တစ္ဦးကိုသာ ေသေစနိုင္ေပမယ့္ .. နားထဲကို ၊အေတြးထဲကို ထည့္လုိက္တဲ့ “အဆိပ္” ကေတာ့ ထည့္ခံသူရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္၊
ထည့္ခံရသူရဲ႕ နိုင္ငံ တစ္ခုလံုးပါ ပ်က္စီး ေစနုိင္သည္ ။ ကတိတစ္ခု အတြက္နဲ႕ေတာ့ စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ နားထဲ ၊အေတြးထဲကို “အဆိပ္ ” ေတြ ထည့္မေပးခ်င္ေတာ့ျပီ ။မီးေလးကို အသာပိတ္ရင္း.....
အိပ္ယာေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ လွဲခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္.......။


မွတ္ခ်က္ ။။။။။။။။။။ နာမည္ၾကီးအဆိုေတာ္ ဆိုသည္မွာ စႏၵရား(ဦး)ခ်စ္ေဆြျဖစ္ျပီး ၊နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာဆိုသည္မွာ ဆရာခ်စ္ဦးျဖစ္ပါသည္...။

ၾကိဳးစားပါဦးမည္.....။
ဆႏၵမြန္ျဖင့္............လြမ္းေနာင္...။