တံဆိပ္မလိုေသာ အကၡရာေလးမ်ား

ရႈမဆံုးေတာ့ျပီ........စိမ္းလဲ့လဲ့နွစ္စဥ္........လယ္ကြင္းေတြက တေမွ်ာ္.......တေခၚ  စိုေျပလြင္........ရိပ္သိမ္းခ်ိန္
ဆိုျပန္လွ်င္........၀င္းမွည့္ေရႊစင္အိလို႕ပင္.....စပါးအနွံေတြနဲ႕......အသီးေတြ.....သန္ျမန္ေအာင္.......ျမင္။။။
ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းရဲ႕“လူခၽြန္လူေကာင္း” သီးခ်င္းထဲမွ အစဆံုး အပိုဒ္ကို ၾကားတိုင္း လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလတြင္
ေက်းလက္ဇာတိရြာေလးမွ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးျဖစ္သူ ေျပာေသာ စကားမ်ားနွင့္....စိတ္ညစ္၍
ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ခဲ့ေသာ္လည္း မေသေသာ မမိေငြကို ေျပးျမင္ၾကားေယာင္မိျမဲပင္..........။ 



                         (၁)
အသံေတြၾကားေနရသည္။သဲ့သဲ့ေလးၾကားေနရသည္။ အိပ္မက္လား.....။မဟုတ္။။။။မ်က္လံုးတို႕က က်ိန္းစပ္စပ္..။ ခပ္မွိန္မွိန္ အလင္းေရာင္ေလးကရွိေနသည္။
ၾကားေနရသည့္ စကားသံေတြက တိုးသြားလိုက္..။က်ယ္လာလိုက္....။
ေသခ်ာ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ...
“ျမန္ျမန္လုပ္.....ေပါက္ျပားနဲ႕ ဓားတစ္ေခ်ာင္းယူခဲ့”
“ဟင္”
လက္မွ နာရီကုိ ညမီးနဲ႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ .ည၂နာရီ ထိုးျပီးလို႕...ဆယ္မိနစ္။
ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနပါလိမ့္။.....အေတြးနဲ႕အတူ....အိပ္ရာမွ လူးလြန္႕ျပီး ထလိုက္သည္။
“ဟာ ေအာင္ေက်ာ္ ဦးေလးတို႕ အသံေၾကာင့္ နိုးလာတာလား”
ဦးေလးက အသံ တိတ္တိတ္နွင့္ အားနာစကားဆိုရွာသည္။။။
“မဟုတ္ဘူး ဦးေလး.......ကၽြန္ေတာ္ နိုးေနတာ ၾကာျပီ။...ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘယ္သြားမလို႕လဲဗ်”
ကၽြန္ေတာ့္ မုသားစကားကို ဦးေလးက မယံုသလို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း
“မိုးရြာတယ္ေလကြာ...စပါးခင္း ေရသြားေဖာက္ရမယ္၊......ေတာ္ေန ကန္သင္းေတြ က်ိဳးကုန္ရင္ စပါးမေအာင္ပဲ
ေနလိမ့္မယ္....”
ဦးေလးေျပာမွ အိမ္ေရွ႕ဘက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။။။။။ဟုတ္သား။  အိမ္ေရွ႕နား နိမ့္သည့္ အပိုင္းမ်ားတြင္
မိုးေရမ်ား ေဖြးေနသည္။။။။စဥ္းစားၾကည့္မွ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေတာ္ အိပ္ေမာက်သြားမွန္း သတိယလိုက္သည္။
မိုးရြာသည္ပင္ မသိလုိက္။ အင္းေလ.။ခရီးက ပန္းလာသကိုး။။။။ရန္ကုန္ကေန ရထားနဲ႕ မႏၱေလး။
မႏၱေလးကေန ရြာကို ေန႕၀က္ခရီး ကားစီးခဲ့ရေသးသည္ဆုိေတာ့.....ပန္းျပီေပါ့။
“ကၽြန္ေတာ္ေရာ လိုက္မယ္ဗ်ာ ”
ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ဦးေလးက “ေဟ” ဟု အံၾသဘနန္း တံု႕ျပန္ရင္း
“မင္း ခရီးပန္းလာတာ အနားယူပါကြာ.....ဒါက မင္းတို႕ ျမိဳ႕မွာလို နုနုေလး လုပ္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့
ညၾကီး အခ်ိန္မေတာ္ၾကီး”
“ရပါတယ္ဗ်ာ ။ဦးေလးတို႕ေတာင္ သြားေသးတာပဲ”
ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ရွည္အက်ၤ ီ တစ္ထည္ေကာက္၀တ္ရင္း လိုက္မယ္ဟန္ျပင္လုိက္သည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက သူ႕တူ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းမာတတ္တာ သိေနသူမို႕ထင့္။ဦးေလးက ထူးထူးေထြေထြ
ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ “ေအးေလ. ဒါဆိုလညး္ လိုက္ခဲ့ေပါ့ကြာ။။”ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲသို႕
သံုးခဲထိုး ဓာတ္မီး တစ္လက္ ထည့္ေပးကာ ေရွ႕မွာ ထြက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လညး္ အနားတြင္ အသင့္ရွိေနေသာ ဓားရွည္ တစ္ေခ်ာင္း ဆြဲကာ ဦးေလးေနာက္မွ လိုက္ထြက္လိုက္သည္။
“အားးးးးးးးးပါးးးးပါးးးးးးးးး”
မိုးေရထဲ ေျခေထာက္အခ်တြင္ “ေအး” ကနဲ ခံစားမႈေၾကာင့္  နႈတ္မွ တစ္ခ်က္ ေယာင္၍ ထြက္သြားသည္။။။။။။။
ေအးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္းးးးးးးး။မတတ္နိုင္ေတာ့။နႈတ္ေဆာ့ျပီး လိုက္ခ်င္တာကိုးးးး။“ခံလုိက္ကြ” ဟု
စိတ္ထဲမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေအာ္လို္က္မိသည္။
လေရာင္ ၾကယ္ေရာင္မရွိ။အေမွာင္အတိျပီးေနေသာ ညနက္နက္တြင္  ဦးေလးတို႕သားအဖ နွစ္ေယာက္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္  သံုူးခဲထုိး ဓာတ္မီး ကိုယ္စီနဲ႕ ရြံ႕ေတြ ဗြက္ေတြထဲမွာ ေျခဗလာနဲ႕ ေတာထြက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေရွ႕ကေလွ်ာက္ေသာ သူတို႕ေတာ့ ဘယ္လုိေနမယ္ မသိ။ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြေတာ့ ထူပူေနျပီ။
စပါးခင္းေတြဆီေရာက္ေတာ့ ေရ ေဖာက္ခ်တန္တာေဖာက္။ပိတ္သင့္တဲ့ “ကတြက္”ပိတ္။ဦးေလးေျပာစကားအရ
ဒါက ေနာက္ဆံုးမိုး ဟု သိရသည္။ဒီ့ေနာက္က်ရင္ ရြာဖို႕မေသခ်ာေတာ့ဘူုးတဲ့..။ဟင္းးးးး။ရန္ကုန္မိုးနဲ႕မ်ားေတာ့ ကြာပါ့။. စူးလုိက္တဲ့
ဆူးေတြကလညး္ ဘယ္နွစ္ေခ်ာင္းမွန္းပင္ မသိေတာ့ ။ သို႕ေသာ္......ကိုယ့္စကားနဲ႕ ကိုယ္မို႕
ဘာမွေတာ့ မေျပာသာ။အသာ အံၾကိတ္လိုက္ရင္း သူတို႕လုပ္တာသာ ၾကည့္ေနရသည္။
မနက္ လင္းခါနီးေတာ့  အားလံုးျပီးသြားျပီ...။
“ကဲ......မင္းတို႕ျပန္နွင့္.။ငါ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေလး လွည့္ခုူးခဲ့အံုးမယ္”
ဦးေလးက ေျပာေျပာဆုိဆို ပုဆိုးကို တိုတိုျပင္၀တ္ကာ ထြက္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မင္းေနာင္(ဦးေလးသား)လည္း လာရာလမ္းအတိုင္း ျပန္လွည့္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။။။။။။
ဦးေလးျပန္လာေတာ့ ေနအေတာ္ျမင့္ျပီ။။ခါးပံုစထဲမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို စေကာ တစ္ခ်ပ္ထဲ
ထည့္လိုက္ေတာ့..။ပဲသီး..၊ကင္းမံုသီး၊ ပီေလာရြက္၊ခ်ဥ္ေပါက္ရြက္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ အသီးအရြက္
တစ္ခ်ိဳ႕ပင္ပါသည္။။။။။.
“ေတာမွာကေတာ့ မပ်င္းရင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ခ်က္စရာကေတာ့ မရွားဘူးကြ၊အဲ့ ေဆာင္းေနွာင္း ေႏြပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ တစ္မိ်ဳးေပါ့ေလ”
ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ေျပာျပီး ေရခ်ိဳးရန္ထြက္သြားေတာ့သည္။။။။

 (၂)
...................
“ဟဲ့ လာၾက ပါအံုးဟဲ့  ၊လာၾကပါအံုး”
ေဘးအိမ္က စူးစူး၀ါး၀ါး အသံေၾကာင့္  မင္းေနာင္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္ “ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟူေသာ အေတြးနွင့္
အေျပးသြားသည္။
“ဟင္”
ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက မသက္သာ။ ေဘးအိမ္က မမိေငြ တစ္ေယာက္  ေဒၚၾကီးေစာ ရင္ခြင္ထက္မွာ
ဇတ္က်ိဳးက်ေနသည္။။။။။သူတို႕ေဘးနားတြင္ေတာ့.....ေမွာက္လဲက်ေနေသာ “ဒန္နာဒင္” ပိုးသတ္ေဆးဗူး တစ္ဗူး။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေဒၚၾကီးေစာ”
“စိတ္ညစ္လို႕တဲ့ ေတာ္ေရ.......ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ျပီး အဆံုးစီရင္ေနတာ”
မင္းေနာင္၏ အေမးကို ေဒၚၾကီးေစာက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္ေျဖရွာသည္။။။။။။
“ဟာ  ဒါဆို ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ဆရာမ သြားေခၚေလ...ျမန္ျမန္၊ ျမန္ျမန္”
ကၽြန္ေတာ္က ေလာေဆာ္ေျပာဆိုရင္း သတိလစ္ေနေသာ မမိေငြကုိ အိမ္ထဲသို႕ ပို႕ရသည္။
ဆရာမ ေရာက္လာေတာ့ အရင္ဆံုး ေသာက္ထားေသာ ေဆးေတြ အန္ထြက္ေအာင္လုပ္သည္။
ပါးစပ္ထဲက ညစ္ပုတ္ပုတ္ အရည္မ်ား ထြက္အျပီးမွာေတာ့ မမိေငြရဲ႕ မ်က္နွာ နညး္နည္းျပန္လန္းလာသလို
ထင္မိသည္။
“ကဲ ေဆးတိုက္ခဲ့မယ္ ေဒၚၾကီးေစာ ။ သတိရလာရင္လညး္ က်ဳပ္ကို လာေခၚလွည့္အံုးေနာ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဆရာမက ေဆးတိုက္ေပးခဲ့ျပီး ျပန္သြားသည္။။။။။။။
ဆရာမ ျပန္သြားျပီး တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ေတာ့ မမိေငြ သတိရလာသည္။
“ညည္းနွယ္ေအ......ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ဒီလိုပဲ  လုပ္ရလား။အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာဆိုတာ မသိဘူးလား”
ေဒၚၾကီးေစာက ကရုဏာေဒါေသာနွင့္ အျပစ္တင္စကားဆိုသည္။။။။။
မမိေငြက ဘာမွျပန္မေျပာ ။ရိႈက္၍သာ ငုိေနသည္။အတန္ၾကာမွ
အရီးေစာရယ္..က်ဳပ္အျဖစ္ကိုလညး္ ၾကည့္ပါအံုး။ေယာက်ၤားက အျမဲ မူးရူးေန ၊ကေလးေတြက တျပံဳၾကီးနဲ႕၊
ဒီထဲ .ရွိတဲ့လယ္ေလးကလည္း သူမ်ားလက္ထဲေရာက္ေနျပီ။ အေၾကြးေတြကလည္း လည္ပင္း နစ္ေနျပီ”
“ဟဲ့ .ညည္း အဲ့လုိလုပ္လိုက္ေတာ့ ညည္းလယ္ေလး ျပန္ရမွာလား၊ညည္းေအ....ကုိယ့္ကိုယ္ကို မင့ဲေတာင္
သားသမီး မ်က္နွာကို ငဲ့သင့္ပါတယ္”
“က်ဳပ္ ဘ၀ကိုက ဆိုးလြန္းပါတယ္ အရီးရယ္”
မမိေငြက ေျပာကာ ငုိေနသည္။။။။။။
“ေတာက္ ..ဒီမိန္းက ဘာအဆန္းထြင္ျပန္တာလဲ။ေသခ်င္တာလား ေသခ်င္ရင္လာစမ္းပါ”
လူမျမင္ရေသး။အသံကအရင္ အိမ္၀ုိင္းထဲ လြင့္ပ်ံလာသည္။ခဏေနေတာ့ ဒယီးဒယိုင္နဲ႕ ၀င္လာသူက
မမိေငြ ေယာက်ၤား ကုိလွဦး။
“ဟဲ့ လွဦး နင္ ေအးေအးေနစမ္း”
“အာဗ်ာ...အရီးေစာ အသာေနစမ္းပါ ။အရီးေစာ တူမလုပ္ပံု ဟုတ္ေသးလို႕လား ဟင္”
ကိုလွဦးေျပာပံုက တရားက်ဖို႕ေတာ့ အေကာင္းသား။သူကက်ေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ မူးေနျပီး သားသမီးေတြ
တျပံဳၾကီးနွင့္ ရုန္းကန္ရသည့္ဒဏ္ မခံနိုင္၍ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံေနေသာ
မိန္းမကိုက်ေတာ့ အျပစ္ေျပာမဆံုးေတာ့။
“ေဖၾကီး တားအတြက္......ဘာမုန္႕ပါရဲဟင္”
“ဟာာာာာာာာာာ....အေရးထဲ....ဒီေသာက္ေကာင္ေလးကတစ္မ်ိဳး။.သြားစမ္း ေ၀းေ၀းကုိ”
ကုိလွဦးက  အနားကပ္လာေသာ ကေလးကို ေငါက္ထုတ္လုိက္သည္။ေငါက္သံေၾကာင့္ ကေလးက
“၀ါး” ကနဲ႕ ငုိသည္။ဒါကိုပင္ ကိုလွဦးက နားၾကားျပင္း ကပ္သည္ထင့္။လက္ကပါ ရိုက္ရန္ ရြယ္လိုက္ေသးသည္။
“ကိုလွဦး ရွင့္ဟာက မလြန္လြန္းဘူးလား ”
လြန္တာ မလြန္တာေတာ့မသိ။မမိေငြစကားကုိ ကိုလွဦးက နားထဲ၀င္သည္ ဟုပင္ အမွတ္ထားပံုမေပၚ။
ကေလးကိုသာ မဲေနသည္။
“ကိုလွဦး ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ။။။။။ကေလးမွာ အျပစ္ရွိတာလညး္ မဟုတ္ပဲနဲ႕”
“ေအာင္ေက်ာ္......မင္းဘာသိလို႕လဲ။ ဒီေကာင္ေတြက အလိုလိုက္ရင္ လိုက္သလို ကန္းတတ္လာတာ၊မင္းဘာသာ
စာေရးစရာရွိရင္ အသာေရးစမ္းပါကြာ”
၀င္၍ တရားျပမိေသာ ကၽြန္ေတာ္သာမွားပါသည္။။။။။။ကိုလွဦးကေတာ့  ေဒါသကုိ ကေလးေတြေပၚ
ပံုထားဆဲ။ လင္မယားၾကား မ၀င္လုိသည္က တစ္ေၾကာင္း မမိေငြလညး္ သက္သာလာျပီ တစ္ေၾကာင္းမို႕
ကၽြန္ေတာ္ မင္းေနာင္ကုိ အခ်က္ေပးျပီး အိမ္ဘက္ကိုသာ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။။။။။။။။


(၃)
.................................................................
“ဦးေလးတို႕ဟာက မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ လုပ္ေနတာေတာင္  စားရ ေသာက္ရရံုပဲ
ရတယ္”
“ဟေကာင္ ေအာင္ေက်ာ္ရ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလ။ေတာင္သူေတြဆိုတာ မုိးနဲ႕အလုပ္လုပ္ရတာဟ။ ္မစုိက္ခင္လညး္  စိုက္ဖို႕အတြက္
ထြက္ရ ယက္ရ၊ပ်ိဳးရွာရနဲ႕။အဲ့ အပင္ေလးမ်ား ျဖစ္လာျပန္ေတာ့လည ္း  ေဆးဖ်န္းရ၊ေပါင္းသင္ရ နဲ႕
ရင္းရျပန္တယ္။ဒီၾကားထဲ ပိုးမနိုင္လို႕ရွိရင္ သြားေရာ။ေဟာ အပင္ေအာင္လို႕မို႕လညး္ ၀မ္းမသာနဲ႕ဦး၊
ရိပ္ဖို႕ ၊သိမ္းဖို႕ ရွိေသးတယ္။ရိပ္သိမ္းျပီး အိမ္ေရာက္မွသာ ကိုယ့္ဟာလို႕ ေျပာနုိင္တာ။ဒါေတာင္
ရိပ္တာ၊သိမ္းတာက လြယ္မ်ားမွတ္ေနလား။ရိပ္မဲ့  သိမ္းမဲ့ရက္ လူေခၚလို႕မရရင္ အသီးေတြက အမွည့္လြန္
ျပီး  သိမ္းရခက္တတ္ေသးတယ္။အဲ့ဒီ ရလာတာေလးကို ေဟာ ေဆးဖိုး၊ ေပါင္းသင္ဖိုး၊ ပ်ိဳးဖိုး ျပန္နႈတ္၊ေနာက္နွစ္အတြက္ ပ်ိဳးအသစ္ခ်န္ျပီးမွ က်န္တဲ့ဟာေလးကို စားေနရတာ”
ဦးေလးက ေျပာရင္းမွ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ကို ေသာက္လိုက္သည္။ျပီးမွ ဆက္၍
ဒီထဲက သာေရးဆိုလညး္ ဒါေလးထဲကပဲ ။နာေရးဆိုလညး္ ဒါေလးထဲကပဲ၊လွဴေရး တန္းေရးကလညး္
ဒါေလးထဲကပဲဆိုေတာ့ ဘယ္မွာလာျပီး ခ်မ္းသာေတာ့မလဲကြာ၊ခုဆို ေျမဆီလႊာေတြကလညး္ အေတာ္ပြန္းေနျပီ။
ဟိုတုန္းကလို သီးနွံျဖစ္ထြန္းမႈ မရွိေတာ့ဘူး”
အင္း။ဦးေလးေျပာတာ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လညး္ ဟုတ္သလိုလို။သုိ႕ေသာ္...........ကၽြန္ေတာ္က
မေက်မနပ္နွင့္ အတြန္႕တတ္လိုက္ေသးသည္။
“ဒါမ်ား ဦးေလးရယ္......ေတာင္သူမလုပ္ပဲနဲ႕ တစ္ျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ပါလား၊ျမိဳ႕တတ္ျပီးေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့”
“ဟားဟား....က်လည္းက်ပါ့ ငါ့တူရာ၊မင္းလို စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္က ျမိဳ႕မွာေနနိုင္ေပမယ့္၊ငါတို႕လို
ယာထဲမွာ ၾကီးလာတဲ့သူေတြက ျမိဳ႕ေပၚမွာမေနနိုင္ဘူးကြ။ဘာမွလညး္ လုပ္တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
လုပ္တတ္သည္ထားဦး။ယာေတာမွာ ၾကီးလာတဲ့ ငါတို႕ကေတာ့ ယာေတာကုိ ခ်စ္တယ္၊ မခ်မ္းသာခ်င္ ေနပါေစကြာ၊ယာေတာမွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္ပါတယ္”
“ခု မမိေငြလိုမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘယ္နွယ္လုပ္မလဲ ဦးေလးရ”
“ငါ့တူရ ဒါက သူ႕ေယာက်ၤား လွဦး အသံုးမက်လို႕ ကြ”....
ဦးေလး စကားသံဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာမိေတာ့။။။။အေတြးကထဲမွာေတာ့
ေျမၾသဇာက တစ္လွည့္ ၊မမိေငြ မ်က္နွာကတစ္လွည့္ ၊ဒန္နာဒင္ ပိုးသတ္ေဆးဗူးကတစ္လွည့္၊
ဦးေလးမ်က္နွာကတစ္လွည့္၊ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႕ စပါးခင္းၾကီးကတစ္လွည့္.။စိတ္ထဲတြင္ေတာ့
ေတြးမိသည္.။။မေျပလည္မႈေတြၾကားမွာ မေတာက္ပေသာဘ၀ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းဖို႕ထက္ ေက်နပ္နွစ္သိမ့္စြာ ေနတတ္ေသာ သူတို႕ေတြသည္....တံဆိပ္မလိုေသာ အကၡရာေလးမ်ား ပါလားဟု...။


(နိဂံုး)
ရႈမဆံုးေတာ့ျပီ.......စိမ္းလဲ့လဲ့နွစ္စဥ္.........လယ္ကြင္းေတြက တေမွ်ာ္ တေခၚ .......စိုေျပလြင္.......
ရိပ္သိမ္းခ်ိန္........ဆိုျပန္လွ်င္.......၀င္းမွည့္ေရႊစင္........အိလို႕ပင္......စပါးအနွံေတြနဲ႕......
အသီးေတြ.....သန္ျမန္ေအာင္...........ျမင္.။။။။။။။။။
ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းရဲ႕“လူခၽြန္လူေကာင္း” သီးခ်င္းထဲမွ အစဆံုး အပိုဒ္ကို ၾကားတိုင္း လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလတြင္
ေက်းလက္ဇာတိရြာေလးမွ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးျဖစ္သူ ေျပာေသာ စကားမ်ားနွင့္....စိတ္ညစ္၍


ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ခဲ့ေသာ္လညး္ မေသေသာ မမိေငြကို ေျပးျမင္ၾကားေယာင္မိျမဲပင္......။







တခါက ေက်းေတာရြ ာေလးမွ ေတာင္သူ ဦးၾကီးမ်ားသို႕.....။.......


ဆႏၵမြန္ျဖင့္...............လြမ္းေနာင္........။