ထမင္း၀ိုင္းေပၚမွ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း၏ ရာဇ၀င္

ဧည့္ပရိတ္သက္ေတြက အေတာ္ပင္ စံုလင္ေနျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလညး္ အေကာင္းစား အ၀တ္ေတြနဲ႕။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလညး္ တိုက္ပံုကုိ ဟန္ပါပါ ၀တ္ထားၾကသည္။တူညီတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အားလံုးလိုလိုရဲ႕
ရင္ဘက္ေပၚက အိပ္ကပ္မွာ ေဖာင္တိန္ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိေနတာပဲ။ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ ရင္နဲ႕အတူ
ကိုထြန္းေအာင္ ေခ်ာင္ခပ္က်က် စားပြဲေလးမွာ ၀င္ထိုင္လုိက္သည္္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက အသိဥာဏ္ကုိ စိုးမိုးေနသည္။ေသခ်ာသေလာက္လညး္ ရွိေနျပီမို႕ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ေအးရျပန္သည္။ ဖန္ခြက္သံ၊စကားေျပာသံ၊ဇြန္းသံ၊ခက္ရင္းသံမ်ားက ခန္းမတစ္ခုလံုးကို ညံစီေနသည္။
ကိုထြန္းေအာင္ ေရွ႕မွ အသားဖက္ တစ္ခုကို တူနွင့္ ညွပ္ယူကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္လုိက္ရင္း အိမ္က မယ္ျငိမ္း၏
မ်က္နွာကို ေျပးျမင္မိသည္။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ မယ္ျငိမ္းတစ္ေယာက္ တဲကုတ္ေနာက္ေဖးမွာ မီးေမႊးျပီး ရွိသမွ်
အသီးအရြက္ေလးေတြကို ေလးေယာက္ေသာ မိသားစု ၀မ္းမီးျငိမ္းေစဖို႕ ဟင္းအိုးေလး တည္ေနေရာ့မည္။

“ကိုထြန္းေအာင္ ရွင္ ဆုရခဲ့ရင္ အျပန္က် လမ္းထိပ္က ဆန္၀ယ္ခဲ့အံုးေနာ္။ေသာက္လညး္ မလာခဲ့နဲ႕ဦး ။
ေတာ့္သားနွစ္ေယာက္က ေရွ႕လဆိုရင္ ေက်ာင္းအပ္ရေတာ့မွာ”
မယ္ျငိမ္း၏ စကားသံက နားထဲတြင္ ရိုက္ခက္လာသည္။တကယ္ေတာ့ မယ္ျငိ္မ္းသည္ ကိုထြန္းေအာင္ အေပၚ ဇနီးေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့ပါသည္။ ညားျပီးသည့္အခ်ိန္မွ စျပီး လင္မယားနွစ္ေယာက္
မရွိအတူ ရွိအတူ ရုန္းကန္ခဲ့တာ သားနွစ္ေယာက္ပင္ ထြန္းေပါက္ခဲ့ျပီးျပီေလ။မွတ္မိေသးသည္။ မယ္ျငိမ္းနဲ႕ စေတြ႕ခဲ့ေသာ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွ တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီေလးကိုေပါ့ေလ။


ထုိစဥ္က ကိုထြန္းေအာင္ အသက္က ၂၇နွစ္။တာ၀န္နဲ႕ နယ္ျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ေနတာ။ ဒီနယ္က လူေတြက စာေပ၀ါသနာၾကီးတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ကလညး္ စာသိပ္ဖတ္တဲ့သူ။ ေနာက္ ၀တၳဳတိုေလးေတြလညး္ ေျဖာက္စိပ္ ေျဖာက္စိပ္ေရးတယ္။
“ကိုထြန္းေအာင္ ဗ်ိဳ႕........ကိုထြန္းေအာင္ ”
အသံနွင္ ့အတူ အိမ္ထဲကို လူတစ္ေယာက္ လွမ္း၀င္လာတယ္။

“ဟာ ဥကၠ႒ၾကီးပါလား ။ လာဗ်ာ ဘာကိစၥ အထူးရွိလို႕လဲ”
၀င္လာသူက ျမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒ၾကီး ဦးေအာင္စိန္။ဦးေအာင္စိန္က အိမ္ထဲသို႕၀င္ထိုင္းရင္း
“ဒီလိုဗ်ာ။။။။။။က်ဳပ္တို႕ျမိဳ႕နယ္ေလးက နွစ္တိုင္းလိုလို လူငယ္ေတြကို “ကဗ်ာျပိဳင္ပြဲ” လုပ္ေပးတာ ခင္ဗ်ားသိျပီးေရာေပါ့”။ နွစ္တိုင္း ဒိုင္ဦးစီးလုပ္ေနတဲ့ စာေရးဆရာၾကီးကလညး္ ေျပာင္းသြားျပီဗ်ာ။
အဲ့ဒါ ဒီနွစ္လုပ္မဲ့ ကဗ်ာ ျပိဳင္ပြဲမွာ ခင္ဗ်ားကို ဒိုင္ဦးစီးခ်ဳပ္အျဖစ္ လုပ္ေပးပါလို႕ အကူအညီေတာင္းခ်င္လို႕ပါ။
ခင္ဗ်ားကလညး္ စာစံုဖတ္တဲ့လူေလ။ဒါေၾကာင့္ အကူအညီလာေတာင္းတာပါ။ျဖစ္နုိင္မယ္ဆိုရင္ လကၡံေပးပါဗ်ာ”
ဦးေအာင္စိန္ စကားဆံုးေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ စဥ္းစားရေတာ့သည္။ မိမိက စာစံုဖတ္တာေတာ့ ဟုတ္သည္။
သို႕ေသာ္. တာ၀န္ကၾကီးသည္။ လူငယ္ေလးေတြကို လုပ္ေပးတာဆိုေပမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားလို႕မရ။
“လုပ္ပါဗ်ာ။ လက္ခံေပးပါ”
ဥကၠ႒ၾကီး ေလာေဆာ္မႈကို အတန္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားျပီးမွ
“ေကာင္းျပီေလ၊ ဥကၠ႒ၾကီးတို႕ကလညး္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္အားကိုးျပီး လာတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလညး္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္နိုင္တဲ့ဘက္ကေန ကူညီ အားျဖည့္ေပးပါ့မယ္။အဲ့။
ျပိဳင္ပြဲရဲ႕ပံုစံေလးေတြကိုေတာ့ ေျပာျပအံုးေပါ့”
ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ဦးေအာင္စိန္ေျပာျပေသာ စည္းကမ္း၊ပံုစံမ်ားကို စိတ္ထဲကေသခ်ာမွတ္ထားလုိက္ရင္း
ကိုယ့္ဘက္က ျပင္ဆင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္အခ်က္မ်ားကိုပါ စဥ္းစားထားလုိက္သည္။

[..]

ေခါင္းတခုလံုးပင္ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာျပီ။ဖတ္ေနတာဘယ္နွစ္ၾကိမ္မွန္းမသိ။။။။။
တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေပမယ့္ ကိုထြန္းေအာင္ အတြက္ကေတာ့
ဇကာတင္ ကဗ်ာငါးပုဒ္ကို စီစစ္ရာမွာ အခက္အခဲမရွိပါဘူးဟု ယံုၾကည္ထားမိသည္။
ခုေတာ့ ခက္ေနျပီ။နွစ္ပုဒ္ကိုေတာ့ ပယ္ျပီးသြားျပီ။ က်န္တဲ့သံုးပုဒ္ကို ဖတ္ရာမွာ ကိုထြန္းေအာင္ ေတာ္ေတာ္
ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနသည္။ဘယ္ဟာကို ပထမေပးရမည္နည္း။သံုးပုဒ္လံုးက လကၤာဖြဲ႕ႏြဲ႕မႈ၊ကဗ်ာ၏အာေဘာ္
အားလံုးေကာင္းေနသည္။အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ျပန္ဖတ္ေပမယ့္ ကိုထြန္းေအာင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ
ပီပီျပင္ျပင္ မခ်နိုင္ေသး။
“ဟာ”
လက္ကနဲ အေတြး တစ္ခုက ေခါင္းထဲေျပး၀င္လာသည္။ သူ႕လက္ထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ၾကည့္သည္။အမွန္ဆုိရလွ်င္ ဒီကဗ်ာေလးကို ကိုထြန္းေအာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ေနသည္။
စကားလံုးသံုးပံု။ကဗ်ာရစ္သမ္ အားလံုးက က်န္တဲ့နွစ္ပုဒ္ထက္ နည္းနည္းပိုသည္ဟု ထင္သည္။
ဒါေပမယ့္ ........ကုိထြန္းေအာင္ သံသယ ၀င္ေနတာက ဒီကဗ်ာရဲ႕ အာေဘာ္ပဲ။
ဒီအာေဘာ္ကို တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ႕ဖူးတယ္လို႕ စိတ္ထဲထင္ေနတာ။ခုေတာ့သိျပီ။နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ
ၾကီးတစ္ေယာက္ေရးေသာ ကဗ်ာရဲ႕ အာေဘာ္နွင့္ အတူတူျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ေရးဟန္ေျပာင္းထားျခင္းသာ
ျဖစ္သည္။သို႕ေပမယ့္ သူေရးထားပံုေလးက လွေတာ့လွသည္။မသိသာ။
“ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
သက္ျပင္းေမာ တခ်က္ခ်ရင္း ခုမွပင္ စိတ္ထဲေအးသြားေတာ့သည္။
ဆုေျငျငာတဲ့ေန႕ကိုေတာ့ ကုိထြန္းေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မည္မဟုတ္။...။
ထိုေန႕က ဆုမရသျဖင့္ ေခါင္းငုိင္စုိက္က်သြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာေလးကို ကိုထြန္းေအာင္ အိမ္သို႕ေခၚျပီး...
စကားေျပာျဖစ္သည္။
“ငါ့ညီေရးတဲ့ ကဗ်ာက အေတာ္ကို ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အစ္ကုိ သံသျဖစ္မိလို႕ အဲ့ဒီကဗ်ာကို
မေရြးခ်ယ္ခဲ႕တာ။ငါ့ညီကဗ်ာက တခ်ိန္က နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာနဲ႕
ေတာ္ေတာ္ေလး တူေနတယ္”
လူငယ္ေလးက ေခါင္းငိုင္စိုက္က်ေနျပီ။မတတ္နိုင္ ေျပာသင့္တာကိုေတာ့ ေျပာရမည္ေလ........။
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုရခ်င္စိတ္နဲ႕ မဂၢဇင္းေဟာင္းထဲက ဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာကို
ေရးဟန္ေျပာင္ထားတာပါ။ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ဒါ့အတြက္ ေနာင္တရမိပါတယ္”
ဒီလုိဆိုေတာ့လညး္ ဒီေကာင္ေလး မဆိုးပါလား ဟု ကိုထြန္းေအာင္ေတြးမိသည္။

“ေအး အမွားကို အမွားမွန္းသိလုိ႕ ၀န္ခံတဲ့ မင္းစိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ၾကိဳက္တယ္ကြာ။မွတ္ထားကြ ။
လူဆိုတာ အသက္ရွင္ဖို႕အတြက္ ထမင္းစားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ထမင္းစားဖို႕အတြက္ အသက္ရွင္ေနတာမ်ိဳး
ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစနဲ႕”
လူငယ္ေလးက ေခါင္းငံု႕လွ်က္ မွ
“ဟုတ္ကဲ့ပါအစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ထားပါ့မယ္” ဟုဆိုရွာသည္။ေနာက္ေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ အိမ္ေဘးမွ မယ္ျငိမ္းနွင့္
အေၾကာင္းပါခဲ့သည္။ငါးနွစ္ခန္႕ေနျပီးေနာက္ ကိုထြန္းေအာင္ တာ၀န္ျဖင့္ပင္ ဒီျမိဳ႕ေလးကို ေျပာင္းလာရျခင္းျဖစ္သည္။

“ၾကြေရာက္လာေသာ ဧည့္ပရိတ္သတ္ အေပါင္းတို႕ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္
တို႕ျမိဳ႕နယ္ေလးရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ မဂၢဇင္းျဖစ္တဲ့
“ရသစံု”  မဂၢဇင္းၾကီးရဲ႕ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ ဆုရ၀တၳဳတိုမ်ားကို ေၾကျငာပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ”

ဟိန္းထြက္လာေသာေၾကျငာသံေၾကာင့္ ကိုထြန္းေအာင္ အေတြးလြန္ေနရာမွ သတိျပန္၀င္လာသည္။
အသက္၃၀ခန္႕ လူရြယ္ တစ္ေယာက္ စင္ေပၚတြင္ေနရာယူထားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္္တို႕ စာေပေလာကမွာ ယခုဆိုရင္ စာေရးဆရာေတြကို အမ်ိဳးသားစာေပဆု၊ပခုကၠဴ ဦးအံုးေဖဆု၊ ေရႊအျမဳေတဆု၊
စတဲ့ ဆုေပါင္းစံုေတြေပးၾကပါတယ္။အဲ့ဒါကို အားက်ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမိဳ႕ေလးက တစ္ခုတည္းေသာ မဂၢဇင္းၾကီး
ျဖစ္တဲ့ “.ရသစံု” မဂၢဇင္းကေနျပီးေတာ့ ဦးစီးျပီး နွစ္ျပည့္ ၀တၳဳတိုျပိဳင္ပြဲ လုပ္လာခဲ့တာ ခုဆိုရင္ သံုးၾကိမ္ေျမာက္္
ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ဒီနွစ္ျပိဳင္ပြဲမွာ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ စုစုေပါင္း ၂၇ေယာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။။။။အဲ့ဒီထဲကေနျပီး ပထမ၊ဒုတိယ၊
တတိယ ဆိုျပီး ဆုသံုးဆုေရြးခ်ယ္ ေၾကျငာပါမယ္ခင္ဗ်ာ”

ပရိတ္သတ္က ျငိမ္က်သြားသည္။အားလံုးရဲ႕အာရံုက စင္ေပၚက လူရြယ့္ထံမွာစုေနသည္။
လူရြယ္က ျပိဳင္ပြဲ၀င္စာမူမ်ားမွာ ၊မွီးျငမ္းထားျခင္း မျဖစ္ေစရ၊ကိုယ္တိုင္ေရးစစ္စစ္ျဖစ္ရမည္၊စေသာ
ျ့ပိဳင္ပြဲ၀င္ စည္းကမ္းမ်ားကို ပါျပန္လည္ဖတ္ၾကားျပီး......

“ဒီလိုစညး္ကမ္းေတြ သတ္မွတ္ေပးရတာကေတာ့ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ စာေရးဆရာ၊ကေလာင္ရွင္ အားလံုးကို ရိုးသားမႈ
ရွိေစခ်င္လို႕ပါ။စာေပနယ္မွာ ရုိးသားမႈက ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးပါတယ္ဆိုတာ စာေရးဆရာ၊ကေလာင္ရွင္ အားလံုးသိျပီးသားပါ။ အဲ့...။စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္က မရုိးသားေတာ့ဘုူးဆိုရင္ေတာ့ သူ႕စာေတြကို
ဖတ္ရတဲ့၊သူ႕ကိုေလးစားတဲ့ စာဖတ္သူေတြဟာ အလြန္ပဲနစ္နာပါတယ္ခင္ဗ်ာ”

ကုိထြန္းေအာင္ ရင္ခုန္လာသည္။ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုလညး္ မသိမသာ အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
အားလံုးကေတာ့ စင္ေပၚကိုသာ မ်က္နွာမူျပီး အာရံုေရာက္ေနသည္။
ပထမဦးစြာ လူရြယ္က တတိယဆုရ စာေရးဆရာ နာမည္ကို ေၾကျငာသည္။
“ေဟးးးး” ဟု ေအာ္သံနွင့္ အတူ စင္၏ ညာဘက္ေထာင့္နားမွ စာေရးဆရာမ်ား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကသည္။ထို႕ေနာက္ တတိယဆုရစာမူအား ဘာေၾကာင့္ ဆုေပးရတယ္၊ဘယ္လုိေကာင္းတယ္ စေသာ
သံုးသပ္ခ်က္မ်ားကို ဖတ္ၾကားေပးသည္။ထို႕ေနာက္ ဒုတိယဆုရ စာေရးဆရာ၏ နာမည္ကိုေၾကျငာသည္။
ကိုထြန္းေအာင္၏ ေရွ႕နား မလွမ္းမကမ္းမွ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ၀မ္းသားအားရ ထေအာ္သည္။
ဒုတိယဆုရ စာမူ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား ဖတ္ၾကားျပီးသည့္ေနာက္ေတာ့......
“အခုဆိုရင္ အေကာင္းဆံုး ၀တၳဳတိုဆုကို ေၾကျငာပါေတာ့မယ္ခင္ဗ်ာ”

ေျပာေျပာ ဆိုဆို လူရြယ္က စာအိပ္ကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္သည္..။။ပရိတ္သတ္က လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနသည္။..။ကိုထြန္းေအာင္လည္း ရင္ေတာ္ေတာ္ ခုန္ေနျပီ။
“ရသစံု.” မဂၢဇင္းၾကီးရဲ႕  အေကာင္းဆံုး၀တၳဳတိုဆု............”
ဆုေၾကျငာသူက ဆက္မေၾကျငာေသးပဲ ပရိတ္သတ္ကို တခ်က္ အကဲခတ္သလို လွမ္းၾကည့္သည္။ပရိတ္သက္ကေတာ့
သူ႕နႈတ္ဖ်ားက ထြက္လာမည့္ ေၾကျငာသံကုိသာ နားစြင့္ေနၾကသည္။
“တိမ္ညုိတို႕ ပ်ယ္လြင့္ခ်ိန္” ၀တၳဳကုိေရးသားသူ ဆရာ “တမာေတာ ထြန္းေအာင္ ”ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
“ေ၀းးးးးးး”
ကိုထြန္းေအာင္နွင့္ တ၀ုိင္းထဲ ထိုင္ေနေသာ စာေရးသူမ်ား စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားက ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္ရင္း ကိုထြန္းေအာင္ကို
ေပြ႕ဖက္ ဂုဏ္ျပဳၾကသည္။
ဆက္လက္ျပီး ဆုေၾကျငာသူက အေကာင္းဆံုး၀တၳဳတို သံုးသပ္ခ်က္မ်ားကို ဖတ္ၾကားေပးသည္။
“ဆရာဟာ ဒီ၀တၳဳမွာ သူ႕ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ကိုထြန္းေရႊႊရဲ႕ ရိုးသားမႈကို ပံုေဖာ္ရာမွာ အလြန္ပိရိေသသပ္ပါတယ္။ေပးခ်င္တဲ့
မက္ေဆ့ကိုလည္း
ပရိတ္သက္ဆီေရာက္ေအာင္ပို႕နိုင္ပါတယ္္”
၀ိုင္း၀န္း ဂုဏ္ျပဳသူေတြ ၾကားမွာ ကိုထြန္းေအာင္ ေခၽြးေစးမ်ားျပန္ေနသည္။သံုးသပ္ခ်က္ ဖတ္ေနေသာ
လူရြယ္၏ စကားမ်ားက ကို္ထြန္းေအာင္ရင္ကို အပ္ျဖင့္ ထိုးဆြေနသေယာင္။ဆုကို လကၡံယူဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေနမိသည္။
“ဖ်ပ္” ကနဲ မယ္ျငိမ္း၏ မ်က္နွာက ေပၚလာျပန္သည္။အေတာ္ႏြမ္းေနျပီ ျဖစ္တဲ့
သားနွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြက ကိုထြန္းေအာင္ အေတြးထဲမွာ စီရရီ။
ပါခ်င္ျပဳ ဆီျဖင့္ ခ်က္ထားေသာ အိမ္က ညစ္ထည္ထည္ ပန္းကန္းအတြင္းမွ ဟင္းခြက္။
ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ စိတ္ကုိ ထိမ္းခ်ဳပ္ရင္း ကုိထြန္းေအာင္ ဆုကို လကၡံယူခဲ့သည္။


တကယ္ဆုိ ေပ်ာ္သင့္သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုထြန္းေအာင္ ရင္ထဲ တစ္ဆို႕ဆို႕ၾကီး ခံစားေနရသည္။
ဒီေန႕အေကာင္းဆံုးဆုရခဲ့ေသာ ၀တၳဳတိုမွာ တခ်ိန္က လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေရးျပီး မိမိအား လာျပသျဖင့္
သိမ္းဆည္းထားေသာ ၀တၳဳေလးကို ျပင္ဆင္ေရးသားထားေသာ ၀တၳဳတပုဒ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကုိထြန္းေအာင္သာ အသိဆံုး။
ဒီ၀တၳဳေလးကို ဘယ္လုိစိတ္ကူးနဲ႕ ေရးျဖစ္တယ္ဆိုေသာ ေမးခြန္းကို ေမးေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္အေျဖက မေရမရာ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆုအျဖစ္ ရလာေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို မယ္ျငိမ္းအားေပးေတာ့
“ကိုထြန္းေအာင္ ေနမေကာင္းဘူးလား ။မ်က္နွာက မိႈင္ေတြေတြနဲ႕”
ဟု မယ္ျငိမ္းကပင္ ေမးေနေသးသည္။ေသာက္မလာသျဖင့္ မယ္ျငိမ္း စိတ္ေက်နပ္မည္ဟု ထင္သည္။
မယ္ျငိမ္းကို ေခါင္းယမ္း အေျဖေပးရင္ မိမ္ိစားေရးရာေနရာေလးသို႕  တန္း၀င္လာခဲ့မိသည္။
အေပၚက အက်ၤ ီကို ခၽြတ္ကာ တိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ျပီး ေျခပစ္ လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လုိက္သည္။ ထို႕ေနာက္
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္ လွန္ခ်လုိက္သည္။အေတြးတို႕က ေယာက္ယက္ခက္လွ်က္ ရွိေနသည္။
သူ႕အက်ၤ ီထဲမွ ေဖာင္တိန္ေလး နွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း စိတ္မလံုစြာ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။
“က်န္တဲ့သူေတြကို မရွက္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ရွက္သင့္ပါတယ္။ေနာက္ျပီး ခင္ဗ်ား ေစညႊန္ရာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့
က်ဳပ္တို႕ “ကေလာင္” ေလးေတြကို ပိုျပီး ရွက္သင့္ပါတယ္”   ဟု ေဖာင္တိန္ေလးေတြက ေျပာေနသေယာင္။
တဆက္တညး္ပင္ မိမိသည္ ထမင္းစားဖို႕အတြက္ အသက္ရွင္ေနသူ ျဖစ္ေနပါေရာလားဟု ကိုထြန္းေအာင္
အထိတ္တလန္႕ ေတြးလိုက္မိပါေတာ့သည္။


ဆႏၵမြန္ျဖင့္............လြမ္းေနာင္။။။။။။။