ေႏြ။ၾကည့္ေလရာရာ၌ရြက္၀ါတို႕တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ၍ေလတြင္ေ၀့၀ုိက္ကာေျမေပၚမွာခ၀ပ္စင္း
ျပီးေလ်ာင္းသက္ေစေသာေႏြ။ေတာင္မွေျမာက္၊ေျမာက္မွေတာင္၊ဘယ္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္
ရုိးတံျပိဳင္းျပိဳင္းတို႕နဲ႕ ပင္အို ပင္ပ်ိဳတို႕ကေႏြရဲ႕သ႑ာန္ကိုထုပ္ေဖာ္ေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရေသာေႏြေတးရွင္ဥၾသငွက္ရ႕ဲအသံကေႏြရဲ႕သဘာ၀ကိုပုိ၍ပီျပင္ေစ
သည္။အင္းးးးးးေႏြ။ သည္ေႏြ။ သည္လိုေႏြမွာပင္မမႏြယ္နဲ႕စဆံု၍သည္လိုေႏြမွာပင္မမႏြယ္နဲ႕သူေ၀းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာဘ၀နဲ႕ၾကံဳေတြခဲ့ရေသာအခ်စ္တို႕ကို
သံုးရာသီနွင့္ပမာနိႈင္းမည္ဆုိလွ်င္သူျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာဘ၀နွင့္ၾကံဳေတြ႕ရေသာ
အခ်စ္သည္ေႏြရာသီပမာ၊ပူျပင္းလွစြာပင္ရွိသည္။ေႏြရဲ႕ပင္အုိလိုလညး္အထီးက်န္သည္။
ေႏြရဲ႕ရြက္၀ါလိုလည္းေျခာက္ေသြ႕သည္။ေႏြရဲ႕ေလရူးလိုလညး္ၾကမ္းသည္။ ပင္အိုနဲ႕ရြက္၀ါကားေတးခ်ိဳနဲ႕ေခ်ာ့ျမဴေနေသာ
ေတးရွင္ဥၾသငယ္ရွိေသးသည္။ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့မရွိ ။ဘ၀ကိုေတးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ေတးဆိုျပမယ့္
ဥၾသငွက္ပမာသက္လ်ာထိပ္ထား မဖုရားမရွိ။အင္းးးးးးးးမရွိဟုထင္ပါသည္။
မ်က္၀န္းထဲတြင္မေ၀းလွေသာအတိတ္ကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကရုပ္လံုးၾကြလာသည္။
စိတ္အာရံုကိုတစ္စံုတစ္ခုကရစ္ပတ္ခ်ည္ေနွာင္သကဲ့သို႕ပင္။
(၁)
“ဟယ္….ပိေတာက္ေတြေစာေစာပြင့္ေနပါလား။လွလိုက္တာ။အနံ႕ကလညး္ေမႊးေနတာပဲ”
အသံကၾကည္လင္သည္။ၾကည္လင္သည္နွင့္အမွ်ၾကားလုိက္ရသူရင္ကိုလညး္ေအးေစသည္။
“ဟုတ္ပါ့မမရယ္……။ခ်ဴရေအာင္ကလည္းမမွီဘူး။အပင္ကလည္းအျမင့္ၾကီး။
ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့”
ေနာက္ထပ္အသံတစ္ခုကိုေတာ့သူက်က္မိသည္။စက္ပုိင္သူေဌးသမီးခင္ခ်ိဳျမင့္အသံ။
အရင္အသံကေတာ့သူမၾကားဖူး။မိန္းမသားနွစ္ေယာက္ပိေတာက္ပင္စည္နွင့္ကြယ္ေန
ေသာသူ႕ကုိျမင္ဟန္မတူ။သူအသာပင္ျငိမ္ေနသည္။အစတညး္ကတိတ္ဆိတ္သည္ကုိ
လုိခ်င္၍ဒီေနရာကုိသူလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။အမွန္ဆိုရရင္ဒီေနရာေလးဟာသူ႕အတြက္
တစ္ခဏမွ်နားခုိရာလညး္ျဖစ္သည္။သူ႕စိတ္ထဲအလိုမက်တဲ့အခါ၊၀မ္းနညး္လြန္းတဲ့
အခါဒီေနရာေလးကိုသူလာတတ္သည္။ဒီေန႕လညး္စိတ္ထဲဟာတာတာျဖစ္ေနတာနဲ႕
ဒီေနရာကိုေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ေရာက္ကတညး္ကပိေတာက္ပင္အိုရဲ႕ေမႊးေသာ၊
လွေသာပန္းကိုသူဂရုျပဳခဲ့မိျပီးျဖစ္သည္။သူ႕စိတ္ထဲမွာမေပ်ာ္ရႊင္၍သာသူျငိမ္၍ထိုင္ေန၊
ေတြးေနျခင္းျဖစ္သည္။ခုေတာ့သူ႕ရဲ႕ွဆိတ္ျငိမ္ျခင္းကိုေနွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရျပီ။
စိတ္ထဲအနညး္ငယ္ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားေသာ္လညး္၊ဒီေနရာကသူပုိင္ေနရာမဟုတ္
သည့္အတြက္အသာပင္ဆက္ျငိမ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
“ဟင္…….ရွင္……..ရွင္……ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ”
ေနာက္ပါးကအသံနဲ႕အတူမိန္းမပ်ိဳနွစ္ဦးသဴ႕ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္လာသည္။သူအသာပင္
ထရပ္လုိက္ျပီးေရွ႕မွမိန္းမသားနွစ္ဦးကုိၾကည့္မိသည္။ပထမဆံုူးသူသတိျပဳမိလုိက္သည္။
လွသည္။ခင္ခ်ဳိျမင့္လွသည္ဆုိသည္ကုိသူတို႕တစ္ျမိဳ႕လံုးလက္ခံထားျပီးျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္………ယခုခင္ခ်ိဳျမင့္နွႈင့္အတူရပ္ေနေသာမိန္းမသားသည္၊ခင္ခ်ိဳျမင့္ထက္
အဆမ်ားစြာသာ၍လွသည္ဟုသူထင္သည္။ရွည္လ်ားေသာဆံပင္ကုိေနာက္တြင္စည္းထား
သည္။အသားေရာင္က၀င္း၀ါေနသည္။ခႏၶာကုိယ္အေပၚပိုင္းကအျဖဴေရာင္အက်ၤ ီပြ
လက္ရွည္ကို၀တ္ဆင္ထားျပီးခႏၶာကိုယ္၏ေအာက္ပုိင္းတြင္အစိမ္းနုေပၚတြင္
အပြင့္ေလးေတြရိုက္ထားေသာထမီကုိ၀တ္ဆင္ထားသည္။အရပ္ကေတာ့ငါးေပငါးလက္မ
ေက်ာ္မည္ဟုသူထင္သည္။
သူမ၏အၾကည့္ကရဲရင့္သလုိတည္ျငိမ္မႈလညး္ရွိသည္။ေအးခ်မ္းမႈကုိလညး္ေဆာင္သည္။
ေၾသာ္….အားလံုးစုေပါင္းလိုက္ေတာ့……လွသည္ဆိုေသာစကားသည္သူမနွင့္ပင္မလုိက္ဖက္
ဟုသူထင္မိသည္။လွသည္ဆုိျခင္းထက္ပုိသည္။ယဥ္သည္။အလွေပၚအယဥ္ဆင့္ဆုိသည္မ်ိဳး။
“ေမးေနတယ္ေလ…..ရွင္ဒီမွာဘာလုပ္ေနလဲလို႕၊ဘာလဲရွင္ကၽြန္မတို႕ေနာက္ကေနလိုက္ေနတာလား”
ခင္ခ်ဳိျမင့္ကစိတ္မရွည္ဟန္ခပ္ဆက္ဆက္ေမးသည္။
သူမိန္းမသားထံမွမ်က္လံုးလႊဲ၍ ခင္ခ်ိဳျမင့္ကိုၾကည့္ကာ.ေလသံေအးေအးျဖင့္ပင္
“က်ဳပ္ ဒီေနရာေရာက္ေနတာ၁နာရီေက်ာ္ျပီ။ဘာလာလုပ္လဲဆိုတာကက်ဳပ္အပိုင္းပါ”
ခင္ခ်ိဳျမင့္သူ႕ကိုတစ္စံုတစ္ခုေျပာရန္ျပင္သည္။ေဘးကမိန္းမသားကလက္ကိုအသာဆြဲ၍……
“ဟုတ္ပါတယ္ညီမေလးရယ္…။ႏြယ္တို႕ကမျမင္မိတာေနမွာပါ။ဒါနဲ႕ ဒီကေမာင္ေလး.
ျဖစ္နုိင္ရင္ႏြယ္တုိ႕ကိုအကူအညီတစ္ခုေလာက္ေပးပါလား။ပိေတာက္ပန္းလိုခ်င္လို႕.”
“ႏြယ္”ဟူေသာနာမအေခၚကိုသတိထားလုိက္မိသည္။ႏြယ္။မမႏြယ္။
ထိုသုိ႕ျဖင့္ပင္မမႏြယ္ကုိပိေတာက္တို႕ထိန္ေ၀ေသာေႏြတစ္ရက္မွာအမွတ္မထင္သူေတြ႕ခဲ့
ရသည္။ေၾသာ္…….ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။။။။။
(၂)
“မမႏြယ္”
“ဟင္….ဘာလဲ…..ေမာင္……ေျပာေလ.”
သူရင္ခြင္ထဲမွာမမႏြယ္ရဲ႕ကုိယ္ေလးကုိတိုး၍ဖက္ရင္း……
“မမႏြယ္ေမာင့္ကုိခ်စ္မိတာေနာင္တမရဘူုးလားဟင္”
“ေၾသာ္…..ေမာင္ရယ္..။အစတည္းကမမႏြယ္ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးမွေမာင့္အခ်စ္ကုိလက္ခံခဲ့တာ
ပါ။မမႏြယ္ေနာင္တမယ္လို႕ထင္ရင္ေမာင့္ကုိဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္မမႏြယ္ေမာင့္ကိုလက္ခံ
မွာမဟုတ္ဘူး”
“မမႏြယ္ရယ္”
ခ်စ္ရပါေသာမမႏြယ္ရဲ႔ပါေလးကုိသူအသာနမ္းရႈိက္လိုက္သည္။
ပိေတာက္ပင္ေအာက္တြင္ပထမတစ္ခါေတြ႕ျပီးေနာက္မမႏြယ္ကုိသူထပ္ေတြ႕မည္ဟုမထင္မိ။
သို႕ေသာ္…မထင္မွတ္ေသာေနရာမွာမထင္မွတ္စြာမမႏြယ္ကုိသူျပန္ေတြ႕ခဲ့သည္။
ထိုေန႕ကဦးေလးျဖစ္သူက“ဒီေန႕ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ပန္ခ်ီကားေတြလာၾကည့္မယ္လို႕
ေျပာထားတယ္။အဲ့ဒါငါအျပင္ခဏသြားအံုးမလို႕။ငါျပန္မလာခင္ေရာက္လာရင္ခဏေစာင့္
ေပးပါလို႕ေျပာထား ၊ဟုတ္လား”
ဧည့္သည္ဆုိေတာ့သူ႕အထင္အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးထဲကပင္ဟုခပ္ေပါ့ေပါ့ထင္မိသည္။
သို႕ေသာ္…..မထင္ထားမိ။ဦးေလးေျပာေသာဧည့္သည္ဆုိသည္မွာေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ သူ၏မမႏြယ္ ဟုေခၚေသာ ႏြယ္ ဆုိေသာမိန္းမသားျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟုသူမထင္ထားမိ။
မထင္ထားမိပါ။ထုိေန႕ကမမႏြယ္သည္ သူ႕လက္ရာပန္းခ်ီကားခ်ပ္ ငါးကား၀ယ္သြားသည္။
ပန္းခ်ီကားေရာင္းရသျဖင့္သူေပ်ာ္ပါသည္။ထို႕ထက္၊မမႏြယ္နွင့္ခင္မင္ခြင့္ရသျဖင့္
ပို၍ေပ်ာ္ပါသည္။
ထိုေန႕မွအစျပဳကာမမႏြယ္နွင့္သူ မၾကာခဏေတြ႕ဆံုျဖစ္သည္။တစ္ခါတစ္ရံသူ႕အိမ္မွာ
ဆံုျဖစ္၍တစ္ခါတစ္ရံတြင္၊စေတြ႕ခဲ့ေသာပိေတာက္ပင္အို၏ေအာက္တြင္ဆံုျဖစ္သည္။
မမႏြယ္နွင့္ခင္မင္ျပီးမွသိရသည္ကားမမႏြယ္တို႕မိသားစုဒီျမိဳ႕ေလးကိုေျပာင္းလာျခင္း
ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕၊မမႏြယ္၏မိဘမ်ားသည္ခ်မ္းသာေသာစီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း
ပင္။သူနဲ႕မမႏြယ္တို႕မၾကာခဏဆံုေတြ႕ျဖစ္သည္ကုိအထက္၌ေျပာခဲ့ျပုီးျပီ။
မမႏြယ္လွသည္ဆုိတာကုိလညး္ေျပာခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။လွပေသာမမႏြယ္ကုိၾကိမ္ခါမ်ားစြာ
ေတြ႕ရေသာ္၊သူ႕ရင္၀ယ္ခ်စ္ျခင္းတို႕ယုိဖိတ္၍၊ခ်စ္စိတ္တို႕ေ၀ကာ၊မမႏြယ္အတြက္
ခ်စ္ေစတမာန္နဲ႕၊သူ ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့ပါသည္။။။။။။။သုိ႕ေသာ္.။မမႏြယ္ထံမွသူ႕ထံ
တုန္႕ျပန္လာေသာအခ်စ္ကိုေတာ့သူေလးလခန္႕ၾကာမွရခဲ့သည္။
ထိုေန႕ကပိေတာက္ပင္အိုေအာက္တြင္သူအေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္ခဲ့သည္။။။
ေၾသာ္…….ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။။။။။။။။။။။
(၃)
“မမႏြယ္ ေမာင့္ကိုေျပာစရာရွိတယ္ဆို ေျပာေလ”
မမႏြယ္သူ႕ကုိမၾကည့္။ခပ္ေ၀းေ၀းကုိသာေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။သူ႕ရင္ထဲထိပ္ကနဲျဖစ္သြား
သည္။ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ဘာေတြျဖစ္လို႕လဲ။မမႏြယ္ယခုကဲ့သို႕မ်က္နွာညိႈးျခင္းကုိ
သူ မေတြ႕ဖူး။ ခု ဘာမ်ားအေၾကာင္းကိစၥေပၚလာလို႕လဲ။အေတြးနွင့္ပင္ရင္တစ္ခုလံုး
ဗေလာင္ဆူေနျပီ။မမႏြယ္ကိုလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့မမႏြယ္ကသူ႕ဘက္သုိ႕မ်က္နွာမူ၍
သူ႕ကုိၾကည့္ကာ
“ေမာင္ မမႏြယ္ကုိသိပ္ခ်စ္တာပဲလား”
“ေမးစရာလိုေသးလို႕လားမမႏြယ္ရယ္”
သူ႕အသံကသိသာစြာတုန္ေနသည္။စိတ္ထဲတြင္လညး္တစ္စံုတစ္ခုကိုေတြး၍ေၾကာက္ေနမိ
သည္။
“ေမာင္ မမႏြယ္မွာလူၾကီးေတြသေဘာတူထားတဲ့သူရွိေနတယ္။ဒါကုိလညး္မမႏြယ္
တစ္ေန႕ကမွသိလုိက္ရတယ္ကြယ္”
“ဟင္”
သူအံ့ၾသ၀မ္းနညး္စြာပင္မမႏြယ္ကုိၾကည့္မိသည္။
“ဟုတ္တယ္ေမာင္၊ မမႏြယ္ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္။ေမာင္စိတ္ဆင္းရဲမွာကိုမျမင္ခ်င္ဘူး။
အဲ့လိုပဲ မမႏြယ္ အေဖ အေမတို႕ကုိလညး္စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ဘုူးေမာင္ရယ္”
သူဘာမွမေျပာနိုင္။ငုိင္က်သြားသည္။အတန္ၾကာမွသူ႕စိတ္ကုိသူျပန္တင္းလိုက္သည္။
ယခုအခ်ိန္မွာသဴ႕အဆံုးအျဖတ္သည္“အခရာ”က်သည္မဟုတ္ပါေလာ။သူမမႏြယ္ကုိ
ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။
ဣေျႏၵရွိေသာမိန္းမသားတစ္ဦးပင္ျဖစ္လင့္ကစားမမႏြယ္၏မ်က္၀န္းတြင္မ်က္ရည္စအခ်ိဳ႕ ကုိေတြ႕ရသည္။သူမမႏြယ္ရဲ႕လက္ေမာင္းနွစ္ဖက္ကိုအသာဆုတ္ကုိင္၍……
“မမႏြယ္……ေမာင္မမႏြယ္ကိုခ်စ္ခဲ့တာပိုင္ဆိုင္ရမွဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။
မမႏြယ္ကုိခ်စ္တဲ့ေမာင့္ရ႕ဲအခ်စ္ကဒီပိေတာက္ပင္ကပိေတာက္ပန္းေတြလုိပါပဲ။
တစ္နွစ္မွာတစ္ခါသာပြင့္ဖူးခြင့္ရေပမယ့္ အဲ့ဒီတစ္ခါမွာေလာကနဲ႕လူေတြကိုအလွဆင္ခဲ့
သလုိ၊မမႏြယ္အေပၚခ်စ္တဲ့ေမာင္ရဲ႕အခ်စ္ကလညး္တစ္သက္မွာတစ္ခါသာခ်စ္ျပီး
မမႏြယ္ ဆိုတဲ့ေလာကကိုအလွဆင္ေပးခ်င္တာပါ။အဲ့ဒီအတြက္ေမာင္စိတ္မဆင္းရဲ
ပါဘူး။လုပ္ပါမမႏြယ္။မမႏြယ္လုပ္သင့္တဲံ့အရာကိုရဲရဲသာဆက္လုပ္ပါ။
ေမာင့္ကုိမငဲ့ကြက္ပါနဲ႕”
မမႏြယ္ မ်က္ရည္ေ၀့ေနေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္သူ႕ကုိၾကည့္သည္။
ထို႕ေနာက္သူ႕ရင္ခြင္တြင္ေခါင္း၀င္၍သည္းထန္စြာရႈိက္ငုိပါေတာ့သည္။။။။။။
သူ၀မ္းနည္းေပမယ့္အံကိုသာတင္းတင္းၾကိတ္မိသည္။ဒီအခ်ိန္မွာသူမ်က္ရည္က်၍
မျဖစ္။အတန္ၾကာမွသူမမႏြယ္ကိုယ္ေလးကုိအသာခြါကာ
“ကဲ…မမႏြယ္ ေမာင္တို႕ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္.”
ထိုေန႕ကသူနဲ႕မမႏြယ္ပိေတာက္ပင္အိုေအာက္တြင္ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိ႕အတူပင္သူ႕တစ္သက္တြင္မမႏြယ္ကုိေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုခဲ့ျခင္းလညး္ျဖစ္ပါသည္။။။။
ေၾသာ္…..ျဖစ္ပါသည္။။။။။။။
(နိဂံုး)
ေႏြ။ၾကည့္ေလရာရာ၌ရြက္၀ါတို႕တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ၍ေလတြင္ေ၀့၀ုိက္ကာေျမေပၚမွာခ၀ပ္စင္း
ျပီးေလ်ာင္းသက္ေစေသာေႏြ။ေတာင္မွေျမာက္၊ေျမာက္မွေတာင္၊ဘယ္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္
ရုိးတံျပိဳင္းျပိဳင္းတို႕နဲ႕ ပင္အို ပင္ပ်ိဳတို႕ကေႏြရဲ႕သ႑ာန္ကိုထုပ္ေဖာ္ေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရေသာေႏြေတးရွင္ဥၾသငွက္ရ႕ဲအသံကေႏြရဲ႕သဘာ၀ကိုပုိ၍ပီျပင္ေစ
သည္။အင္းးးးးးေႏြ။ သည္ေႏြ။ သည္လိုေႏြမွာပင္မမႏြယ္နဲ႕စဆံု၍သည္လိုေႏြမွာပင္မမႏြယ္နဲ႕သူေ၀းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေၾသာ္…………..ေ၀းခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါေလသည္။။။။။။။။။။။
ဆႏၵမြန္ျဖင့္..........လြမ္းေနာင္......
ကုိယ္ပုိင္ေရး၀တၳဳတို။
No comments:
Post a Comment
ကြန္မန္႕တစ္ခုဟာ စာေရးသူအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပါ။ အျမင္ကို ပြင္႕ပြင္႕လင္းလင္း ေျပာသြားေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။