ဥပါဒါန္ ၾကီးသူတို႕ အလယ္တြင္

ဒီနယ္ေလးကို လာရမည္ဆိုကတည္းက ရင္က မသိမသာ ခုန္ေနခဲ့သည္.။ခုလို ေရာက္လာရျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ..။ မဟုတ္....။ေပ်ာ္သလိုလို မဟုတ္ေသး....။
နာက်ည္းသလိုလို......။အို.......ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး.။ဘာျဖစ္လို႕ နာက်ည္းရမွာလဲ.......။
တေပါင္းေႏြရဲ႕ေအာက္မွာ တံလွ်ပ္တို႕က ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထေနသည္...။ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ
လမ္းမထက္မွာ လွည္းကေလးကေတာ့ အေျပးေသာ့ေနသည္.....။ကိုျမင့္ေနာင္ စိတ္ထဲမွာလည္း
လမ္းေဆာင့္၍ ခုန္လိုက္ေသာ လွည္းေလးပမာ မျငိမ္မသက္...။


           ( ၁ )
“ဖိုးကူး လိမ္လိမ္မာမာေနခဲ့ေနာ္ ၊ ဘြားျမ စကားကိုလည္း နားေထာင္ ၾကားလား ”
အေဖ့စကားသံအဆံုး “ဟုတ္ ” ဟု ပါးစပ္က ေျပာရင္း ေခါင္းကုိပါ တစ္ခါတည္း ျငိမ့္ျပလိုက္သည္ ။
ဒီေန႕အေဖ ေတာင္ေပၚတတ္မည္ဆုိေတာ့ ဖိုးကူး တကယ္ပဲ ေပ်ာ္ေနသည္ ။ဖိုးကူး သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက အေဖ ေတာင္ေပၚတစ္ခါမွ မတတ္ဖူးေပ.။ ေတာင္ေပၚတတ္တာက လူပင္ပန္းသည္..။
အခန္႕မသင့္လွ်င္ အသက္ပါ စိုးရိမ္ရသည္ ဟု အေဖက ေျပာျပဖူးသည္....။
ဒီတစ္ခါ အေဖ ေတာင္ေပၚတတ္သည္မွာ ဖုိးကူးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္...။ ရြာထဲမွာ အလွဴရွိတုိင္း သြားသြားေခ်ာင္းၾကည့္ျပီး ဖုိးကူးလည္း သူမ်ားေတြလို ကိုရင္၀တ္ခ်င္လာသည္....။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းအေနနဲ႕
ျမင္းညိဳၾကီးကို ခန္႕ခန္႕ၾကီး စီးၾကည့္ခ်င္ေသးသည္..။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက  ဖိုးကုူးကိုျမင္လုိက္ရင္ ရြာထဲကလူေတြက သရဲ တေစၦကို ျမင္ေတြ႕ရတဲ့အတုိင္းပဲ ။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ေၾကာက္ျပီးထြက္ေျပးသည္...။တခ်ိဳ႕ကလည္း ဖိုးကုူးကုိ ရုိက္ပုတ္ ၾကိမ္းေမာင္းျပီး
ရြာဘက္ကို မလာရန္ ေျပာဆိုသည္.....။ သူတို႕ေျပာတာကေတာ့ ဖိုးကူးအဖြားက စုန္းမ ၾကီးမို႕တဲ့......။
ဖိုးကူးကေတာ့ အဖြားကို ဘယ္တုန္းကမွ စုန္းမၾကီးဟု မထင္မိပါ .။အဖြားသည္ ဖုိးကူးကို သိပ္ခ်စ္သည္.။
တစ္ခါတေလ ဖိုးကူးက အဖြားကို ျမင္းညိုၾကီးလို ေက်ာပိုးခိုင္းသည္.။အဖြားက ဖိုးကူးကို ေက်ာပိုးျပီး တဲေရွ႕
ပတ္ျပီး သြားလွ်င္ အဖြားေက်ာကုန္းထက္မွ ဖိုးကူးစိတ္ထဲမွာေတာ့ ျမင္းညိဳၾကီးစီးေနရသလို ထင္ေနမိသည္...။ ဖိုးကူးတို႕မွာ အိမ္မရွိ .။ရြာနွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္ကုန္းေလးမွာ ဖိုးကူးတို႕ျခံေလးရွိသည္ .။ အဲ့ဒီျခံထဲမွာပဲ တဲေလးေဆာက္ျပီး ဖိုးကူးတို႕ေနသည္.....။ဖိုးကူးတို႕ဆိုတာက
ဖုိူးကူးရယ္....အေဖရယ္...အဖြားရယ္..ေလ..။ရွင္ေလာင္းလုပ္ခ်င္လြန္းသျဖင့္ ဖိုးကူး အေဖနဲ႕ အဖြားကို ပူဆာသည္..။ တစ္ခါက နွစ္ခါ....မ်ားလာေတာ့ အေဖက ဒီနွစ္ ဖုိးကူးကုိ ရွင္ျပဳေပးမည္ဆိုျပီး ေတာင္ေပၚ တတ္ျခင္းျဖစ္သည္.....။ခုေတာ့ ဖိုးကူးကို ရွင္ျပဳေပးဖို႕ အေဖ ေတာင္ေပၚတတ္သြားျပီးမို႕ ဖိုးကူးတို႕ ေျမးအဖြားနွစ္ေယာက္သာ ရွိေတာ့သည္......။အေဖထြက္သြားျပီး
အဖြားလည္း စပါးလံုး ေရြးေနသည္မို႕ ဖိုးကူး ျခံနွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေသာ ခေရပင္တန္းေတြဆီသို႕
ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္..။ခေရပြင့္ေလးေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္...။ကစားစရာ အေဖာ္မရွိေသာ
ဖိုးကူးအတြက္ ဒီခေရတန္းေလးက အေဖာ္ျဖစ္သည္...။ ခေရပြင့္ေလးေတြ ေလထဲမွာ ၀ဲျပီး ေၾကြလာတာကို
ေသခ်ာၾကည့္ျပီး...လုိက္ဖမ္းရတာကို ဖိုးကူးနွစ္သက္သည္...။အနီနဲ႕ အျဖဴ စပ္ၾကားေရာင္ကေလးေတြကို
ဖိုးကူး ခ်စ္သည္..။ေဟာ..ေၾကြလာျပန္ျပီ....တစ္ပြင့္.......။


         ( ၂ )

အေဖထြက္သြားတာ ဒီေန႕ေရာဆို ၇ ရက္ျပည့္ျပီ....။ ခုထိ ျပန္ေရာက္မလာေသး.။ အဖြားကလည္း
မေန႕ကေနစျပီး ေနမေကာင္းျဖစ္သည္...။ ဖိုးကူး ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမည္ပင္ မသိေတာ့.။အဖြားက
အိပ္ယာထဲကပင္ ထမလာနိုင္.။ ထမင္းဟင္းပင္ ခ်က္သူမရွိေတာ့ ဖုိးကူးဘာသာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မွ
မံမံနဲ႕ မေ၀းမည္..ျဖစ္သည္.။ထူးေတာ့မခက္ပါ...။ ဆန္ေဆးျပီး ေဘးတေစာင္မွာ ခရမ္းသီးေလးနဲ႕
ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလးကို လွီးထည့္လိုက္သည္....။ဆားေလး နႏြင္းမႈန္႕ေလး ဆီေလးနည္းနည္းဆီထည့္ျပီး
ေရကို လက္တစ္သစ္ေလာက္ ထားလုိက္သည္..။ဒီနည္းကုိ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္နွစ္ခန္႕က ဖိုးကူးသိခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္..။ငဲွ႕စရာလည္း မလို...တခါတည္း စားရံုပင္.....။
“.....ဟင္းးးးးဟင္း....ဟင္းးးး ဖိုးကူးေရ.... ”
ညည္းသံနွင့္ အတူ ေခၚသံကုိပါ ၾကားရသျဖင့္......ဖုိးကူး အဖြားဆီ ေျပးလာခဲ့သည္.....။
“ အဖြား အဖြား ....ဘာလိုလုိ႕လဲဟင္...ဖုိးကူး ထမင္းခ်က္ေနတယ္.။...ျပီးရင္ ဖြားနဲ႕ တူတူစားမယ္ေနာ္ ”
အဖြားက ေခါင္းယမ္းျပသည္...။
“အဖြား ..ဘာလို႕လဲဟင္...ဖိုးကူးခ်က္တာ မစားခ်င္ဘူးလားဟင္.”
ဖုိးကူး အေမးကို အဖြားက ဘာမွပင္ ျပန္မေျပာ..။ေခါင္းကိုပင္ ယမ္းေနသည္.။အဖြားက ဖိုးကူးခ်က္တာ
မစားခ်င္၍ ျဖစ္ေပမည္...။ရြာဘက္ကို သြားတုန္းက ဖိုးကူး ၾကားဖူးတာရွိသည္..။
ေနမေကာင္းသည့္..လူမမာဆိုသည္မွာ..ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္တို႕  ေသာက္မွ အားရွိသည္ဟု ဆိုသည္.။
သို႕ေပမယ့္.....ၾကက္သားဆိုတာက ဖုိးကူးတို႕နဲ႕ မေခၚတာ နွစ္အေတာ္ပင္ ၾကာေနျပီ....။
“ဟင္....”
ဖိုးကူး နွာေခါင္းထဲ ၀င္လာေသာ..အနံ႕ေၾကာင့္ ..ထမင္းအိုး တည္ထားေသာ ေနရာသို႕ အေျပးသြားမိသည္.။ တူးနံ႕က ထမင္းအိုးဆီမွ လာျခင္းျဖစ္သည္. ။ဖိုူးကူး ထမင္းအိုးကို အျမန္ေအာက္သို႕ခ်လိုက္ျပီး  မီးျငွိမ္းလုိက္သည္.....။အဖံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့. မဆိုးေသး.။
စားလို႕ေတာ့ ျဖစ္ပါေသးသည္.....။


              (  ၃ )
“ ခေရပန္းေတြရမယ္....ခေရပန္း..၀ယ္ၾကဦးမလား ခေရပန္းေတြ...ရမယ္ ”
ဖိုးကူး အသံကုန္ေအာ္လုိက္သည္.။။သူ႕မွာ ပိုက္ဆံ မရွိသည္မို႕...အဖြားအတြက္. ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္
၀ယ္ရန္ ရွိသည့္အၾကံျဖင့္ ခေရပန္းေတြ ေကာက္ျပဲီး တဖက္ရြာက ေစ်းေလးကို လာေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္.။
ဒီရြာေလးက စာသင္ေက်ာင္းေလး ရွိသျဖင့္ ေက်ာင္းသူေတြက ခေရပန္းေလးေတြ ၀ယ္ၾကသည္.။
ပန္းေတြ ကုန္ေတာ့မည္မို႕ လက္ထဲပိုက္ဆံေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကုိင္ရင္း  စားေသာက္ဆိုင္ေလး
ထဲသို႕ ၀င္လိုက္သည္.။ ဆိုင္ထဲက လူေတြက အ၀တ္အစား ခပ္နြမ္းနြမ္းနွင့္ သူ႕ကို “ဘု ” ၾကည့္ ၾကည့္သည္။
“ ဦးၾကီး ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ တစ္ပြဲ ေပးပါ..။အိပ္နဲ႕ထည့္ေပးေနာ္ ”
ဆိုင္ထဲက လူၾကီးက သူ႕ကို မယံုသလို ၾကည့္ေနသည္မို႕ ဖိုူးကူး လက္ထဲမွ ပိုက္ဆံေလးေတြကို
ေျမွာက္ျပလုိက္သည္.။။။ဒီေတာ့မွ .....ဖိုးကူးကို ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ ထည့္ေပးသည္.....။ပိုက္ဆံ ေပးျပီး
ျပန္လွည့္ထြက္လာေတာ့ ..
“ဟာ....ဒီေကာင္ေလး ဟိုဘက္ရြာက စုန္းမၾကီး ေျမး မဟုတ္လား  ”
အသံက ဖုိးကူး ေရွ႕နားဆီမွ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္..။
“ေအးဟ ဟုတ္တယ္...ဒီေကာင္ေလး ဘာလာလုပ္တာလဲ....သတိထားၾကေဟ့....သူ႕ဆီက ဘာမွမယူမိေစနဲ႕ ...ေတာ္ေန ျပဳစားခံေနရဦးမယ္....”
“ ဟာ.....ဒါဆို ဆိုင္ထဲကေန အျမန္ဆြဲထုတ္....ဒီေကာင္ေလး ေစာေစာက ငါ့ဆီက စြပ္ျပဳတ္၀ယ္သြားတယ္။
 “ ရြာထဲကေန ေမာင္းထုတ္ကြာ ။ ရြာနာတယ္...”
အသံေတြေၾကာင့္ ဖိုးကူး လက္ထဲက စြပ္ျပဳတ္ထုပ္ေလးကို ေသခ်ာကိုင္ရင္း ေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္မိသည္.။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဖုိးကူးကုိ စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေနသည္.....။
ဖိုးကူး ဘာမွမျမင္ေတာ့ ခေရပင္တန္းဆီသို႕ ဦးတည္ကာ စြတ္ေျပးလာေတာ့သည္.။
ဖိုးကူးေနာက္မွလည္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုိက္လာသည္..။ ဖုိးကူး ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့.။
အဖြားဆီ ေရာက္ဖို႕သာ အဓိကမို႕ စြတ္ေျပးသည္.....။ ေနာက္က လုိက္လာေသာ အသံမ်ားက နီးသထက္
နီးလာသည္.....။ ဖိုးကူး ေျခေထာက္ေတြလည္း ေလးလံေနျပီ..။ ဒါေပမယ့္ ရပ္လို႕ မရဘူးဆိုတာကို
ဖုိးကူး သိေနသည္....။ေျပးသည္......။စြတ္ေျပးသည္.။
“ ဖုန္း  .”
“ခြမ္း ”
ိဖိုးကူး မ်က္နွာတစ္ခု လံုး ထူပူသြားသည္..။ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေမွာက္ခံု လူးလား ျဖစ္သြားသည္..။
လက္ထဲမွ စြပ္ျပဳတ္ထုပ္ေလးကလည္း ေျမျပင္နွင့္ မိတ္ဆက္ျပီး “ခြမ္း ” ကနဲ အသံနွင့္အတူ
ကြဲထြက္သြားျပီ..။
“ခ်ကြာ  ရြာနာေအာင္လုပ္တဲ့ေကာင္ .။စုန္းမေျမး.. ခ်သာခ် ”
အသံေတြနွင့္ အတူ ဖိုးကူး ေခါင္းေတြ ကိုယ္ေတြေပၚမွာ ေျခေထာက္ေတြ လက္သီးေတြ .တဖြဲဖြဲ က်လာသည္။  ဖိုးကူး ေခါင္းတစ္ခုလံုး မူးေ၀ေနျပီ...။ေနာက္ေတာ့.....ဘာမွပင္ မသိေတာ့.....။

                     (၄)

ဒဏ္ရာေတြ မ်ားစြာနဲ႕ ဖိုးကူး    အဖြားဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္...။
“အဖြား အဖြား.....”
ဖိုးကူး အဖြားကို ေခၚၾကည့္သည္....ဘာမွ မၾကားရ.။ အဖြားဆီ အေျပးၾကည့္လုိက္ေတာ့...
“အဖြား .......အဖြား...ဖိုးကူးလာျပီေလ..အဖြား...”
အဖြားက ဖိုးကူးကုိ ဘာမွျပန္မေျပာ.။ ဖိုးကူး အဖြားကို ေသခ်ာၾကည့္.သည္..။
“ ဟင္. ”
အဖြားက အသက္မွ မရွဴေတာ့တာ.....။
“အဖြား........အဖြား......။ဖိုးကူးကို ၾကည့္ပါဦး.....အဖြား.....”
ဖိုးကူး သံကုန္ေအာ္လုိက္ေတာ့သည္.....။
တဲေလးအတြင္းမွာ ဖိုးကူးေအာ္သံက ပဲတင္ေနေတာ့သည္.......။
အဖြားဆံုးျပီးေတာ့ .....အေဖ့ကို ဖိုးကူးေစာင့္ေနခဲ့သည္.......။ တစ္ရက္ .....နွစ္ရက္...ေပၚမလာ....
အေဖျပန္မလာေတာ့ဘူး...။တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနလို႕လား..။ဆယ္ေရာက္ေလာက္ထိ ဖိုးကူး ျဖစ္သလို ရုန္းကန္ကာ အေဖ့ကို ေစာင့္ခဲ့သည္.....။ဆယ္ရက္ေက်ာ္လာသည့္ အခါတြင္ေတာ့..
ဘယ္သူကမွလည္း အေဖ့အေၾကာင္းကို သူ႕အား လာေျပာမည္ မဟုတ္သျဖင့္ ဖိုးကူး ျခံေလးကို
စြန္႕ခြါ ခဲ့ေတာ့သည္......။

           ( နိဂံုး )
ကံဆိုသည္မွာ ဆန္းၾကယ္လွသည္.။ ရြာကေန ထြက္လာျပီးေနာက္ ..ဖိုးကူးနာမည္ကို ေဖ်ာက္ျပီး ျမင့္ေနာင္နာမည္သို႕ ေျပာင္းသည္ ။ ၾကံဳရာ က်ရာ
လုပ္ရင္းျဖင့္ ကုိယ့္ဒူး ကုိယ္ခၽြန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္...။နယ္ေပါင္းစံုသည္...။အလုပ္ေပါင္းစံုသည္.။
မိုးကုတ္ဘက္အေရာက္မွာ ျမင့္ေနာင္ ေက်ာက္ ေအာင္ခဲ့သည္..။ ခုေတာ့ လုပ္ငန္းေလး တည္တည္တံ့တံ့
ျဖစ္လာျပီမို႕ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ရျပီ..။ ယခုလည္း  အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ဒီဘက္ေရာက္လာရင္း
ဇာတ္ိေျမေလးကုိ ၀င္ၾကည့္မိျခင္း ျဖစ္သည္..။ဒီနယ္ေလးကို လာရမည္ဆိုကတည္းက ရင္က မသိမသာ ခုန္ေနခဲ့သည္.။ခုလို ေရာက္လာရျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ..။ မဟုတ္....။ေပ်ာ္သလိုလို မဟုတ္ေသး....။နာက်ည္းသလိုလုိ.....အို.......ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး.။ဘာျဖစ္လို႕ နာက်ည္းရမွာလဲ.......။

တေပါင္းေႏြရဲ႕ေအာက္မွာ တံလွ်ပ္တို႕က ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထေနသည္...။ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ

လမ္းမထက္မွာ လွည္းကေလးကေတာ့ အေျပးေသာ့ေနသည္.....။ကိုျမင့္ေနာင္ စိတ္ထဲမွာလည္း

လမ္းေဆာင့္၍ ခုန္လိုက္ေသာ လွည္းေလးပမာ မျငိမ္မသက္....။အင္းး.....ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့
ဒီနယ္ကလူေတြ..........အစြဲအလန္း ေတြ အယူၾကီးတာေတြ ေပ်ာက္ေလာက္ျပီ ထင္ပါသည္....။
မေပ်ာက္ေသးဘူးဆုိလွ်င္ေတာ့....မိမိိလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ  ၾကံဳမွာျမင္ေယာင္မိေသးသည္....။
လွည္းေလးရပ္လုိက္ေတာ့ ကိုျမင့္ေနာင္  မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ ခေရပင္တန္းေလးဆီ လွမ္းလာခဲ့မိသည္..။
ခေရပြင့္ေလးေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္...။ကုိျမင့္ေနာင္ ခေရပန္းေလးေတြကို လုိက္ေကာက္ေနမိသည္။
တစ္ပြင့္.....။နွစ္ပြင့္...။သံုးပြင့္.......။

ၾကိဳးစားပါဦးမည္......။
ဆႏၵမြန္ျဖင့္...........လြမ္းေနာင္....။