သခၤ ါရကို မ်ိဳခ်ေနရေသာ ေန႕စြဲမ်ား

ခုတေလာ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ပိုးတစ္မ်ိဳးထေနတယ္။ တျခားဟုတ္ရိုးလားဗ်ာ။ အိမ္ေရွ႕က အသစ္စက္စက္ အုတ္တိုက္ေလးကို ၾကည္႕ျပီး အိမ္အသစ္ ေဆာက္ခ်င္တဲ႕ ပိုးေပါ႕။ဟိုတုန္းက က်ဳပ္အိမ္ကို စုတ္တယ္ ခ်ာတယ္.ေျပာၾကတုန္းက က်ဳပ္ သိပ္အေရးလုပ္ခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္က ၾကယ္ျမင္လျမင္ ေလာကဓံကိုပဲ ဖက္တြယ္ျပီး ေနခဲ႕တာ။ ဒီတုန္းကလည္း အိမ္ေရွ႕မွာက အခုရွိေနတဲ႕ တိုက္သစ္ေလး မရွိေသးဘူး။ ေျမကြက္လပ္ၾကီးပဲ ရွိတာ။ ျပီးခဲ႕တဲ႕ နွစ္လ ေလာက္ကမွ အုတ္ေတြ သဲေတြ လာခ် ။ ျမက္ရိုင္းေတြ ရွင္းျပီး လုပ္သြားလုိက္တာ အခုလို တိုက္ေလး ျဖစ္လာတာပဲ။  အခုေတာ႕ ေရွ႕က တိုက္သစ္ေလးကို ၾကည္႕ျပီး က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ကလိ ကလိ ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ဆို က်ဳပ္မွာကလည္း လံုေလာက္တဲ႕ အေၾကာင္းက ရွိေနတာကိုး။
 ဟိုတုန္းက က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ႕ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနေန ဘာအေရးလဲ။ အခုက က်ဳပ္နဲ႕ မျမစိန္နဲ႕က ေရွ႕တစ္ပတ္ဆို မဂၤလာေဆာင္ေတာ႕မွာေလ.။. မျမစိန္ဆိုလို႕ ေျပာရဦးမယ္။ သူက အရင္တုန္းက ပဲျပဳတ္ေရာင္းျပီး သူ႕အေမၾကီးကို လုပ္ေကၽြးေနတာ။ သူတို႕ သားအမိက ဒီဇာတိေတြ မဟုတ္ဘူး။ ျပီးခဲ႕တဲ႕ တစ္နွစ္ေလာက္မွ ဒီကိုေျပာင္းလာတာ။ ဒါေပမယ္႕ အိုးပိုင္ အိမ္ပိုင္ေတာ႕ မရွိရွာဘူး။ သူမ်ားအိမ္ကို လေပးနဲ႕ ငွားေနၾကတာ။ မနက္မနက္ မျမစိန္ရဲ႕ ` ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္ ´ ဆိုတဲ႕ အသံက က်ဳပ္အတြက္ေတာ႕ နိႈးစက္ေပါ႕။ တကယ္က သူ႕အသံမၾကားခင္ကတည္းက က်ဳပ္က နိုးေနျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ္႕ က်ဳပ္က အိပ္ယာထဲမွာပဲ မွိန္းေနတယ္။ လံုး၀ မထဘူး။ မျမစိန္ရဲ႕ ` ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္ ´ ဆိုတဲ႕ အသံၾကားမွ က်ဳပ္က ဇလံုေလး ဆြဲျပီး အိမ္ေပါက္ကို အေျပးထြက္ေစာင္႕တာ။  ျပီးရင္ က်ဳပ္ဆီက ဇလံုေလးကို ယူျပီး ပဲျပဳတ္ ထည္႕ေပးေနတဲ႕ မျမစိန္ရဲ႕ မနက္ခင္း အလွကို က်ဳပ္က  တ၀ၾကီး ရႈစားတာေပါ႕.။သူ ထြက္သြားတာ က်ဳပ္မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္မွ အိမ္ထဲ၀င္၊ သြားတိုက္ မ်က္နွာသစ္ျပီး ညက်န္ထမင္းၾကမ္းနဲ႕ မျမစိန္ရဲ႕ ပဲျပဳတ္ကို သမျပီး ေလြးတာ။ ဒါ က်ဳပ္ရဲ႕ မနက္ခင္းသံစဥ္။  မျမစိန္က အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ျပီသာ ေျပာတာ မသိတဲ႕သူဆိုရင္ အလြန္ဆံုးမွန္းမွ ၂၇ပဲ။ အဲ႕ေလာက္ထိ သူက နုပ်ိဳတာ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း မျမစိန္ကို ၾကိဳက္တဲ႕ကာလသားေတြ မရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ရွိၾကတယ္။ ဒီထဲကမွ က်ဳပ္က ကံထူးသူေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ မျမစိန္က က်ဳပ္အခ်စ္ကို လက္ခံတုန္႕ျပန္ျပီးေတာ႕ ေျပာတယ္။


` ကိုဘေသာင္းရယ္..အိမ္ေလးကို ျပန္ျပင္ပါဦးေတာ္..၀င္းကလည္း က်ယ္ရဲ႕သားနဲ႕ အခုလို ပစ္စလက္ခတ္ၾကီး ေနတာ မေကာင္းပါဘူး။ ေရွ႕ကတိုက္ေလးဆို ၾကည္႕စမ္းပါဦး ။ ဘယ္ေလာက္ေနခ်င္သဖြယ္ ေကာင္းလဲ။ က်ဳပ္က တိုက္နဲ႕ တာနဲ႕ ေနခ်င္လို႕ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ျဖစ္ေစခ်င္လို႕ပါ ´


သူ႕ဆီက ဒီလိုစကားဆိုလာတာေၾကာင္႕လည္း က်ဳပ္ ဒီပိုး ထရတာေပါ႕။ အလုပ္ကို ဆတိုး ၾကိဳးစားတယ္။ က်ဳပ္အလုပ္က ျမင္းလွည္းေမာင္းတာေလ..။ က်ဳပ္ကိုယ္ပိုင္ေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားျမင္းလွည္းပါ။ က်ဳပ္က အငွားနဲ႕ေမာင္းတာ။ မနက္ခင္း အိမ္ကေန ထြက္ျပီး ညေနမွ ၊ တစ္ခါ တစ္ခါ ညေမွာင္မွသာ ျပန္ေရာက္တာ။ ဒီေတာ႕ မျမစိန္ေလးကို က်ဳပ္ စိတ္မခ်နုိင္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ သူ႕အေမၾကီး ဆံုးသြားေတာ႕ မျမစိန္ တစ္ေယာက္တည္း ေနတာကို က်ဳပ္  ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်နိုင္ဘူးေလ.။ ဒါေၾကာင္႕ အျမန္ဆံုး မဂၤလာေဆာင္ဖို႕ ေလာရတာေပါ႕.။ ေလာသာ ေလာရတာပါ။ အိမ္ျပင္ဖို႕က အဆင္သင္႕ မျဖစ္ေသးဘူး။ စုထားတဲ႕ ေငြကေလးေတြကလည္း မျမစိန္ အေမၾကီး ေဆးရံုတက္တုန္းက ကူညီလိုက္လို႕ ေျပာင္ခမန္းပဲ။ ဒီေက်းဇူးေတြကို ေထာက္သလား မေျပာတက္ပါဘူး။ မျမစိန္က အိမ္ျပန္ေဆာက္ဖို႕ ဘာမွမေျပာပဲ က်ဳပ္နဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ဖို႕ သေဘာတူရွာတယ္။ သူမေျပာေပမယ္႕ က်ဳပ္ကေတာ႕ အိမ္ျပင္ေဆာက္ဖို႕ အားခဲတုန္းပဲ ။ ေရွ႕က တုိက္သစ္ေလးကို အားက်တယ္ေလ။ အုတ္နံရံေလးေတြနဲ႕ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခိုင္ခိုင္ခန္႕ခန္႕ ..။ ဘယ္ေလာက္ ေနခ်င္စရာေကာင္းလဲ။

                                        ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

ရွင္လိင္ျပန္တဲ႕ ေန႕ မဂၤလာေဆာင္တဲ႕ေန႕ ၊ ေထာင္က လြတ္တဲ႕ေန႕ဆိုျပီး အေပ်ာ္ဆံုးေန႕ သံုးရက္ရွိတယ္လို႕ ဆိုရိုးစကား ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႕မို႕လား မသိဘူး။ ဒီေန႕ က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ေပ်ာ္ဆို ဒီေန႕က က်ဳပ္ မဂၤလာေဆာင္တဲ႕ေန႕ေလ။ ဘုရားစူးရေစ႕ဗ်ာ။ ဟိုတုန္းက ပပ၀တီတို႕ ဥမၼာဒႏၱီတို႕ ဘယ္ေလာက္လွလဲ ဆိုတာေတာ႕ က်ဳပ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ္႕ ဒီေန႕ မျမစိန္ရဲ႕ အလွနဲ႕ ယွဥ္လိုက္ရင္. သူတို႕က မသာနိုင္ဘူးလို႕ က်ဳပ္ေတာ႕ ထင္တယ္။ တကယ္လွတဲ႕ အလွ။ က်ဳပ္က စာမဖြဲ႕တတ္လို႕သာရယ္။ စာသာ ဖြဲ႕တတ္ရင္ ဟိုတုန္းက နာမည္ၾကီး ရတုဆရာေတြလို.. ဖြဲ႕ျပလိုက္ခ်င္တာ။ ကိုယ္႕မိန္းမမို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အဟုတ္ လွတာ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာၾကတယ္။


` ကိုဘေသာင္းရာ ကိုယ္ထင္ရင္ ကုတင္ ေရႊနန္းပါတဲ႕ ´


သူတို႕ ဘယ္လိုေျပာေျပာ က်ဳပ္က နားမ၀င္ပါဘူး။ သိသားပဲ ။သူတို႕ မနာလို လို႕ေျပာတယ္ဆိုတာ။ သူတို႕မွ မျမစိန္ကို မရေတာ႕တာကိုး။ က်ဳပ္တို႕ လင္မယား နွစ္ေယာက္ကေတာ႕ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ.. ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။  က်ဳပ္နဲ႕ ရျပီးေတာ႕ မျမစိန္ကို ပဲျပဳတ္ မေရာင္းခိုင္းေတာ႕ဘူး။  မျမစိန္ ေပးတဲ႕ အၾကံအတိုင္း က်ဳပ္မွာ စုထားတဲ႕ ေငြေလးနဲ႕ မျမစိန္ကို အိမ္ဆိုင္ေလး ေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ ၀င္ေငြ မဆိုးပါဘူး။ ဒီဆိုင္က ရတဲ႕ ၀င္ေငြေလးနဲ႕.. က်ဳပ္တို႕.. လင္မယားနွစ္ေယာက္ စားေလာက္ရံုတင္ မဟုတ္ပဲ  အပိုေငြ စုနိုင္အာင္ထိ ေရာင္းေကာင္းခဲ႕တယ္။ဒါေပမယ္႕ ကံၾကမၼာ ဆိုတာၾကီးက က်ဳပ္ကို မ်က္နွာသာ မေပးခဲ႕ဘူး။ က်ဳပ္နဲ႕ ညားျပီး တစ္နွစ္ခြဲေလာက္မွာ က်ဳပ္ဘ၀ထဲကေန မျမစိန္ကို ဆြဲထုတ္သြားခဲ႕တယ္။ ျဖစ္ပံုက မျမစိန္ ကိုယ္၀န္ရွိျပိီး.. ကေလးေမြးရာမွာ မီးဖြားခန္းထဲက ကေလးေရာ လူၾကီးပါ ဆံုးသြားခဲ႕တယ္။ က်ဳပ္ျဖင္႕ အရူးမီး၀ိုင္းေပါ႕။

` ကိုဘေသာင္း ေရွ႕ေလွ်ာက္ ရွင္ ကေလးအေဖ ျဖစ္ေတာ႕မွာေနာ္.. အရင္လို အေပါင္းအသင္းတြနဲ႕ ေလတာေတြ ေလွ်ာ႕ေတာ႕´


ကိုယ္၀န္ ရစက ေျပာတဲ႕ မျမစိန္ရဲ႕ စကားေတြကိုလည္း က်ဳပ္နားထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပဲ႕တင္ေနတယယ္။ စားစား သြားသြား မျမစိန္ပံုရိပ္ေတြကသာ က်ဳပ္ကို လႊမ္းမိုးေနတယ္။ရပ္ကြက္ထဲက  ဘုရားဒကာၾကီး ဦးေအာင္ေမာင္းကေတာ႕ ဆိုရွာပါတယ္။


` ဘေသာင္းေရ  ပစၥည္းသခၤါရ လူသခၤါရတဲ႕..ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူး..တစ္ေန႕..ပ်က္ရမယ္႕ အရာေတြၾကီးပဲ..´


သူက ဘုရားဒကာပီပီ တရားျပ ေကာင္းတာ က်ဳပ္သိပါတယ္။ဒါေပမယ္႕ သူ ဘယ္လိုတရားျပျပ က်ဳပ္ေတာ႕ တရား မရနိုင္ပါဘူး။ ေအးခ်မ္းတဲ႕ မိသားစု ဘ၀ေလး ရေတာ႕မယ္ဆိုျပီး က်ဳပ္ျဖင္႕ ေပ်ာ္ေနရတာ.. အခုေတာ႕ အားလံုးက သဲထဲ ေရသြန္..။က်ဳပ္ .ဘယ္လိုလုပ္ တရား ရနိုင္မွာလဲ..။


                 ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

` ၀ုန္း..၀ုန္း..´

အသံေတြ.. အသံေတြ..က်ဳပ္နားနားမွာ ေဖာက္ခြဲလိုက္သလို က်ယ္လြန္းတဲ႕ အသံေတြ။မုန္တိုင္းလား၊ ေလရိုင္းလား၊ ဥကၠာက်သံမ်ားလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေတာ္လဲသံေလလားလို႕  အာရံုထဲ ေပၚလာတာေတြ က်ဳပ္ေတြးၾကည္႕တယ္။ ျပီးမွ ..ဘာမွလည္း မဆိုင္လွပါဘူးေလလို႕ ေတြးရင္း  က်ဳပ္ မ်က္လံုးကို အားယူျပီး ဖြင္႕ၾကည္႕တယ္။ ညက မျမစိန္အေၾကာင္းေတြ အစဥ္းစားလြန္ျပီး အိပ္တာေနာက္က်လို႕ က်ဳပ္ မ်က္လံုးေတြက မၾကည္မလင္ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း။ နားထဲမွာ အသံေတြက ပိုျပီး  ၾကားေနတဲ႕ အသံေတြက ပိုက်ယ္လာတယ္လို႕ က်ဳပ္ထင္တယ္။ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တစ္စံုတစ္ခုေပၚ တင္ျပီး ကိုင္လႈပ္ခံေနရသလိုလို ကတုန္ကယင္ၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း အျမန္ထျပီး အိမ္ျပင္ထြက္ၾကည္႕လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမယ္။ က်ဳပ္သာ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ အိမ္ထဲကေန ထြက္တာ ေနာက္က်ရင္ က်ဳပ္လည္း မျမစိန္ေနာက္ လိုက္ရမွာ က်ိန္းေသးတယ္။
ျမင္ေနရတဲ႕ က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ မယံုခ်င္။ အိပ္မက္ပင္ မက္ေနသလားလို႕. က်ဳပ္ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ္႕ အိပ္မက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သိေနတယ္။အိမ္ထဲကေန ထြက္လာျပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ က်ဳပ္မ်က္စိေအာက္မွာ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ.. က်ဳပ္ရဲ႕..ၾကယ္ျမင္လျမင္ ေလာကဓံေလး.။ ေနာက္.. က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕..ခိုင္ခန္႕ပါတယ္ဆိုတဲ႕ တိုက္သစ္ေလးရဲ႕..ေအးခ်မ္းေမ သီခ်င္း..။ အားလံုးက.. တစ္စဆီ.. တစ္စဆီ.။ဘုရားဒကာၾကီး ေျပာတဲ႕ ` သခၤ ါရ ´ ဆိုတာ ဒါေတြမ်ားလားလို႕ က်ဳပ္ေတြးေနမိတယ္။  ျဖစ္ပံုက ဒီေန႕ မနက္ေစာေစာပဲ တ၀ုန္း၀ုန္း တေ၀ါေ၀ါ ညာသံေတြနဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ ျမိဳ႕ထဲကို မေကာင္းဆုိး၀ါး ၀င္တာေလ..။ က်ဳပ္ အိမ္ဘက္ကို ေနာက္က်လို႕သာ..။ဒီထက္ ေစာျပီးမ်ား ေရာက္လာရင္.. က်ဳပ္ အတြက္ မေတြးရဲ စရာ။ ေရွ႕က ျမင္ကြင္းကုိ ၾကည္႕ျပီး က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ တနင္႕နင္႕..။


` ဘေသာင္း.. ငါတို႕နဲ႕ လိုက္ခဲ႕ဦး ´

အသံေၾကာင္႕ လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ဘုရားဒကာၾကီးနဲ႕ ရပ္ကြက္လူၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္ကို လွမ္းေခၚတာက ဘုရားဒကာၾကီး။ က်ဳပ္လည္း မ်က္စိေအာက္က အနိ႒ာရံုေတြကို ေက်ာခိုင္းျပီး သူ႕ေနာက္က လိုက္ခဲ႕တယ္.။ သူတို႕အမူအရာက နည္းနည္း အေရးၾကီးတဲ႕ဟန္ေပါက္ေနလို႕လည္း က်ဳပ္ဘာမွ မေမးပဲ သူတို႕ေနာက္ကေန အသာလိုက္လာတယ္။ သြားေနရင္း သူ ေက်ာင္းဆီကုိ ဦးတည္သြားမွန္း က်ဳပ္သိလိုက္တယ္။ေက်ာင္းေပါက္၀ ေရာက္ေတာ႕ ..ျမင္ရတဲ႕ က်ဳပ္မ်က္လံုးကိုေတာင္  က်ဳပ္ မယံုခ်င္ေတာ႕ဘူး။  ဘုရား၀င္းထဲက ေစတီေတြ..စိန္ဖူးေတာ္ေတြ မဲ႕လို႕မဲ႕.. အက္ေၾကာင္းရာေတြ ထင္လို႕ထင္..။ ဘုရား၀င္း မုခ္ဦးကလည္း အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ... က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ နင္႕ကနဲ.။ခံစားမႈေတြက အေရာင္စံု အေသြးစံု ။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာလည္း ဖိုတလိႈက္လိႈက္.။ က်ဳပ္ အိမ္ ဆံုးရံႈးတာထက္.. ဘုရား ေက်ာင္းကန္က ေစတီေတြ ၊ မုခ္ေတြ ျပိဳလဲတာကို က်ဳပ္ ပိုျပီး နွေျမာေနမိတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း အျပစ္တင္လို႕ မရ..။ အျပစ္တင္လို႕ ရရင္ေတာင္ ဒါေတြက အျပစ္တင္ေနရံုနဲ႕ ျပီးမယ္႕ အရာမဟုတ္။ ဒီမေကာင္းဆိုး၀ါးသာ သက္ရွိျဖစ္လို႕ကေတာ႕.. လက္ရံုးျခင္းသာ ယွဥ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕..။ တစ္ေယာက္တည္း..ၾကိတ္မနိုင္ ခဲမရ ျဖစ္ေနရင္းမွ တစ္ဆက္တည္း က်ဳပ္ေတြးမိတာက....ဒါေတြကို ၾကည္႕ျပီး ဘုရားဒကာၾကီး ဘယ္လိုေနမလဲ..။


`ဘေသာင္းေရ... ပစၥည္းသခၤါရ လူသခၤါရတဲ႕..ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူး..တစ္ေန႕..ပ်က္ရမယ္႕ အရာေတြၾကီးပဲ..´  လို႕ .. ေျပာဦးေလမလား..။ အေတြးနဲ႕ ဘုရားဒကာၾကီးဘက္ လွည္႕ၾကည္႕လုိက္ေတာ႕ သူ႕ခမ်ာ အံတင္းတင္းၾကိတ္ျပီး ျပိဳက်ထားတဲ႕ မုခ္ဦးၾကီးကို ၾကည္႕လို႕..။



ၾကိဳးစားပါဦးမည္..။ ဆႏၵမြန္ျဖင္႕..လြမ္းေနာင္..။