တန္ေဆာင္ညရဲ႕ ေမာဧကရီ ( အပိုင္း ၁ )

ေရာက္လာျပန္ပါျပီ....။ ဒီရာသီနဲ႕ ဒီအခ်ိန္.....။ ေရွာင္လႊဲလို႕မရေတာ့လည္း ခက္သည္..။ အတိတ္တေစၦကကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာက္လွန္႕ေနဆဲ........။ ေမ့ေပ်ာက္သင့္ျပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ စိတ္တို႕က ကဆုန္စိုင္းသည့္ ျမင္းရုိင္းနွယ္...။ ခ်ဳပ္ထိန္းလို႕မရ .။ အကြပ္မဲ့ၾကမ္းပမာ .၊ ပရမ္းပတာ ဆန္လြန္းသည္....။ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ရင့္က်က္ျပီ ဟု ထင္သမွ် ဒီအခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ သဲထဲေရသြန္ အထင္တို႕ ေမွာက္မွားကုန္၏ .....။ တန္ေဆာင္မုန္း.....၊ တန္ေဆာင္တိုင္.....။ရႊန္းဖိတ္လြန္းတဲ့ လမင္း ၊ ေငြနွင္းကေတာ့

မႈန္မႈန္က်ေနသည္..။ ဟိုတုန္းက..........အင္း.......ဟိုစဥ္တုန္းက...ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီပင္ျဖစ္သည္........။



.xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


“ ေဟ့ေကာင္ လြမ္းၾကီး ထေတာ့ ”

အသံနဲ႕အတူ လူကို လႈပ္နႈိးလိုက္တာမို႕ ကၽြန္ေတာ္ နုိးလာသည္..။  နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၈နာရီ ထိုးေတာ့မည္.။ခရီးပန္းလာတာေရာ ေဒသရဲ႕ အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ေရာမို႕ထင္သည္..။ ညက ေတာ္ေတာ္ေလး
အိပ္ေကာင္းသည္....။

“ ေဟ့ေကာင္ ေငးမေနနဲ႕ မ်က္နွာသစ္ေတာ့ မနက္စာစားရေအာင္ ၊ ငါထမင္းစားခန္းကေန ေစာင့္ေနမယ္ ”

ေျပာေျပာဆိုဆို ခြန္ေနာင္က ထြက္သြားသည္.။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္နွာသုပ္ပ၀ါ ၊ သြားတိုက္ေဆး သြားတိုက္တံတို႕ ယူျပီး မ်က္နွာသစ္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္...။

“ အားးးးးးး”
ေဆာင္းဦး၀င္စ ေတာင္ၾကီးမနက္ခင္းရဲ႕ ညွင္းေလက လူကို တို႕ထိက်ီစယ္သည္.။ နွင္းျမဴနွင္းပြင့္တို႕က ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးကို သင္တိုင္းၾကီးသဖြယ္ ကာထားသည္.။ အိမ္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးမွ ခ်ယ္ရီပင္ၾကီးက နွင္းပြင့္ေတြၾကားတြင္ အားမာန္ကိုတင္း ေငြနွင္းရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို အာခံရင္း ေနထြက္အရုဏ္ကို ေမွ်ာ္ေနပံု..။
စည္းရုိးေဘးနွင့္ အိမ္ေဘးမွ စြယ္ေတာ္ပင္ပ်ိဳတို႕ကား ေအးရွာ၍ ထင္သည္..။ တစ္လႊာနွင့္ တစ္လႊာ ရင္ခ်င္းအပ္၍
အေအးဓာတ္ကို အံတုေနသေယာင္..။ ပင္ပ်ိဳတို႕ထက္တြင္ကား ..ငွက္ပ်ိဳတစ္သင္း ဆိုသီခ်င္းနွင့္ မနက္ခင္းေတးကို သံခ်ိဳဆိုေတး  အိုေအ့ေအး က်ဴးရင့္ေနသည္....။ ကြယ္ ......ျဖစ္ေသးပါဘူး..မ်က္နွာသစ္ပါမွ..။

သြားတိုက္ မ်က္နွာသစ္ျပီး ထမင္းစားခန္းဘက္ကို ကူးလာခဲ့သည္.။ မေန႕ကမွ ေရာက္တာဆိုေပမယ့္ ခြန္ေနာင္တို႕ အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူစိမ္းဆန္မေနပါ..။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ခြန္ေနာင္က
သေဘာေကာင္းသလို ခုမွေတြ႕သည့္ သူရဲ႕အစ္မ ေဒါက္တာခမ္းျဖဴနဲ႕ ခြန္ေနာင့္ရဲ႕အမႊာအစ္ကိုျဖစ္သူ ခြန္ေမာင္းေပးကလည္း
ေဖာ္ေရြပြင့္လင္းသည္..။ ထမင္းစားခန္းေရာက္ေတာ့ ခြန္ေနာင္ ေစာင့္ေနတာ ေတြ႕ရသည္.။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ......

“ လြမ္းၾကီး လာကြာ အစ္မက ေဆးရံုသြားျပီ..၊ အစ္ကိုကလည္း ပြဲရံုသြားျပီ ၊ မင္းနဲ႕ငါပဲ က်န္ေတာ့တယ္..။
လာ  တို႕ဟူးေႏြး စားလွည့္.....”


ခြန္ေနာင္နဲ႕ နွစ္ေယာက္သမား မနက္စာအျဖစ္ တို႕ဟူးေႏြး ေလြးသည္..။ စားလို႕ေတာ့ ေကာင္းလွသည္..။
စားျပီးေတာ့ ခြန္ေနာင္က 

“ ဒီေန႕ ေန႕လည္ပိုင္း တို႕ေတြ ေလွ်ာက္လည္ၾကမယ္..၊ ညေနနဲ႕ ညပိုင္းေတာ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲခင္းဘက္
ေလွ်ာက္မယ္ေလ ”

ထိုေန႕က တစ္ေန႕လည္လံုး ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္..။ ညေနပိုင္းမွ ျပန္ေရာက္သည္..။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဒါက္တာခမ္းျဖဴေတာ့ မေရာက္ေသး ..။ ခြန္းေမာင္းေပးေတာ့ ေရာက္ေနေလျပီ..။ေရမိုးခ်ိဳးျပီးသည္နွင့္
ခြန္ေမာင္းေပးက
“ လာေဟ့ ထမင္းစားရေအာင္ ၊ လြမ္းေ၀ကို ေဒၚၾကီးနန္းလက္ရာ ရွယ္ေကၽြးမယ္ ၊ အစ္မကေတာ့ ဟုိဘက္လမ္းထဲေနရစ္တယ္..။  နည္းနည္းေနာက္က်မယ္ေျပာတယ္..။ စားနွင့္တဲ့..”

ေဒါက္တာခမ္းျဖဴကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ သံုးေယာက္သား ညစာ စားလိုက္သည္..။ စားျပီးေတာ့ ခြန္ေနာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ယ္ရီပင္ၾကီးေအာက္ ေခၚလာသည္..။ ခြန္းေမာင္းေပးက ခဏဆိုျပီး  ေပ်ာက္သြားသည္..။
အတန္ၾကာမွ လက္ထဲမွာ တေယာတစ္လံုးကို ပိုက္ျပီး ျပန္ေပၚလာသည္..။

“ ေဟးးးးးးလြမ္းေ၀ မင္းတေယာထိုးေကာင္းတာ ခြန္ေနာင္ အျမဲေျပာတယ္ ၊ ဒီညေတာ့ မင္းရဲ႕ တေယာသံ နားေထာင္ခ်င္လို႕ တမင္ကို တေယာငွားလာတာ..၊ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကိုေတာ့ အစ္မလာမွ သြားလည္မယ္ ၊
ေလာေလာဆယ္ ထမင္းလံုးစီရင္း မင္းရဲ႕တေယာသံေလး  နားေထာင္မယ္ကြာ ျဖစ္တယ္မို႕လား ”

ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တေယာထိုးေပးရင္း ခြန္ေမာင္းေပးအေျပာေၾကာင့္ ခဏေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္..။ အတန္ၾကာမွ ျပံဳးျပျပီး “ ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္ရမွာလဲ ခြန္ၾကီးရယ္ ” လို႕ ျပန္ေျပာရင္း တေယာဆီ လက္လွမ္းလိုက္သည္.။။။
အသံကို အရင္စမ္းျပီး စိတ္ၾကိဳက္ ညွိသည္..။ လဆန္း၈ရက္ရဲ႕ လေကြးက သာေနသည္..။ ၾကယ္စင္တို႕ကလည္း
ေကာင္းကင္ထက္မွာ လင္းလက္ေတာက္ပေနသည္..။ “ သဘင္ေရႊရည္ ၀င္းလဲ့စည္ခိုက္ ”  ဒီစကားေလးက ရင္ထဲမွာ ေပၚလာသည္..။ ေကာင္းကင္မွာ သဘင္ေရႊရည္ ၀င္းလဲ့စည္ေနသည္..။ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ တေယာထိုးရမည္..။ ေငြးနွင္းကမႈန္မႈန္..အဟင္းးး......ကဗ်ာေတာ့ အဆန္သား..။
တစ္ေယာက္တည္း ေတြးျပီး ျပံဳးလိုက္ရင္း..
“ သီခ်င္းၾကီး တစ္ပုဒ္ တီးျပမယ္  နားေထာင္ၾကည့္.. ”
ခြန္ေနာင္နဲ႕ ခြန္းေမာင္းေပးက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ထိုင္ရင္း တေယာသံကုိ ၾကိဳလင့္ေနသည္..။
တေယာသံက ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး ထြက္ေပၚလာသည္..။ လက္တို႕က ဂီတေရအလ်ဥ္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာကို စီးေမ်ာ လိုက္ပါေနသည္..။ အေတြးထဲမွာလဲ ဘာမွမရွိ..။ ေဆာင္းနွင္းရယ္ ကိုယ္ရယ္..တေယာသံ သြဲ႕သြဲ႕ ႏြဲ႕နြဲ႕ေလးရယ္... ဒါပဲ ရွိသည္...။။။။။။။။တီးရင္းမွ သီခ်င္းကိုလည္း ဆိုမိသည္.......။

ေဆာင္းနတ္မယ္လ် xxxxx ေျမာက္ဆီကသာ xxxကင္းစေလဦး xx ျမဴးကာ ကကာ xx ျခံဳလႊာေငြနွင္းပြင့္ကို  လႊင့္ကာလြင့္ကာေျခြလို႕  xx တစ္ကိုယ္ေရပင္ပန္း... ေမာင့္ကိုပက္ဖ်န္း xx
အက်ီစယ္ ၾကမ္းလွတယ္...အကၽြမ္းမ၀င္ခင္မို႕  ..xxx ေဆာင္းဘုရင္မေလးရဲ႕ ေထြးပိုက္တဲ့ ရင္ခြင္အလယ္၀ယ္.. တုန္ကာႏြမ္း...xxx ပန္းလ်လ် ခက္ျပီေနာ္ကြယ္...xxx  အသက္ရွဴမွားေအာင္..
ကစားကာ ျမွဴတယ္...xxx ေပ်ာ္နိုင္ပဲ..xxx  စက္လည္းေဆာင္ၾကာလယ္ ..xx ေဆာင္းဦးပ်ိဳျမစ္...
မူရာစံုၾကြယ္..xx အခ်စ္စမ္းတာလား ..သနားေစခ်င္ပါတယ္...xxx....။
ေမွ်ာ္ကာမွန္းဆ  .......ခ်မ္းျမျမ တုန္ျပီေနာ္ကြယ္...xxx ေဆာင္းနတ္မယ္ ရင္ခြင္မွသာ ..xxx ကယ္တင္လာေစခ်င္ပါတယ္..xxx ေဖာ္ကြာေ၀းေလသူမယ္ ..xxx ကူညီမယ့္ေဆြ မျမင္ေခ်ေသးေတာ့တယ္..xxxxxxxxxxxx
ဖူးစာပိုင္ နတ္မ်ားရယ္...xx ပစ္ထားကာ ေသြဖီေရွာင္ဖယ္ ..xxx  ဘယ္မာန္ျငိဳေလတယ္..xxx ျငိဳးရက္ေတာ္ မူနိုင္ပါေပ့တယ္..xxxxxxx ခြါျပာညိဳသင္းတဲ့..xxx ဒီေဆာင္းတြင္းရဲ႕ နွင္းလ်မပ်ယ္ခင္၀ယ္...xxx ေရႊရင္အံုေငြ႕ကို ..ၾကံဳေတြ႕ဖြယ္....အခ်စ္ကံ ..ဖန္ခဲတယ္.....xxx..။

စာဆိုရွင္ကေတာ့ ျမင္တတ္သည္....။ ေဆာင္းနတ္မယ္ရဲ႕ က်ီစယ္တို႕ထိမႈကို လွပစြာ စပ္ဆိုသြားသည္..။
သီခ်င္းညည္းျပီး...တေယာသံခ်ည္းပဲ ထပ္ေက်ာ့သည္........။ တေယာသံ ဆံုးသြားသည္နွင့္ လက္ခုပ္သံမ်ား
ေပၚလာသည္..။။။လက္ခုပ္သံက နွစ္ေယာက္တည္း တီးေသာ အသံမဟုတ္...။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခြန္ေနာင္ ခြန္းေမာင္းေပးတို႕အျပင္ ေဒါက္တာခမ္းျဖဴ..၊ ေဒါက္တာခမ္းျဖဴရဲ႕ ေနာက္တြင္ေတာ့.....
လွသည္..။ အရပ္က မပုလြန္း မရွည္လြန္း..၊ မ်က္သားတို႕က အျပာဘက္လု၍ မ်က္လံုးတို႕က နက္သည္.။
ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေသာ ဆံႏြယ္တို႕က  ေက်ာလယ္ေလာက္ထိရွိျပီး အဖ်ားတို႕က ေကာ့ပ်ံေနသည္..။
အသားက အ၀ါဘက္ယိမ္းသည္...။ဟိုသင္း..တင့္စိုေရႊသား၊ ေရႊစင္လားကြဲ႕၊ ေရႊစင္မွဲ႕ျဖင့္ ၊ယဥ္ခဲ့တျပန္ ၊
ယဥ္တဟန္ကို ၊ ယွဥ္ရန္နိႈင္းၾကည့္ ၊ ဘက္မရွိျပီ... ဆိုေသာ အလွမ်ိဳး....။အသက္ကေတာ့ နွစ္ဆယ့္ငါးနွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပင္...။


အေတြးထဲမွာ ငယ္စဥ္က သင္ခဲ့ဖုူးတဲ့ ပါဠိေလးကို တစ္ခုကို သြားသတိရသည္..။
သရဒံ ဥတု ကာလာနံ ၊ ဘရိယာနံ ရူပ၀တီ ၊ တဲ့..။
အနက္ကေတာ့  ကာလာနံ ၊ ကာလတို႕တြင္ ။ သရဒံဥတု ၊ တန္ေဆာင္မုန္းလ သရဒဥတုသည္ ။ ပဓာနံ ၊ျမတ္၏။

ဘရိယာနံ ၊ မယားတို႕တြင္ ၊ ရူပ၀တီ ၊အဆင္းလွေသာ မိန္းမသည္ ။ ပဓာနံ ၊ ျမတ္၏ ။
ဟု ဆိုသည္..။ ထို႕အတူပင္  လမင္းမွ ကင္းေသာညသည္ မတင့္တယ္ဟုလည္း ဆိုသည္..။ ခုေတာ့ လမင္းလည္းရွိေတာ့ ညကတင့္တယ္သည္..။ ညကတင့္တယ္သလို လကလည္း တန္ေဆာင္မုန္းလ.၊ သရဒဥတု ၊
မယား.....။ မယားမဟုတ္ေသာ္လည္း ...ေရွ႕မွာ ျမင္ရသည့္ အမ်ိဳးသမီးသည္ အလြန္လွသည္..။

တင့္တယ္ေသာည..။ ေကာင္းျမတ္ေသာလ..။ ထိုသို႕လွ်င္...  ေဆာင္းရဲ႕ညေရး လေကြးေကြးေအာက္ ေရႊေရးရုပ္သြင္ နတ္တို႕ဆင္သည့္...အလွရဲ႕ဘုရင္  အယဥ္ရဲ႕ထိပ္ထား  ေရႊသားနူးညံ႕  ၀င္းဖန္႕ဖန္႕ကို သင္းပ်ံ႕ေလခ်ိဳ  ခ်ယ္ရီနွင့္ စြယ္ေတာ္ပင္ပ်ိဳတို႕ၾကားတြင္  တန္ေဆာင္ညရဲ႕ ေမာဧကရီအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္......။ ေအာ္....ေတြ႕ခဲ႕ရပါသည္.....။

“ လြမ္းေ၀ေရ ဒါ အစ္မတို႕ေဆးရံုက ေဒါက္တာ နန္းႏြယ္တဲ့ ၊ နန္းႏြယ္ ဒါ မေန႕ကပဲ မႏၱေလးကေန ေရာက္လာတဲ့  ေမာင္ေလးခြန္ေနာင့္ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းေ၀ တဲ့...”

ေဒါက္တာခမ္းျဖဴ၏ မိတ္ဆက္ေပးသံ အဆံုး ေဒါက္တာနန္းႏြယ္၏ မ်က္လံုးေလးက ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္သြားသည္.။ နႈတ္ခမ္းေလးက ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္သြားသည္..။ အတန္ၾကာမွ.......




“ မေမ့ဖြယ္တည့္ ၊ သက္လွယ္ေမာင့္ခ်စ္
ကၽြမ္းငယ္စစ္ကို ၊ လွစ္ဟခ်စ္ခြန္း
မဆိုတမ္းနိုင္ ၊ ယိုယြင္းအေျခ
မခိုင္ေလေသာေၾကာင့္.  ”

ကၽြန္ေတာ္ အံၾသရျပန္သည္..။ ေဒါက္တာနန္းႏြယ္၏ အသံေလးက ခ်ိဳရွရွနဲ႕ တမ်ိဳးေလး နားေထာင္လို႕ေကာင္းသည္..။ သို႕ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာက အသံေၾကာင့္မဟုတ္..။ သူမ ရြတ္ျပလိုက္ေသာ ကဗ်ာေၾကာင့္ျဖစ္သည္..။ ဒီကဗ်ာေလးက မဂၢဇင္း တစ္ခုမွာ ေဖာ္ျပျပီး ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္တုိင္ေရး ကဗ်ာေလးျဖစ္သည္..။ ကုိယ္ေရးေသာ ကဗ်ာေလးကို ခုလို ရြတ္ဆိုျပေတာ့လည္း
ရင္ထဲမွာ ၾကည္နူးရျပန္သည္..။

“ ေမာင္လြမ္းေ၀က ကဗ်ာေရးေကာင္းသလို အဆိုအတီးလည္း ပိုင္သားပဲ..”
ကၽြန္ေတာ္ အသာပင္ ျပန္လည္ျပံဳးျပလုိက္သည္...။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာမိ..။ 


 “ ကဲကဲ လူစံုရင္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ ေလွ်ာက္လည္ၾကမယ္ေဟ့..”
ေျပာေျပာဆိုဆုိ ခြန္ေနာင္က ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္မို႕ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ ခြန္ေမာင္းေပးလည္း အသာထလိုက္သည္.။ ခြန္ေမာင္းေပးက တေယာကို လွမ္းယူရင္း အိမ္ထဲအရင္၀င္သြားသည္..။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ အစ္မခမ္းျဖဴ  ၊ ခြန္ေနာင္နွင့္ မမႏြယ္တို႕ သံုးေယာက္လည္း  ေလွ်ာက္လည္ရန္ထြက္လာခဲ့သည္..။ ျပန္ေတြးၾကည့္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရယ္ခ်င္သည္..။ မမႏြယ္..အဟင္းးးးးး
ဒီနာမည္က ဘယ္လိုက ဘယ္လို ပါးစပ္ဖ်ား ေရာက္လာပါလိမ့္...။


ထိုေန႕က တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲလည္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့နုိင္မည္ မဟုတ္ပါ..။
ပထမဆံုးအၾကိမ္ လည္ရသည္မို႕ အထူးအဆန္းျဖစ္သလို...အနားမွာ ေဒါက္တာနန္းႏြယ္ ပါေသာေၾကာင့္လည္း
တမ်ိဳး ရႊင္လန္းရျပန္သည္..။ ခြန္ေနာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပရင္း ျမဴးေနသည္..။ 
မီးပံုးပ်ံမ်ားမွာ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ မီးပံုးပ်ံမ်ားျဖစ္သည္မို႕ အလြန္လွသည္..။ မီးပန္းမ်ား ေဖာက္တာကလည္း စနစ္က်လွပလြန္းသည္..။

“ ဟေကာင္ေရ.. အခန္႕မသင့္လို႕ မီးပံုးပ်ံ ပ်က္က်ရင္ေတာ့  လြတ္ေအာင္သာေျပးေဟ့..၊ ေတာ္ေန ေတာင္ၾကီးလာမွ ခြန္ေနာင္သူ႕ေၾကာင့္ တေရးေမွာင့္တယ္ ျဖစ္ေနဦးမယ္  ”

ခြန္ေနာင့္အေျပာေၾကာင့္ ရယ္ရျပန္သည္..။ ျပန္လာၾကေတာ့ မမႏြယ္ကို အရင္လိုက္ပို႕ၾကသည္..။ ဒီေတာ့မွ သိရသည္က မမႏြယ္ ေနသည္မွာ ခြန္ေနာင္တို႕နွင့္ တစ္လမ္းေက်ာ္မွာပင္ ျဖစ္သည္ကိုပင္..။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြက ေၾကာင္ေနသည္.။ မမႏြယ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈတို႕က မ်က္၀န္းရိပ္၀ယ္
တိတ္တိတ္ေလးေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္နွင့္..။ ခြန္ေနာင္ အိပ္သြားသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္သည္မို႕ အျပင္ဖက္ ထထြက္လာသည္..။ ခ်ယ္ရီပင္ပ်ိဳေအာက္တြင္ ထုိင္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိသည္..။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ လမင္းနဲ႕တိမ္မႈန္ ေလအဟုန္မွာ ရင္ခုန္ေမာလိႈက္ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း  အခ်စ္စမ္းကစားေနသေယာင္...။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္သည္ကေရာ .......။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ေဆာင္းညရဲ႕ တိမ္မႈန္ပမာ..။ေရရာမႈမရွိ..။ ေမ်ာလြင့္ခ်င္တိုင္း ေမ်ာလြင့္ေနသည္..။ လမင္း..လမင္းကေရာ...
ဘုရား..ဘုရား.......။ ရင္ထဲမွာ လင္းေနသည္..။  နွင္းေငြ႕တိမ္မႈန္တို႕ၾကားမွ လမင္းက ေပၚလာသည္..။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေကာ...။လမင္းေပၚေနသည္...။ ရိပ္ရိပ္ကေလး.......ဘ၀လမင္း..။ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀လမင္း...။
ေအာ္......ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀လမင္းက ရင္ထဲမွာ ရိပ္ရိပ္ေပၚေနပါသည္....။


ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....။


ဆႏၵမြန္ျဖင့္........လြမ္းေနာင္....။