နွင္းဆြတ္ဆြတ္လမ္း

                                         ( ၁ )

နွင္း..က်ေနသည္။ ျဖဴျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ဇာပ၀ါ လႊမ္းသိုင္းလို႕ နွင္းမံႈတို႕ ဆိုင္းေနသည္။ လမ္းကေလးေပၚမွာေရာ ၊ ရြက္ေၾကြတခ်ိဳ႕ေပၚမွာေရာ နွင္းက်ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္ေနသည္က အိမ္ေျခ အတန္ထူထပ္ေသာ  ရပ္ကြက္ငယ္ေလးအတြင္းမွ အလင္းဆိုင္ေလး တစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ္နွင္႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သက္ေအာင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စားပြဲ၀ုိင္းတြင္ သက္ေအာင္ေသာက္လက္စ ပုလင္းေလးနွင္႕ တေယာတစ္လက္ရွိေနသည္။ မွိန္ပ်ပ် လမ္းမီးေရာင္ေအာက္၀ယ္ နွင္းပု၀ါက ထူထူထဲထဲပင္ ျခံဳသထားသည္။  ပတ္၀န္းက်င္ အျမင္အာရံုက အတိတ္ဆန္လြန္းစြာ မႈန္၀ါး၀ါး။ ထို မႈန္၀ါး၀ါးေအာက္၀ယ္ ဆိုင္ရဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးမွ လမ္းကေလး။ နွင္းမံႈတို႕ ေ၀႕၀ဲက်ဆင္းေနသည္႕ လမ္းကေလး။လမ္းကေလးကို စိုက္ၾကည္႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္႕ရင္မွာ သိသိသာသာ ခုန္လာသည္။ထိုလမ္းကေလးထဲကို တိုး၀င္သြားမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က တက္ခဲ႕ဖူးသည္႕ အလယ္တန္းေက်ာင္းကေလး ရွိမည္။ ထိုအလယ္တန္းေက်ာင္းကေလးကို ေက်ာ္၍ ဆက္သြားမည္ဆိုပါလွ်င္..နွင္း...
ခ်စ္ရပါေသာ နွင္း ေနထိုင္သည္႕ အိမ္ၾကီးကုိ ေရာက္ေပမည္။  အတိတ္က ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ကာ ရင္ထဲတြင္ အစိုင္အခဲတစ္ခုပမာ တည္ေနဆဲ။ သိပ္သည္းလာေသာ ေ၀ဒနာကို မခံစားနိုင္စြာပင္ သက္ေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဖြင္႕မိသည္။  အ၀ိဥာဏက နွင္းပြင္႕ကေလးေတြကေတာ႕ သူတို႕၏ ျဖဴစင္ျခင္းနွင္႕ သူတို႕၏သစၥာရွိမႈကို ျပေနသည္႕အလား  ဖြဲဖြဲသည္းသည္း က်ဆင္းေနဆဲပင္။ရင္ထဲမွာေရာ.. ရင္ထဲမွာလည္း နွင္းရွိေနသည္။ခ်စ္ရပါေသာ နွင္းရွိေနသည္။

စကားစျမည္ စိုက္ခင္း

                                  (  ၁  )

ရာသီကား ေဆာင္းခိုငွက္တို႕  နႈတ္ဆက္ လက္ျပ၍ ေႏြက ျမဴမင္းလြင္ ဇာပ၀ါကို  သင္တိုင္းျခံဳကာစ။ ေရာ္ရြက္တို႕ကား ေ၀၀ဲ႕က်ဆင္း 

ေျမသို႕နင္းကာ ေလအေ၀ွ႕ လမ္းထေလွ်ာက္တတ္ေသာ ေႏြဦးရာသီ။ အညာေႏြက ပူပင္ပူျငားေသာ္လည္း ျဖဴးျဖဴးဖ်ပ္ဖ်ပ္ တိုက္ခတ္ေဆာ္ေသြးသည္႕ ေလေအးေအးေၾကာင္႕ ေနသာထိုင္သာ ရွိသည္။ အခ်ိန္က ေနျခည္ခ်ဳပ္စ ဆည္းရီညေန။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္က မင္းလြင္မိႈင္းမိႈင္း ဆိုင္းဆိုင္းေ၀႕ေ၀႕ ေငြ႕ေငြ႕ျမဴခိုး  ထန္းပင္တို႕ ၾကီးစိုးသည္႕  ေတာတန္းတစ္ေနရာမွ လက္စိုက္ခင္းကေလးတစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။ မိုးကို အားျပဳရရွာသည္႕ အညာေျမက ေတာင္သူေတြ အဖို႕ ယခုလို ေႏြရာသီက အားလပ္ခ်ိန္ အေတာ္ရေသာ ရာသီတစ္ခုျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ျငား သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းျဖစ္သူက လက္စိုက္ခင္းေလး လုပ္ထားသည္ ဆိုသျဖင္႕ ဒီလက္စိုက္ခင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လယ္က တစ္ဧကေလာက္ေတာ႕ ရွိမည္ထင္သည္။ ထိုအထဲတြင္ ၊ ဘူး၊ ခရမ္း ၊ သခြါး၊ ဖရဲ၊ ပဲ၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ရုန္းပတီ၊ ဆလပ္၊ သီးပင္၊ စားပင္ေပါင္း စံုသည္။ စိုက္ခင္းရဲ႕ အလယ္မက်တက်ေလာက္မွာ ေရဘံုဘိုင္တစ္ခုကို ေမာင္းျဖင္႕ ဆြဲလႈပ္နိုင္ရန္ စီမံထားျပီး ေဘးမွ ၀ါးတိုင္ေလးေတြ စိုက္ကာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တဲေလး တစ္လံုး ရွိေနသည္။ စိုက္ခင္းအစြန္ သနပ္ပင္ရိပ္မွာေတာ႕ လူေနတဲေလးတစ္လံုး ထိုးထားသည္။ မဆိုး..။ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းသည္။ ရာသီက ေႏြဦး။ မင္းလြင္နဲ႕ျမဴခိုးတို႕က နယ္တစ္ခြင္ကို ပါးပါးလ်လ် ေဆးျခယ္ထားသည္။အခ်ိန္က ဆည္းဆာလ်လ်။ ေႏြလြင္ျပင္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ အလယ္မွ စိမ္းစိမ္းစိုစို လက္စိုက္ခင္းနွင္႕ တဲေလးတစ္လံုး။ ပန္းခ်ီပင္ ဆန္ေသးေတာ႕သည္။

ဖူးပြင္႕လာေသာ အနုပညာပန္းမ်ား

`ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ ကမၻာ´

ဖြင္႔ထားတဲ႔ မ်က္စိမွာ သူငယ္အိမ္ဟာ အေရွ႕မွ အေနာက္ ေတာင္မွ ေျမာက္သုိ႔

ဘဝဟာအဆံုးကစၿပီး အဆံုးမွာဆံုးဖို႔ စလာတယ္
သစ္ရြက္ေတြေၾကြသြားသလား ရထားဟာပ်ံသြားသလား
ေမးခြန္းမ်ားထဲ နားသူငယ္ ႀကီးေကာင္ဝင္လာသလို

လြင္ျပင္လိုမ်ိဳး သတ္ကြင္းလိုမ်ိဳး တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကပ္
အခိုးတလူလူ အေငြ႕တလူလူ သူတို႕လူတဲ႕လား ေမေမ

စာအုပ္မ်ားအား ခံစားျခင္း

`ေမာင္႕ဘ၀ ညအလားကြယ္ ´

ေမတၱာနွင္းဆြတ္ဖ်န္းလို႕
ေအးခ်မ္းတဲ႕ ပန္းဖူးငံု
လန္း၀င္႕ေမႊးထံု ။

ေမတၱာျခံဳ
သစၥာလံုပါတဲ႕ နွစ္ဦးသား ။
ရွင္းခက္ပါသေလ
ျငင္းလွ်က္ဗ်ာေပြအပူမိျပန္ေပါ့
မခ်ိဟန္တမင္ထိန္းကာ
စိမ္းခဲ့တကား။

ေလာင္းကစားသမား

မပီ၀ိုးတ၀ါး အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အလင္းက ေလာကကမၻာေျမကို သိမ္းပုိက္၀ါးမ်ိဳထားသည္။ဟိုနားက နီနီ ဒီနားက ၀ါ၀ါျဖင့္  တိမ္စအခ်ိဳ႕ကား ညေနဆည္းရီပန္းခ်ီကို အနားကြပ္ အလွခ်ယ္ေပးေနသကဲ့သို႕ ရွိေနသည္။ ပတၱျမားတစ္စကဲ့သို႕ ရဲရဲေတာက္ေနသည့္ အနီေရာင္ မ်က္လံုးၾကီးက ေလွ်ာက် ေပ်ာက္ကြယ္လုလု ရွိေနသည္။ မႈန္ရီ၀ိုးတ၀ါး ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေလွ်ာက္ေနရင္းမွ ဆည္းဆာ၏ အလွကို ကိုရင္ဣႏၵာ၀ုဓ ခံစားမိလိုက္သည္။  ေနေရာင္မျပင္းေတာ့ေသာ္လည္း ေန႕လည္က အရွိန္မေသေသးသျဖင့္ ေျမက အပူရွိန္ ဟပ္ေနသည္ကုိ လည္း တဆက္တည္း သတိျပဳမိလုိက္သည္ ။ ေဘးဘီကို မၾကည့္ေတာ့ပဲ တစိုက္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာရာမွ  ေရွ႕မွာ မႈိင္းအုပ္အုပ္ျဖင့္ ရြာကေလးကို ေတြ႕ရေတာ့မွ ေျခလွမ္း၏ ျမန္နႈန္းကို ေလွ်ာ့ခ်လုိက္သည္ ။ဇာတိရြာ ။ မိမိ၏  ေမြးဖြာရာ ေဒသ ။ အေမွာင္က အတန္ပင္ စုိးမိုးခဲ့ျပီမို႕အိမ္တခ်ိဳ႕မွာ မီးခြက္ကေလးမ်ားပင္ ထြန္းညွိထားေလျပီ ။ သြက္သြက္ကေလးပင္ ငယ္ဆရာရင္း ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားရွိရာ ေက်ာင္းဆီသို႕ ဦးတည္လာခဲ့သည္။