စကားစျမည္ စိုက္ခင္း

                                  (  ၁  )

ရာသီကား ေဆာင္းခိုငွက္တို႕  နႈတ္ဆက္ လက္ျပ၍ ေႏြက ျမဴမင္းလြင္ ဇာပ၀ါကို  သင္တိုင္းျခံဳကာစ။ ေရာ္ရြက္တို႕ကား ေ၀၀ဲ႕က်ဆင္း 

ေျမသို႕နင္းကာ ေလအေ၀ွ႕ လမ္းထေလွ်ာက္တတ္ေသာ ေႏြဦးရာသီ။ အညာေႏြက ပူပင္ပူျငားေသာ္လည္း ျဖဴးျဖဴးဖ်ပ္ဖ်ပ္ တိုက္ခတ္ေဆာ္ေသြးသည္႕ ေလေအးေအးေၾကာင္႕ ေနသာထိုင္သာ ရွိသည္။ အခ်ိန္က ေနျခည္ခ်ဳပ္စ ဆည္းရီညေန။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္က မင္းလြင္မိႈင္းမိႈင္း ဆိုင္းဆိုင္းေ၀႕ေ၀႕ ေငြ႕ေငြ႕ျမဴခိုး  ထန္းပင္တို႕ ၾကီးစိုးသည္႕  ေတာတန္းတစ္ေနရာမွ လက္စိုက္ခင္းကေလးတစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။ မိုးကို အားျပဳရရွာသည္႕ အညာေျမက ေတာင္သူေတြ အဖို႕ ယခုလို ေႏြရာသီက အားလပ္ခ်ိန္ အေတာ္ရေသာ ရာသီတစ္ခုျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ျငား သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းျဖစ္သူက လက္စိုက္ခင္းေလး လုပ္ထားသည္ ဆိုသျဖင္႕ ဒီလက္စိုက္ခင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လယ္က တစ္ဧကေလာက္ေတာ႕ ရွိမည္ထင္သည္။ ထိုအထဲတြင္ ၊ ဘူး၊ ခရမ္း ၊ သခြါး၊ ဖရဲ၊ ပဲ၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ရုန္းပတီ၊ ဆလပ္၊ သီးပင္၊ စားပင္ေပါင္း စံုသည္။ စိုက္ခင္းရဲ႕ အလယ္မက်တက်ေလာက္မွာ ေရဘံုဘိုင္တစ္ခုကို ေမာင္းျဖင္႕ ဆြဲလႈပ္နိုင္ရန္ စီမံထားျပီး ေဘးမွ ၀ါးတိုင္ေလးေတြ စိုက္ကာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တဲေလး တစ္လံုး ရွိေနသည္။ စိုက္ခင္းအစြန္ သနပ္ပင္ရိပ္မွာေတာ႕ လူေနတဲေလးတစ္လံုး ထိုးထားသည္။ မဆိုး..။ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းသည္။ ရာသီက ေႏြဦး။ မင္းလြင္နဲ႕ျမဴခိုးတို႕က နယ္တစ္ခြင္ကို ပါးပါးလ်လ် ေဆးျခယ္ထားသည္။အခ်ိန္က ဆည္းဆာလ်လ်။ ေႏြလြင္ျပင္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ အလယ္မွ စိမ္းစိမ္းစိုစို လက္စိုက္ခင္းနွင္႕ တဲေလးတစ္လံုး။ ပန္းခ်ီပင္ ဆန္ေသးေတာ႕သည္။

( ၂  )

 ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀တြင္ စိုက္ခင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူး ၾကံဳဖူးခဲ႕ပါသည္။  ထိုအထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ထူးထူးျခားျခားနွင္႕ အမွတ္တရ ျဖစ္စရာ စိုက္ခင္းကေလး တစ္ခုေတာ႕ ရွိခဲ႕ဖူးသည္။ထိုစိုက္ခင္းကေလးကို လြန္ခဲ႕ေသာ သံုးနွစ္ခန္႕က ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ စုိက္ခင္းဟု ဆိုေသာ္လည္း စိုက္ခင္းဟု ထင္နိုင္စရာမရွိေအာင္ ေအးေအးဆိတ္ဆိတ္ ေသြ႕ေျခာက္လြန္းလွသည္။ ေ၀ေ၀စိမ္းစိမ္း ေလတိမ္းရာ ယိမ္းမည္႕ ျမပင္တို႕မရွိ။ သီးပင္ စားပင္ စုိက္မထား။ သို႕ေသာ္ျငား ေအးျမေသာ မန္းက်ည္းပင္ၾကီးရဲ႕ အရိပ္မွာေတာ႕ အေတာ္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ကြပ္ပ်စ္ကေလးတစ္ခု ရွိသည္။ ထိုမန္က်ည္းပင္ေအာက္ အေရာက္မွာ မိတ္ေဆြက ` ဒါ စိုက္ခင္းေနရာပဲဗ် ´ ဟု ေျပာသျဖင္႕ တအံ႕တၾသ ျဖစ္ရေသးသည္။ ဒါေလာက္ လင္းရိပ္သင္႕ေနေသာေနရာမွာ  ဘယ္သီးပင္စားပင္ကမ်ား ျဖစ္ထြန္းမွာပါလိမ္႕ ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ေနာက္ျပီး သူေခၚလာစဥ္က စိုက္ခင္းရွိတယ္ဆိုျပီး ေခၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ မစိုက္ရေသးတဲ႕ ေနရာလား။ သို႕တည္းမဟုတ္ ရိပ္သိမ္းျပီးေသာ ေနရာေပလား ဟုမူ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္။ ကၽြန္ေတာ္  ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ျခံကေလးထဲကုိ လူေလးေယာက္ ၀င္လာသည္။ ထို႕ေနာက္ ေနာက္၀င္လာေသာ လူေလးေယာက္အပါအ၀င္ အိမ္ရွင္မိတ္ေဆြျဖစ္သူနွင္႕ ကၽြန္ေတာ္ပါ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚ ၀ိုင္းထိုင္လိုက္သည္။ ျပီးမွ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ မိတ္ေဆြက စကားဆိုသည္။

` ကဲ .စိုက္ခင္းကေလးကို စ စိုက္ၾကရေအာင္ ´

ကၽြန္ေတာ္႕မွာ အံ႕ၾသစိတ္ မေျပေသး။ ဒီထဲေရာက္ေနသူမ်ား အားလံုး စိုက္ခင္းစိုက္မည္႕ ပံုသ႑ာန္ကို မေတြ႕ရ။ သူတို႕ ဘာေတြမ်ား စိုက္ၾကမလဲ ။ သူတို႕လက္ထဲမွ ာ ဘာပ်ိဳးေစ႕ ပ်ိဳးပင္မွ် မျမင္။ သည္ေနရာကလည္း တမန္းညက္သည္႕ ေျမမဟုတ္။ ေရပံုးမပါ။ ေပါက္တူးမျမင္။ စိုက္မည္ဆိုေသာ သူမ်ားကလည္း  မန္းက်ည္းရိပ္မွာ အက်အန ထုိင္လို႕.။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနဆဲမွာပင္ သူတို႕ေတြ  ကၽြန္ေတာ္႕မ်က္စိျဖင္႕ မျမင္ရေသာ ပ်ိဳးပင္မ်ားကို စတင္စုိက္သည္။ ထို႕ေနာက္ စပ္မိစပ္ရာ စကားစျမည္ ေျပာၾက၊ တျဖည္းျဖည္း စပ္မိစပ္ရာမွ စကားလမ္းေၾကာင္းက ပန္းတိုင္တစ္ခုဆီ ဦးတည္သြားသည္။ဒီေတာ႕မွ စိုက္ခင္းကေလးကို ကၽြႏ္ေတာ္ ျမင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္စိုက္ပ်ိဳးသည္။  ကိုင္းကၽြန္းမွီ ကၽြန္းကိုင္းမွီ သေဘာျဖင္႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေရေလာင္းေပးၾကသည္။အဆိပ္ျဖစ္ေစမည္႕ အညြန္႕အေညွာက္ေတြကို ကူညီခုတ္ထြင္ရွင္းပစ္သည္။မၾကာခင္မွာပင္ ၀ံ႕၀ံ႕ၾကြားၾကြား ငြားငြားစင္႕စြင္႕  ရင္ဘတ္ထဲက ပ်ိဳးပင္ေတြ အျပိဳင္းအရုိင္းဖူးပြင္႕သီးေ၀ကာ ေနျခည္ဖ်ဖ်ေအာက္ အားမာန္ေတာက္လာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး ပီတိကုိ ကုိယ္စီ စားသံုးရင္း အလင္းယဲ႕ယဲ႕မွာ အိမ္ရွင္မိတ္ေဆြက သူ႕ရဲ႕ အသီးအပြင္႕ကို  ခူးယူခံစားနိုင္ရန္ လႈပ္ေျခြခ်လိုက္သည္။

စုိက္ခင္းကေလးပါပဲ ။
အလင္းေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ေလးျခယ္သထားတယ္။
တေယာသံ လဲ႕လဲ႕ေလးရွိတယ္။
ဂႏၳ၀င္ေျမာက္တဲ႕  ရင္ခြင္ပ်ိဳး အနုပညာမ်ိဳးေစ႕ ရွိတယ္။
အသံမထြက္ေပမယ္႕ ေမွာ္၀င္ေနတဲ႕ ဂီတေတြ ရွိတယ္။
တခုတ္တရ ျဖစ္မိတဲ႕ အသီးအပြင္႕ေတြရွိတယ္။
ဒါဟာ…..စကားစျမည္စိုက္ခင္း
ေရသြန္းေပးပါ ။
ေပါင္းရွင္းေပးပါ။
အလင္းမမဲ႕ပါေစနဲ႕ ။
အေရွ႕မွာ ေနျခည္လ်လ်
အနုပညာပာာ..
ဘယ္ေတာ႕မွ ပိုးမက်နိုင္တဲ႕စိုက္ခင္း ။
ေဟာ………..ဟိုမွာ……….
ေလညင္းခတ္ေနျပီ ။

အသံလိႈင္းရဲ႕ တုန္ခါမႈအဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲတြင္ ေဖာ္မျပနိုင္ေသာ ၾကည္နူး၀မ္းေျမာက္မႈက စိုးမိုးေနသည္။က်န္ရွိေနေသာ သူမ်ားရဲ႕ မ်က္နွာမွာလည္း  အျပံဳးကိုယ္စီ ပြင္႕ဖူးေန၏။ ထိုေန႕က စိုက္ခင္းကေလးကေန ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ႕ ေနကငုပ္လွ်ိဳး  မိုးသားတိမ္ေတာင္ ေရာင္စံုကာလာ ျခယ္သကာျဖင္႕ ၀ါ၀ါနီနီ ေထြလီဆန္းျပား တိမ္သားတို႕  စုေ၀းေနသည္႕အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အိပ္တန္းပ်ံငွက္တစ္အုပ္။ ဆိတ္ဆိတ္ေသြ႕ေသြ႕ ရပ္၀န္းေဒသက စိုက္ခင္းကေလး။  လြင္႕ေမ်ာတိမ္းမူးဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ ၀န္းက်င္ရိပ္၀ယ္   ကြယ္လြန္သူ ဆရာမၾကီး ` ၾကည္ေအး´ ၏  ကဗ်ာတစ္ပိုင္းက ရင္တြင္းမွာ ရစ္သီလာသည္မို႕ အသံထြက္ကာ ရြတ္ဆိုမိသည္။

ေနရစ္ေတာ႕ေနာ္ ၊ ေၾကာ႕ေၾကာ႕ကေလး
ငွက္ေတးသံညင္၊ ေျမေပၚစင္ဖိတ္
ေရျပင္ညံ႕အိ၊ သစ္ႏြယ္ျငိခ်ိန္
စိတ္၏အဆာ ၊ ငတ္ျပတ္ဆာေတာ႕
ျပန္လာလည္ပတ္ပါဦးမည္။

(   ၃    )

လက္စိုက္ခင္းကေလးက ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ႕ ေနလံုးမရွိေတာ႕။  ေကာင္းကင္၀ယ္ ၾကယ္သဘင္ ညီလာက်င္း၍ လမင္းပင္ ရႊန္းတင္႕ေနေလျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခဲ႕ျပီ။  ျပန္ပင္ ျပန္ခဲ႕ေသာ္ျငား အေတြးအိမ္မွာ သူရွိေနေသးသည္။ စိုက္ခင္းကေလး ရွိေနေသးသည္။ လူျဖစ္လာရသည္႕ဘ၀မွာ လူတိုင္းမဟုတ္ရင္ေတာင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႕ စိုက္ခင္းကေလးေတြ စိုက္ဖူးလိမ္႕မည္ထင္ပါသည္။ ထိုစိုက္ခင္းသည္ ေအာင္ျမင္တာလည္း ရွိေပမည္။ က်ရံုးတာလည္း ရွိေပမည္။ သို႕ေသာ္ျငား စိုက္ခင္းျဖစ္လာဖို႕ေတာ႕ ပုိင္ရွင္မ်ားသည္ မ်ားစြာေသာ လံု႕လအားထုတ္မႈကို ျပဳရေပသည္။ တမန္းညက္ရေပမယ္။ ေျမဆီလႊာေကာင္းေတြ ပံ႕ပိုးေပးရမည္။ လိုအပ္ေသာ အတိုင္းအတာထိ ေရသြန္းေလာင္းရေပမည္။မလိုအပ္ေသာ ျမက္ပင္ ေပါင္းပင္မ်ားကုိ သုတ္သင္ရွင္းလင္းရေပမည္။ ပိုးမႊားရန္ကို ကာကြယ္ရေပမည္။ သို႕ေပမယ္႕  သီးပြင္႕လာေသာ အသီးအပြင္႕ကိုမူ ကုိယ္တိုင္ စားသံုးရမည္ မစားသံုးရမည္ မေသခ်ာ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိုက္ခင္းေလးေတြ စိုက္ခဲ႕ဖူးျပီေလာ။ စိုက္ခဲ႕မည္ ဆိုပါလွ်င္ ထိုစိုက္ခင္းက အသီးအပြင္႕ေတြ ေ၀ခဲ႕ပါ၏ေလာ။ ထိုအသီးအပြင္႕ေတြကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုယ္တိုင္ စားသံုးခြင္႕ ရွိခဲ႕ပါ၏ေလာ။ ထိုအသီးအပြင္႕ေတြက ကုိယ္႕အတြက္ ၊ တစ္ပါးသူအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစမည္႕ အသီးအပြင္႕ေတြ ျဖစ္ေနမည္ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္လည္သံုးသပ္သင္႕သည္ ထင္ပါသည္။

ဆရာလူလန္း အမည္ေပးထားေသာ ` စကားစျမည္ စိုက္ခင္း ´ အား ၀င္ေရာက္ ခံစားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဆႏၵမြန္ျဖင္႕.။လြမ္းေနာင္..။  www.lwannaung.co.cc