ရင္ေ၀းၾကယ္

အခ်ိန္က ရုပ္ဆိုးသူေတြပင္ လွပေစသည့္  ဆည္းရီ ေနညိုခ်ိန္။ ခင္ခင္တင့္ လယ္ကန္းသင္းရိုးေပၚမွာ ထိုင္၍ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္တခ်ိဳ႕နွင့္ မရုိးနုိင္ေသာ ဆည္းဆာ၏ အလွကို ေငးေမာ ၾကည့္ေနမိသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း   ` ငွက္တို႕သည္ပင္လွ်င္ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကပါလား ´ ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။  ဖုန္မ်ား ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ရြာအ၀င္လမ္းဆီသို႕ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း  အေဖနဲ႕ အေမ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္လာမွာပါလိမ့္ ဟူေသာအေတြးျဖင့္ ရင္ေမာမိရျပန္သည္။ ငွက္ကေလးေတြလိုပင္ အေဖနဲ႕ အေမ သူမတို႕ မိသားစုရွိရာသို႕ ျပန္လာေလလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိမ့္မည္လဲ ။ သို႕ေသာ္ျငား သူမ၏ ထိုအေတြးသည္ မပီျပင္သည့္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ခင္တင့္ နားလည္မိပါသည္ ။ ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္၀ယ္ ထုိင္ေနရင္းမွ ခင္ခင္တင္႕ စိတ္တို႕က အတိတ္ကာလဆီ အလည္တစ္ေခါက္ အေျပးေသာ့ေလျပီ ။
…………………………………………………………………………………………….


(၁)

ခင္ခင္တင့္ အသက္၁၆နွစ္ အရြယ္မွာပင္ အိမ္၏စီးပြါးေရး၊ သားသမီးေတြ၏ ပညာေရးစရိတ္၊ ဒါေတြကုိျဖည့္ဆည္းရန္အတြက္ အေဖ စကၤာပူသို႕ထြက္သြားသည္။ဒီတုန္းက သူမတို႕ေမာင္နွမေတြ အေနနွင့္ အေဖမရွိေတာ့ေသာ္လည္း  အေမရွိေနေသးသည့္အတြက္ သိပ္ေတာ့၀မ္းမနညး္ခဲ့ပါ..။ သို႕ေသာ္……..ဆန္းၾကယ္ေသာ ကံဇာတ္ဆရာသည္ သူမတို႕ေမာင္နွမအေပၚ ရက္စက္လြန္းလွသည္။ အေဖသြားျပီး တစ္နွစ္အၾကာမွာ အေမ့ကိုလွမ္းေခၚသည္။ သားသမီးေတြ ေရွ႕ေရးအတြက္တဲ့။ ခင္ခင္တင့္ အေမ့ကို တားၾကည့္သည္။ မရ။ အေမကိုယ္တိုင္က လိုက္သြားခ်င္သည္မို႕သူမတို႕ေမာင္နွမ ဘာမွ မတတ္နိုင္ခဲ့ပါ ။ သူမတို႕ေမာင္နွမသံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖက္ကာသာ ငိုမိခဲ႕သည္။ ဦးေလးကလည္း ေျပာမရသည့္ ခင္ခင္တင့္အေမ သူ႕ညီမနဲ႕ ေယာက္ဖကုိ စိတ္ပ်က္စြာနွင္႕ပင္။ ဘာမွေတာ့၀င္မေျပာ။

အေမေရာက္အျပီးမွာေတာ့  တစ္လတစ္ခါဆိုသလို အေဖနဲ႕အေမ သူမတို႕ မိသားစုဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ စာၾကိဳးစားဖို႕နွင့္ ဦးေလးစကားကုိ နားေထာင္ဖို႕ကုိသာ တြင္တြင္ေျပာ၏။ ပိုက္ဆံကုိလည္း တစ္လတစ္ခါ ဦးေလးနာမည္နဲ႕ လႊဲေပးသည္။ ဦးေလးကေတာ့ တူေတြ၊တူမေတြ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕ကိုသာ အဓိက ထားသည္။ အရင္ကဆို အျမဲေႏြးေထြးစုိျပည္ေနေသာ သူမတို႕ အိမ္္ကေလးသည္ ယခုေတာ့ အထီးက်န္ေျခာက္ေသြ႕လြန္းသည္ ဟု ခင္ခင္တင့္ ထင္မိသည္။ ေမာင္ေလးနွစ္ေယာက္လည္း ဘာမွမေျပာေပမယ့္ သူတို႕မ်က္နွာေတြက အျမဲလိုလို အားငယ္ညိႈးႏြမ္းေနေသာ အသြင္ကုိသာေဆာင္ေနသည္။ ေမာင္နွမသံုးေယာက္တြင္ အၾကီးဆံုးျဖစ္၍သာ သူတို႕ေရွ႕တြင္ မ်က္ရည္မက်မိေအာင္ အံၾကိတ္ေနရေသာ္လည္း ခင္ခင္တင့္ရင္ထဲမွာ အျမဲမိုးရြာေနသည္။ ေငြမျပည့္စံုေသာ္လည္း အရင္လို ဘ၀ကိုသာ သူမ ေတာင္႕တမိသည္။သူမတို႕အေနနဲ႕ တစ္လတစ္လ အေမနဲ႕အေဖ ဖုန္းဆက္မည့္ ရက္ကိုသာ ေမွ်ာ္ေနရ၏။

အေမထြက္သြားျပီး တစ္နွစ္္ခန္႕အၾကာတြင္ေတာ့ အေမနဲ႕အေဖ ပို႕ေပးသည့္ ေငြေတြကုိ စနစ္တက် စီမံတတ္ေသာ ဦးေလးေၾကာင ့္ခင္ခင္တင့္တို႕ေမာင္နွမေတြ ေငြေၾကးနဲ႕ပါတ္သတ္လွ်င္ လူရာ၀င္ခဲ့ပါသည္။တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ခင္ခင္တင့္တို႕ကို အားက်သည္ဟု ဆိုသည္။ သူတို႕က ခင္ခင္တင့္တို႕ စီးပြါးေရးကို ၾကည့္ျပီး အားက်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ခင္ခင္တင့္တို႕ေမာင္နွမေတြမွာ ေငြထက္ အေရးၾကီးေသာ မိသားစုေႏြးေထြးမႈကုိိ ဆံုးရံႈးေနတာကုိ သူတို႕မျမင္ ။ ဘာမွ အလကား မရေသာ ေခတ္ၾကီးထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ခု လိုခ်င္လွ်င္ တစ္စံုတစ္ခု ေပးဆပ္ရမည္ ဟူေသာ ဓမၼတာ သေဘာတရားေလလား ဟုပင္ ေတြးမိသည္။

တစ္ရက္  ေမာင္ငယ္ျဖစ္သူ သန္႕ဇင္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားသည္။ ေက်းရြာဆရာ၀န္မွ တဆင့္ ျမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္ဆီ ေရာက္သြားသည္ ။ ဒီေတာ့မွ သန္႕ဇင္ဖ်ားျခင္းက ရိုးရိုးဖ်ားျခင္းမဟုတ္ပဲ သူမတို႕ဘက္မွာ နာမည္ၾကီးသည့္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ေနမွန္း သိရသည္။  ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးက ေသာကလိႈင္းၾကားမွာ နစ္ေနသည့္ သူမတို႕ မိသားစုအေပၚ ၀ါးကူးထိုးေလျပီလားဟု ခင္ခင္တင့္ ေတြးလိုက္မိသည္။  ျမိဳ႕နယ္ဆရာ၀န္၏ အၾကံေပးခ်က္အရ ေမာင္ငယ္ကို ခရိုင္ေဆးရံုသို႕ ပို႕ရန္ စီစဥ္ရသည္ ။ ျပႆနာက ထုိအခ်ိန္မွာ စသည္။ သူမတို႕ကသာ ေမာင္ငယ္ကို ခရိုင္ေဆးရံုသို႕ ပို႕ရန္ အားသန္ေနေသာလည္း ကာယကံရွင္က မတက္္ဘူး ဇြတ္ဆိုေနသည္။ ဦးေလးနွင္႕ ခင္ခင္တင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာသည္။ဘယ္လိုမွ ေျပာမရ။ ေမာင္အၾကီးေအာင္လြင္က၀င္၍…..

ဲ`ငါ့ညီ မင္းရဲ႕ေရာဂါက ကုလို႕ မေပ်ာက္တဲ့ဟာ မဟုတ္ပါဘုူး။ ေဆးရံုမွာလည္း ညီေလး အျမဲေနရမွာမွ မဟုတ္တာ။ ေနာက္ျပီး အစ္ကုိတို႕လည္း အျမဲ ရွိေနမွာပဲေလ”

သန္႕ဇင္ထံမွ ဘာသံမွ် ထြက္မလာ အံကိုသာ တင္းတင္းၾကိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အတန္ၾကာမွ အားလံုးကို ညိႈးလ်စြာ ၾကည့္ရင္း…

“က်ဳပ္ ေဆးရံု မတက္ခ်င္ဘုူး အစ္ကုိ ။  က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္ သိတယ္။ဟင္း....ဟင္း... က်ဳပ္ေရာဂါက ေဆးရံုတက္လို႕လညး္ ျပန္ေကာင္းလာမွာ မဟုတ္ဘုူး၊ ေကာင္းလာဦးေတာ့ က်ဳပ္အေမတို႕အေဖတို႕နဲ႕ အခုလုိပဲခြဲေနရရင္ ရင္ထဲမွာ ထိခုိက္တာက ပိုဆိုးတယ္။ ဟင္းးး.....က်ဳပ္အသက္ရွင္ေနရတဲ့ အခိုက္ အစ္ကိုတို႕ အစ္မတို႕ ဦးေလးတို႕နဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေနခ်င္တယ္ ။ က်ဳပ္….က်ဳပ္ေဆးရံုကို မသြားပါရေစနဲ႕ ´

ညည္းသံတစ္၀က္ ရိႈက္သံတစ္၀က္နဲ႕၀မ္းနည္းစြာ ေျပာလိုက္ေသာ ေမာင္ငယ္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ သူမတို႕ေတြ ဘာကိုမွ သတိမရနိုင္ေတာ႕ဘ ဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ကာ တင္းဆည္ထားသမွ် ေလွ်ာ့ခ်၍ ငိုမိပါေလေတာ့သည္။ အတန္ၾကာမွ…ဦးေလးက..

“က ဲက ဲ ငိုေနလို႕ ျပီးမွာမဟုတ္ဘုူး တိတ္ၾကေတာ့…ငါ မင္းတို႕ အေဖနဲ႕ အေမကို အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္။ သန္႕ဇင္ကလညး္ ေဆးရံုတက္္ျပီး ကုသမႈခံလိုက္..သူတို႕ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ ့ငါတို႕အရင္လိုပဲ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ျပန္ေနၾကတာေပါ့.”

ေျပာျပီး အနားမွ ထြက္ခြါသြားေသာ ဦးေလးေအာင္ခန္႕ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ကာ ခင္ခင္တင့္ ရင္ေမာရျပန္သည္။

သူမတို႕ ေမာင္နွမေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာေနေပမယ့္ ဦးေလးရဲ႕ မ်က္နွာက ညိႈးညိႈးလ်လ် ျဖစ္ေနတာကိုလည္း သတိထားမိသည္။  အေဖနဲ႕ အေမရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အက္ေၾကာင္းထင္ေနသည္ ဆိုတာကိုလည္း ဦးေလးေျပာစကားမ်ားအရ ခင္ခင္တင့္ ရိပ္မိေနျပီ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျပန္ေခၚရင္ လာမယ္ မလာမယ္ဆိုတာက သူမတို႕ အတြက္ မေသခ်ာ။ ဒီတိုင္းသာ ဆက္သြားလွ်င္လည္း ေမာင္ေလး အေျခအေနကလည္း ရက္ၾကာၾကာ ခံမည္ မဟုတ္မွန္း ခင္ခင္တင့္ သိသည္။ ဟူးးးးးးး..ေတြးရင္းပင္ ရင္ေမာရပါသည္။

……………………………………………………………………………………………………….

တစ္ပတ္အေက်ာ္မွာေတာ့ သန္႕ဇင္အေျခအေနက ပိုဆိုးလာသည္။ လက္လႊတ္ရေတာ့မည့္ အေျခအေနမွာ ရွိေနသည္။ အေမနဲ႕အေဖကလည္း ျပန္လာမည္ဟုသာ ေျပာသည္။ ယခုထိ ေရာက္မလာေသးဟု စိတ္ထဲမွ ေတြးမိသည္။ ေက်ာင္းကုိပင္ မွန္မွန္ မသြားနိုင္ဘဲ ခင္ခင္တင့္တုိ႕ တူ၀ရီးေတြ အလုပ္ရႈပ္ရသည္။

သန္႕ဇင္ကလည္း ေခါင္းမာသည္။ ေဆးရံုကို ဘယ္လုိမွ မသြားဘူးခ်ည္း ဆိုေနသည္။ ဘယ္လိုမွ မတက္နိုင္သည့္အဆံုး ခင္ခင္တင့္တို႕ တူ၀ရီးေတြ သန္႕ဇင္ကုိသာ တတ္နိုင္သေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားၾကရေတာ့သည္။



(၂)

“အစ္မ.ညီေလး သိပ္အေျခအေန မေကာင္းဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ သတိ လစ္ လစ္သြားတယ္ ။ အဲ့ဒါ ဦးေလးက အစ္မကို ေခၚခိုင္းလုိ႕”

ခင္ခင္တင့္ အေတြးေကာင္းေနစဥ္မွာပင္ နားထဲ၀င္လာေသာ အသံေၾကာင့္ အေတြးပ်က္သြားသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ ေမာင္ျဖစ္သူ ေအာင္လြင္။
“ေအး ေအး ငါလာျပီ”  ဟု ေျပာျပီး ကန္သင္းရိုးေပၚမွ ကပ်ာကယာ ထ၍ လိုက္ခဲ့သည္။

သန္႕ဇင္ အေျခအေနက မေကာင္း။ လူကလည္း ပိန္ခ်ဳံးေနျပီ။ အိပ္ယာထက္မွာ လွဲေနရင္း  တဟင္းဟင္း ညည္းေနရွာသည္။ခင္ခင္တင္႕ ဦးေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သန္႕ဇင္ေဘးတြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္သည္။ ဦးေလးက မသိမသာ ေခါင္းခါျပသည္။ခင္ခင္တင္႕ သန္႕ဇင္လက္ကေလးကို အသာကိုင္ကာ

“ေမာင္ေလး.ေနသာသလုိ ေနေနာ္.အေမနဲ႕အေဖ ျပန္လာေတာ့မွာ”
သန္႕ဇင္မ်က္လံုးတို႕က ညိႈးေရာ္ေနသည္။ညိႈးသည့္ၾကားမွ အေမနဲ႕အေဖ ျပန္လာေတာ့မယ္ ဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ အားတင္း၍ ျပံဳးရွာသည္။ ညည္းသံမေပ်ာက္သည့္ ၾကားမွပင္...

“အေဖ.......ဟင္း....ဟင္း........ အေမ.......က်ဳပ္...က်ဳပ္... သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ.”

ေျပာရင္းမွ သန္႕ဇင္ရဲ႕မ်က္နွာတြင္ ၀မ္းသာေသာ အရိပ္အေရာင္ေတြ ယွက္ျဖာေနသည္။ ျပီးမွ ႏြမ္းလ်စြာ ဆက္ေျပာရွာသည္ ။

“ဒါေပမယ့္…ဒါေပမယ့္..က်ဳပ္..က်ဳပ္ ေနရေတာ့မယ္ မထင္ဘုူး..ဟင္း.....ဟင္း...´

 ေျပာရင္းမွ သန္႕ဇင္ ေ၀ဒနာကို ၾကိတ္မွိတ္ကာ ေအာင္႕ခံေနသည့္အလား မ်က္နွာတစ္ခ်က္ ရံႈ႕မဲ့သြားသည္။

` က်ဳပ္.. က်ဳပ္.. အေဖနဲ႕ အေမ႕ကို  ေတြ႕ခ်င္တယ္ ´

ခင္ခင္တင္႕ ငိုခ်င္စိတ္ကုိ မနညး္ ထိန္းထားရသည္။သန္႕ဇင္အေျခအေနက လံုး၀မေကာင္းဆိုတာကုိလည္း သိေနသည္။သူမ ေျပာေနေသာ အားေပးမုသားစကားမ်ားက ထိေရာက္မႈ မရွိတာကိုလည္း သူမဘာသာ သိေန၏။ အတန္ၾကာေသာ္.သန္႕ဇင္တစ္ေယာက္ ေ၀ဒနာကို အဆံုးသတ္သည့္အလား ျငိမ္သက္သြားကာ လူ႕ေလာကၾကီးကုိ အျပီးအပုိင္ နႈတ္ဆက္ထြက္ခြါ သြားေလေတာ့သည္။

“ေမာင္ေလးေရ  သန္႕ဇင္.အေဖတို႕အေမတို႕လာေအာင္ေ စာင့္ဦးမယ္ဆို.အစ္မတို႕နဲ႕အတူေနခ်င္ ေသးတယ္ဆို.ေမာင္ေလးရဲ႕”

ခင္ခင္တင္႕ သန္႕ဇင္ကို ဖက္၍ ငုိသည္။ေအာင္လြင္ကလည္း သန္႕ဇင္ရဲ႕ သက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ကုိၾကည့္ကာ
“သြားနွင့္ေတာ့ညီေလးေရ”  ဟု ေျပာျပီး မ်က္ရည္မ်ား က်ေနသည္။

ပုိဆုိးသည္က သန္႕ဇင္ရဲ႕ေခါင္းအံုးေအာက္မွ ေတြ႕ရသည့္ ေကာင္းေကာင္း ရုပ္လံုးၾကြမလာေသးေသာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္။ထိုပန္းခ်ီကားတြင္ ေယာက်ၤားၾကီး နွစ္ဦး၊ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦး၊ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္နဲ႕၊  ေကာင္ေလးနွစ္ေယာက္ ထမင္းလက္ဆံံု စားေနပံုျဖစ္သည္။ပံုေတြရဲ႕ အထက္မွာ နာမည္ေတြ ေရးထားသည္။ အေဖ၊အေမ၊ဦးေလး၊အစ္မ၊အစ္ကုိနွင့္ က်ဳပ္တို႕ ထမင္း၀ိုင္း ဟု စာေရးထားသည္။ ခဲပန္းခ်ီပံုေလးကို ၾကည့္ေနရင္း ခင္ခင္တင့္ ရင္မွာ မခ်ိ ။ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္…..
အိမ္ေရွ႕သုိ႕ ဆိုင္ကယ္နွစ္စီး ထိုးရပ္လာသည္။ ဆိုင္ကယ္သံေၾကာင့္ ခင္ခင္တင့္ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမနဲ႕အေဖ။ သူမကုိျမင္ေတာ့အေဖက…
“ခင္ခင္တင့္…သမီးၾကီးအေဖတို႕ျပန္လာျပီ”   ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာသည္။ ျပီးေနာက္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားမ်ားကုိ  ေငြရွင္းေပးျပီး အိမ္ေပၚတက္လာသည္။

“ဟင္”

“အို”

အေမနဲ႕အေဖ ခင္ခင္တင့္ကုိ သတိထားမိသြားပံု ရသည္။ခင္ခင္တင့္ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စမ်ားက ရွိေနသည္။

“သမီး..ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ေျပာစမ္းအေဖ့ကို”

အေဖေမးကာမွ ပိုဆိုးေတာ့သည္။ ခင္ခင္တင့္ ဘာမွမေျပာနိုင္။ ရိႈက္ကာသာငိုမိသည္။ ခံစားခ်က္ မ်ိဳးစံု ေရာျပြမ္းေနသည့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ တစ္ဆို႕မြန္းက်ပ္ေနသည္။  ငိုေနရင္းမွ အသိအာရံုေတြ ေ၀၀ါးကာ ေနာက္ဆံုး သူမ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိန္းနုိင္ေတာ့ပဲ ယိုင္က်သြားသည္ကိုသာ သိလိုက္ေတာ့သည္။

သူမ သတိရလာေတာ့ အေမနဲ႕အေဖက သန္႕ဇင္ေဘးတြင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေနသည္။

“ေအာင္မေလး ကၽြန္မသားေလး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊အစ္ကုိၾကီး..၊အစ္ကုိၾကီးေျပာေတာ့ အေျခအေန သိပ္မဆိုးပါဘုူးဆို.။အခုေတာ့ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ”

အေမက သန္႕ဇင္ကုိ ဖက္၍ ငုိရင္း ဦးေလးဘက္သို႕ လွည့္ျပီးေျပာလိုက္သည္။ အေဖကလညး္….

“ကုိၾကီးေအာင္ခန္႕ရာဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ.သားေလး…….သားေလး´

အေဖ႕အသံ ဆက္ထြက္မလာပဲ နစ္၀င္သြားသည္။ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ထားသည္ကိုလည္း  ခင္ခင္တင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေနာက္ အေဖ့ မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ ။အသက္မဲ႕ေနေသာ သန္႕ဇင္၏  ခႏၶာကိုယ္ .၊ ငိုေနသည့္ မိဘနွစ္ပါး ။  ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ခင္ခင္တင့္ ပုိ၍ ၀မ္းနညး္လာသည္။

“ေတာက္”

ငိုေနသူမ်ားၾကားတြင္ ဦးေလးရဲ႕ “ေတာက္” ေခါက္သံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာသည္။

“ေဟ့…့ေတာ္ၾကေတာ့..။အခုမွ သည္းသည္းလႈပ္မေနနဲ႕။မင္းတို႕ကုိ ငါ အစတညး္က ေျပာသားပဲ။ ျပန္လာၾကပါေတာ့၊ ကေလးေတြလညး္ မိဘေတြ စံုစံုလင္လင္နဲ႕ ေနခ်င္လွျပီလို႕။ မင္းတို႕ဟာက မဟုတ္ဘုူး။ သားသမီးေတြ ေရွ႕ေရးအတြက္ ဘာအတြက္ ညာအတြက္နဲ႕ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပျပီး ေငြေနာက္ကုိ ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာ.။ ေငြရဲ႕ အခိုင္းအေစခံျပီး ေငြရဲ႕ ေက်းကၽြန္ ျဖစ္ေနလိုက္တာ ။ အခု သန္႕ဇင္ေသတာ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘုူး။ မိဘေတြနဲ႕ စံုစံုလင္လင္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း မေနရလို႕၊ မိသားစု ေႏြးေထြးမႈ မရလို႕ ၊ စိတ္ဒဏ္ရာရျပီး ေသတာကြ ´

ေမးရိုးမ်ား ေထာင္လာေအာင္ပင္ ေဒါသသံျဖင္ ့ဦးေလးက ဆိုသည္။ျပီးမွ….

“ငါ့တူ သန္႕ဇင္ေရ . မင္းရဲ႕ တာ၀န္ေက်လြန္းတဲ့ မိဘေတြ ေရာက္လာျပီေလ ထၾကည့္လွည့္ပါဦး။ မင္းပဲ ထမင္းအတူတူ စားခ်င္ရဲ႕ဆို၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္ရဲ႕ဆို။ အခုေရာက္လာျပီေလ.။ထၾကည့္ပါဦး ငါ့တူရဲ႕”


ဦးေလးေအာင္ခန္႕ရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ ခင္ခင္တင့္ အေဖနွင္႕ အေမ့ဘက္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ အေဖနဲ႕အေမက ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာ။ ျပန္ေျပာဖို႕စကားစ ရွာမရတာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ ငိုေနရင္းမွ ခင္ခင္တင္႕ ေတြးမိသည္။ သန္႕ဇင္ ေသဆံုးျခင္းသည္ မည္သူ႕အျပစ္ေပနည္း ။   ေခါင္းမာလြန္းသည့္႕ သန္႕ဇင္အျပစ္ေပေလာ ။သို႕မဟုတ္ ေငြေနာက္ကို အလိုက္လြန္သည္႕ မိဘနွစ္ပါး၏ အျပစ္ေပေလာ ။ သို႕တည္းမဟုတ္ ။ လူမမာ၏ အလိုဆႏၵကုိသာ အဓိကထားျပီး ေဆးရ့ုံသို႕ ေရာက္ေအာင္ မပို႕ခဲ႕ေလေသာ သူမို႕တို႕ အျပစ္ေပေလာ ။ ခင္ခင္တင္႕ မသိေတာ႕ ....။

မည္သို႕ပင္ ဆိုေစကာမူ  မိသားစု ေႏြးေထြးမႈကုိ လိုခ်င္ တပ္မက္လြန္းေသာ အနာဂတ္ရဲ႕ ၾကယ္တစ္ပြင့္ကေတာ့ နုပ်ိဳစဥ္မွာပင္ ေၾကြလြင့္ေပ်ာက္ျပယ္ခဲ႕ေလျပီ ....။ ေၾကြလြင့္ေပ်ာက္ျပယ္ခဲ႕ပါေလသည္။












ဆႏၵမြန္ျဖင့္...........
..........................လြမ္းေနာင္....။ www.lwannaung.co.cc