၀ကၤပါကုိ ဖြင့္တဲ့ေသာ့

အိမ္ထဲသို႕ လွမ္း၀င္လုိက္သည္နွင့္ အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားမွာ
“အရူးၾကီး အရူးၾကီး ” ဟု လန္႕ေအာ္ကာ ထြက္ေျပးသြားၾကေတာ့သည္။
“ ဟာ…….အေဖကလည္း အေဖ့ပံုစံၾကီးက ညစ္ပတ္ေနေတာ့ ကေလးေတြက လန္႕မွာေပါ့ဗ် ။
ေနာက္ဆို အိမ္ကိုလာရင္ သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ေလး ၀တ္ခဲ့ဗ်ာ ”
ကေလးေတြ ေအာ္သံေၾကာင့္ ထြက္လာျပီး မိမိကို ျမင္သျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ သားျဖစ္သူ၏
စကားေၾကာင့္ ဦးဘျမိဳင္ ရင္ထဲ “ဆစ္ ” ကနဲ နာသြားသည္။
နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို မ်က္နွာတြင္ မေပၚေစပဲ အျပံဳးတု တစ္ခုကို အျမန္ဖန္တီးလုိက္ရင္း
“ေအးပါကြယ္ ေနာက္က်ရင္ အေဖ သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ ၀တ္ခဲ့ပါမယ္ ”
ဟု သာ တုန္႕ျပန္ေျပာလိုက္မိသည္။
“အခု အေဖ ဘာလုပ္ရင္း လာတာလဲ ”
“အေဖ့ေျမးေလးေတြကို ေတြ႕ခ်င္ရံု သက္သက္ပါ သားရယ္ ”
ခါးၾကားမွ မာေက်ာေက်ာ အရာေလးကို စမ္းရင္း သားျဖစ္သူ၏ အေမးကို မုသားတ၀က္ျဖင့္ ေျဖလိုက္မိသည္။ ေျမးေလးေတြကို ေတြ႕ခ်င္သည္ဆိုတာ မွန္ေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ဒါက လာရင္းကိစၥမဟုတ္ ။
သို႕ေသာ္….လာရင္းကိစၥကို ခုခ်ိန္မွာ ေျပာလို႕မျဖစ္ေသး ။

“ဒါနဲ႕ မင္းတို႕ စီးပြါးေရးေရာ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား ”
“အဆင္မေျပပါဘူး ဦးေလးရယ္ ။ ရတဲ့ သီးနွံက နည္းနည္း ။ထြက္တဲ့ ကုန္က်စရိတ္က မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီထဲက အဆိုးဆံုးက လူမႈေရး ။ဟိုလူက လာလုိက္ ၊ဒီလူက လာလိုက္နဲ႕
အိမ္မွာ ဧည့္မလာတဲ့ေန႕ကို မရွိဘူး ”
အိမ္ထဲမွ ထြက္လာရင္း ေျပာလုိက္ေသာ ေခၽြးမ ျဖစ္သူရဲ႕ စကားက ဦးဘျမိဳင္ကို ရြဲ႕ျပီး ေျပာေနသေယာင္။
စိတ္ထဲမွလည္း ငယ္စဥ္က ဦးေလးျဖစ္သူေျပာေသာ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ေျပးသတိယမိသည္။
“လူမႈကို ေရးတတ္ရင္ မီးစေလာင္းခြက္ တစ္ခုက အလင္းတန္းဟာ ေကြးညႊတ္ျခင္းမရွိ ေျဖာင့္ထြက္သြားသလုိ ရွင္းေပမယ့္ လူမႈကို မေရးတတ္တဲ့ အခါက်ရင္ေတာ့ ၾကိဳးစတစ္ခုကုိ ဆြဲထုတ္လိုက္သလုိ ေကြးညႊတ္ေပ်ာ့ေခြျပီး အနားမွာပဲ ပံုက်သြားနိုင္တယ္ ။ရွင္းလင္းေျဖာင့္တန္းျပီး
ဘယ္ေတာ့မွ လိုရာေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ၾကိဳးစကို ဆြဲထုတ္ေလေလ ပံုက်ေပ်ာ့ေခြျပီး ရႈပ္ေထြးေလေလ ျဖစ္သြားမယ္ ” တဲ့ ။
ဒီစကားေလးကို ေခၽြးမျဖစ္သူကို ေျပာလိုက္ခ်င္သည္ ။ သို႕ေပမယ့္ ဦးဘျမိဳင္ မေျပာျဖစ္ပါ ။
ေန႕တုိင္း လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဆိုတာ သူ႕ရဲ႕ သံုးလံုးဂဏန္း ေက်းဇူးရွင္ေတြ ဆိုတာ ဦးဘျမိဳင္ မသိပဲ
ေနပါ့မလား ။
“သားေရ ဒီေန႕ အေဖ သားတို႕မိသားစုနဲ႕ ထမင္း လက္စံု စားခ်င္တယ္ကြာ ”
ဦးဘျမိဳင္ စကားဆံုးေတာ့ ေခၽြးမျဖစ္သူက
“ဟာ ဦးေလး ဒီေန႕က ကေလးေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႕နွစ္ေယာက္ အတြက္ေရာ ေပါင္းျပီး အကိုက္ခ်က္ထားတာ ။ ဦးေလးေရာ စားမယ္ဆိုရင္ ေလာက္မွာ မဟုတ္ဘူး ”
ေခၽြးမျဖစ္သူရဲ႕ စကားက ဦးဘျမိဳင္ရဲ႕ အရိႈက္ကို ပင့္ထိုးလိုက္သည့္နွယ္ ။သားျဖစ္သူကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း တုဏွီဘာေ၀ ။
“ေအးပါကြယ္ ..ဒါဆိုလည္း ေနာက္တစ္ေခါက္မွေပါ့ ”
လူၾကီးပီပီ ဦးဘျမိဳင္ အတတ္နိုင္ဆံုး တည္ျငိမ္ေအာင္ ဟန္လုပ္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။
ထိုစဥ္မွာပင္ အိမ္ထဲသို႕ လူသံုးေယာက္ ၀င္လာသည္။
“ေဟာ ကိုေအာင္မင္းတို႕ပါလား လာ. လာ ေမွ်ာ္ေနတာ ၾကာျပီ ။ ထမင္း ဟင္း ေတြေတာင္
ပိုခ်က္ထားေသးတယ္ ”
ေခၽြးမျဖစ္သူရဲ႕ အသံက ေစာေစာကနွင့္ မတူေတာ့ ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ေျပာင္းသြားသည္ ။ ေစာေစာက ေျပာေတာ့ အကိုက္ခ်က္ထားတာတဲ့ ။ ဦးဘျမိဳင္ ထုိင္ရာမွ အသာထလုိက္သည္။
“ျပန္ေတာ့မလို႕လား အေဖ ”
ေျခာက္ကပ္ကပ္ ေမးလုိက္ေသာ သားျဖစ္သူရဲ႕ အေမးကို ေခါင္းညိတ္ အေျဖေပးျပီး ထ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
“ရွင့္အေဖကို ေျပာထား ။ ေနာက္တစ္ခါ လာရင္ ဒီလုိ စုတ္တီးစုတ္ျပတ္ မလာပါနဲ႕လို႕ ။
အို…ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ျဖစ္နိုင္ရင္ လာကို မလာပါနဲ႕လို႕ ”
အိမ္အ၀ အေရာက္ ေနာက္ေက်ာမွ ေခၽြးမျဖစ္သူ၏ အသံက ကပ္ပါလာသည္။
အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဦးဘျမိဳင္၏ စိတ္တို႕က ေယာက္ယက္ခက္ေနသည္ ။
အေတြးတို႕က အတိတ္ဆီသို႕ ကစဥ့္ကလ်ား ။

(၂)

“အေဖ ထမင္းစားေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေျပာေနာ္ ။အေဖ့အတြက္ ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ေလး လုပ္ထားတယ္ ”

ကိုဘျမိဳင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္ ပီတိ ျဖစ္မိသည္။ သားက မိန္းမ ေခ်ာေခ်ာေလး ရလို႕ေပ်ာ္သလို
ကိုဘျမိဳင္လည္း ေခၽြးမ အလိမၼာေလး ရ၍ ေပ်ာ္မိသည္ ။ဟုိတုန္းက သားအဖ နွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့
ျဖစ္သလုိပဲ စားေသာက္ေနရသည္။ ပိုက္ဆံမရွိ၍ေတာ့ မဟုတ္ ။ ရွိသမွ သိပ္ရွိ ။ သို႕ေပမယ့္ ခ်က္ေရး
ျပဳတ္ေရးမွာက်ေတာ့ ေယာက်ၤားသားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္မို႕ ျဖစ္သလို စားေနရျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဟာ ..အခုမ်ားေတာ့ ၾကည့္စမ္း ။ထမင္းခ်ိန္ဆို အဆင္သင့္ ။ခူးျပီး ခပ္ျပီး ။
မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ခ်က္တာကလည္း အစပ္ အဟက္ တည့္သည္။ အ၀တ္အစားေတြလည္း ဟိုးတုန္းကလို ကိုဘျမိဳင္ ေလွ်ာ္စရာမလုိေတာ့ ။ ေခၽြးမျဖစ္သူသာ ေလွ်ာ္သည္။ သားေလးတစ္ေယာက္ပဲ
ရွိတာမို႕ အိမ္ေတာ့ မခြဲခိုင္းေပ ။ သားအတြက္ကိုေတာ့ မဂၤလာေဆာင္စဥ္ကတည္းက လယ္ ငါးဆယ္စိုက္နွင့္ ေငြသား အပါအ၀င္ ေရႊ တဆင္စာေရာ လက္ဖြဲ႕ထားသည္ ။
သားက မဆုိး ။ကိုဘျမိဳင္ ေျခရာကို နင္းနိုင္သည္ ဟု ဆိုရမည္ ။ စီးပြါးေရး လုပ္တာ အကြက္ျမင္သည္။
နွစ္နွစ္ အတြင္းမွာပင္ သားျဖစ္သူ စီးပြါးေရး တရွိန္ထုိး တတ္လာသည္။
ေခၽြးမျဖစ္သူကလညး္ တျပံဳးျပံဳးနွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ မိသားစုေလး ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေနာက္ေတာ့ စီးပြါးေရး လုပ္ရတာ ပိုအဆင္ေျပေအာင္ဆိုျပီး တဖက္ရြာသို႕ သားတို႕လင္မယား ေျပာင္းသြားသည္။ ေျပာင္းသြားခါစက ဆိုရင္ ကိုဘျမိဳင္ ေနပင္ မေနတတ္ ။
ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုလွ်င္လည္း ေခၽြးမလည္း လာေခၚေလမလားလို႕ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။
ငယ္ငယ္တည္းက မိတဆိုးသားေလးမို႕ မခြဲတမ္း ေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့သည္။ ခုေတာ့ အသက္ၾကီးကာမွ
မခြဲစဖူး ခြဲရသျဖင့္ ကိုဘျမိဳင္ ေနမထိ ထုိင္မသာ ။
ေျခာက္ကပ္ကပ္ အိမ္ၾကီးထဲမွာ တကုိယ္တည္းေနရင္း သားနွင့္ ေခၽြးမ ျဖစ္သူ၏ ပံုရိပ္မ်ားကိုသာ
ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
ေနာက္ေတာ့ ကိုဘျမိဳင္ စီးပြါးေရးေတြက်သည္။ လုပ္လိုက္သမွ်ကလည္း အရံႈးခ်ည္းေပၚသည္။
ကံအက်ိဳးမေပးျပီ ဆိုရင္ျဖင့္ ဘာလုပ္လုပ္ အရံႈးပဲေပၚသည္။
သူမ်ားေတြ ကုန္ကူးေတာ့ ေကာင္းလိုက္သည့္ ပဲေစ်း ၊ ဂ်ံဳေစ်း ။ကုိဘျမိဳင္ ကုန္ကူးကာမွ
ေစ်းေတြက်ကာ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရံႈးသည္ ။
စိတ္ညစ္ညစ္နွင့္ ထန္းရည္ပဲ လွိမ့္ေသာက္ေနမိေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
ကိုဘျမိဳင္ အမူးသမား ျဖစ္လာသည္။ ေခၽြးမနဲ႕သားကလည္း ကိုဘျမိဳင္ စီးပြါးေရးက်ျပီး
ထန္းရည္ စေသာက္ ကတည္းက ေပၚကို မလာေတာ့ေပ ။


(၃)

အေတြး ေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ ဦးဘျမိဳင္ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္သို႕
ျပန္ရႈ ၾကည့္မိသည္။
“အလုိ ”
ဦးဘျမိဳင္ နႈတ္မွ လႊတ္ကနဲ အာေမဋိတ္သံ ထြက္သြားသည္။ အသြားတုန္းကေတာ့ မနက္ေစာေစာမို႕
သတိ မမူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပမည္ ။ ဦးဘျမိဳင္ေနေသာ ရြာနွင့္ သားျဖစ္သူ ေနေသာ ရြာ နွစ္ရြာၾကားမွာ
ေတာရ ေက်ာင္းကေလးရွိသည္ ။ ေခ်ာင္းေရယဥ္ ေလးက ပတ္လည္၀ုိင္း၍ ေက်ာင္းေလးကို ခ၀ပ္စင္းေနသေယာင္ ရွိသည္။ စမ္းေရစီးသံေလးေတြက သာသည္။ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ အေရာင္ေတြႏွင့္ သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္တို႕က ေအးျမသည္။
တရားက်င့္ေသာ သူေတာ္စင္ေတြ ေပ်ာ္စံေသာ ေနရာေလးျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္းလိုလုိ
ဓမၼေတးသံေတြက ယိမ္းႏြဲ႕ေနတတ္သည္။ ေစာေစာက ၾကားရေသာ အသံမ်ားသည္
ထုိေတာရေက်ာင္းကေလးမွ ျဖစ္သည္ ။ ဦးဘျမိဳင္ ေက်ာင္းေလးထဲသို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
“ေၾသာ္..”
ဦးဘျမိဳင္ “ေၾသာ္ ” ဟုသာ ေရရြတ္မိသည္ ။ ေက်ာင္းေလးမွာ ဘုရားတည္မည္ ဆိုတာ သိေပမယ့္
ဘယ္ေန႕ စတည္မည္ ဘယ္ေန႕ ထီးတင္မည္ စသည္မ်ားကို ဦးဘျမိဳင္ မသိခဲ့ ။
ခုေတာ့လည္း တုိက္တုိက္ ဆိုင္ဆုိင္ ဌာပနာ ပိတ္မည့္ အခ်ိန္နဲ႕ လာဆံုေနသည္။
တကယ္ေတာ့ မိမိအရြယ္သည္ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္မွာ ေမြ႕ေလ်ာ္ရေတာ့မည္ ဆုိသည္ကို ဦးဘျမိဳင္ သိသည္။ သို႕ေပမယ့္ သားနွင့္ ေျမးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ မျပတ္နို္င္ခဲ့ ။ေနာက္ျပီး စြဲေနျပီး ျဖစ္တဲ့
ထန္းရည္ေၾကာင့္လည္း ဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမမ်ားကို မ်က္နွာလႊဲထားခဲ့ရတာ အေတာ္ပင္ ၾကာခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ၾကံဳေနျပီ ။ ဦးဘျမိဳင္ လက္ထဲမွ အထုတ္ကေလးကို
မသိမသာ ဖြင့္ၾကည့္သည္ ။ လက္စြပ္တစ္ကြင္း ။ အေသြးက ၾကည္လဲ့ေနသည္။ တန္းဖိုးမနည္းေသာ
ေက်ာက္ေကာင္း ျဖစ္မည္ဆိုတာကို ျမင္ရံုနွင့္ပင္ သိသာသည္။ ဒီလက္စြပ္ေလးကို ဦးဘျမိဳင္၏
အေဖက အေမြအျဖစ္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ ။ ဒီေန႕ သားဆီသို႕ သြားျခင္းမွာ ဒီလက္စြပ္ေလးကို ေပးလို၍ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္…….ေခၽြးမျဖစ္သူနွင့္ သား၏ ဆက္ဆံပံုမွာ မိမိေပးမည့္ အေမြနွင့္
မထိုက္တန္သလို ခံစားရတာေၾကာင့္ မေပးျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ခုေတာ့…..ခုေတာ့ ဒီလက္စြပ္ကေလးက ……အေတြးထဲမွာ သားျဖစ္သူ၏ မ်က္နွာက “ဖ်က္” ကနဲ
ေပၚလာသည္ ။ ခုတေလာ သားတို႕ စီးပြါးေရး အဆင္မေျပ ျဖစ္သည္ဟု ဦးဘျမိဳင္ သိထားသည္။
ေခၽြးမျဖစ္သူကလည္း သံုးလံုးဂဏန္းေတြၾကားမွာ လူးလား ေမွာက္ခုန္ ျဖစ္ေနသည္။
ဒီလက္စြပ္ေလးကို သားတို႕ မိသားစုကို ေပးလုိက္လွ်င္ မည္မွ် ၀မ္းသာမည္နည္း ။
ဦးဘျမိဳင္၏ အေတြးထဲတြင္ ကုသုိလ္ေရးနွင့္ ခ်စ္ျခင္း စစ္ခင္း ကစားေနသည္ ။
ေအးျမေသာ ဘုရားရိပ္၀ယ္ ဦးဘျမိဳင္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ျပန္လာသည္။
“ခဏေလး ခဏေလး ”
ဦးဘျမိဳင္ အသံေၾကာင့္ ဌာပနာ ပိတ္မည့္ လူမ်ား ဦးဘျမိဳင္ဘက္သို႕ အာရံုေရာက္သြားသည္။
“ဟာ ….ဦးေလးျမိဳင္ပါလား ဘာမ်ား ေျပာခ်င္လို႕လဲ ”
လူရြယ္တစ္ေယာက္က ဦးဘျမိဳင္ကို နႈတ္ဆက္ရင္း ေျပာသည္။
ဦးဘျမိဳင္ လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားေသာ အိပ္ေလးကို လူရြယ့္ဆီသို႕ ထုိးေပးျပီး
“ဒါေလးကို ဌာပနာ တည္တဲ့ထဲ ထည့္ေပးပါ ငါ့တူ ”
ဟု ေျပာလုိက္ေလေတာ့သည္။။။။။အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးဘျမိဳင္ရဲ႕ မ်က္နွာမွာ အျပံဳးေတြေ၀လို႕.။
ေစာေစာက ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘုူး။ သူ႕ရင္ထဲမွာ ယခုအခါ
တကယ့္ကို ေအးခ်မ္းသြားျပီ ျဖစ္သည္။။။။။။


( နိဂံုး )

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ၀ကၤပါၾကီးပါ ။အဲ့ဒီ၀ကၤပါၾကီီးမွာ အေပါက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား
တံခါးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေသာ့ကေတာ့ တစ္ေခ်ာင္းထဲပဲ ရွိပါတယ္။
ယခု ဦးဘျမိဳင္ လွဴလိုက္တဲ့ လက္စြပ္ တစ္ကြင္းဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သံသရာ ၀ကၤပါ ထြက္ေပါက္ကို
ဖြင့္တဲ့ ေသာ့ေလး တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုလွ်င္.....။


ၾကိဳးစားပါဦးမည္........။ http://www.lwannaung.co.cc

စက္တင္ဘာလ အျပင္စီး ( မေလးရွားထုတ္ ) တြင္ ပံုနွိပ္ ေဖာ္ျပျပီး ျဖစ္ပါသည္.......။

ဆႏၵမြန္ျဖင့္........လြမ္းေနာင္