ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနတာက ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေျမာက္ဖ်ားတြင္ ရွိေသာ အေအးဆိုင္
တစ္ဆိုင္တြင္ ျဖစ္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနသည္…။ ဟုတ္ပါသည္. …….။ ခ်စ္ေသာ
လိႈင့္ကို ကၽြန္ေတာ္
ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ ။ညေန ေလးနာရီ ေက်ာ္ျပီမို႕ ဆည္းဆာက သူရဲ႕ အလွတရားအငံုလႊာကုိ
ပြင့္ဖူးျပရန္ အားယူေနသေယာင္ ရွိ၏ ။ ေဟာ………. ေတြ႕ရပါျပီ….။
ဟိုး…….ခပ္ေ၀းေ၀းမွ လွမ္းလာေနေသာ ခ်စ္ေသာ လိႈင့္ကို ေတြ႕ရပါျပီ ….။
လိႈင္…သုိ႕မဟုတ္…..ေႏြးေႏြးလိႈင္…..။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္….။ အ၀ါေရာင္ ပိုးေပ်ာ့ထမီ ၊ အျဖဴေပၚတြင္…ပန္းပြင့္ေလးေတြ
ေဖာက္ထားေသာ လက္ရွည္အက်ၤ ီေလးနွင့္ လိႈင္သည္ ဆည္းဆာ၏အစ နိဒါန္း ပြင့္လုိက္သည့္
အလွပန္းနွင့္ပင္ တူေခ်ေသးေတာ့သည္…။ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္လွေသာ ဆံႏြယ္ေတြကို
တပတ္လွ်ိဳ ထံုးျပီး ေရွ႕သုိ႕ခ်ထားပံုေလးက မဟာဆန္သည္….။ လိႈင္
ေလွ်ာက္လာေနေသာ ဟန္ေလးကလည္း နန္းဆန္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္.။
“ ေရာက္ေနတာ ၾကာျပီလား အစ္ကို ”
သာသည္….။ ၀င္လာရင္း ေမးလုိက္ေသာ လိႈင့္အသံေလးက သာယာလွသည္ ။ ႏြဲ႕တာလည္း မမည္
။ တီတာ လည္းမဟုတ္..။ ပီသၾကည္ျမသည္.။ ၾကားရသူ ရင္ကိုေအးေစသည္….။
လိႈင့္အသားေလးမ်ားက ၀င္းေနသည္..။ မဟုတ္….။ ၀င္းေနတာ မဟုတ္ေသး…..လင္းေနသည္.။
မွန္သည္…..လိႈင့္အသားေရာင္ေလးမ်ားက အပူရွိန္ေဖ်ာ့ေနေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ တစ္မ်ိဳးေလး လင္းေနသည္ ။
“ ေဟ့ …လူၾကီး…လူကုိ မျမင္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ ၾကည့္ေနလိုက္တာ ”
လိႈင့္အသံၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပန္၀င္လာသည္ ။ လိႈင္က ေကာ့ပ်ံေသာ
မ်က္ေတာင္တို႕ ၀န္းရံေသာ မ်က္လံုး ၾကည္ၾကည္တို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ၾကည့္ေနသည္…..။
“ လိႈင္ …….ဒီေန႕ သိပ္လွတယ္… ”
ကၽြန္ေတာ့္ စကားဆံုးေတာ့ လိႈင္က စူစူေလးျပံဳးရင္း…..
“ အြန္…..ဒါဆို……အရင္ေန႕ေတြကေတာ့ မလွဘူးေပါ့…”
လိႈင့္ အေျပာေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိသြားသည္…။ တကယ္ေတာ့ လိႈင္သည္ အျမဲတမ္း လွေနသူ ျဖစ္ပါသည္….။
“ ဒါနဲ႕ အစ္ကို လိႈင့္ကိုေျပာစရာ ရွိတယ္ဆို….”
လိႈင္ေျပာလုိက္မွ ကၽြန္ေတာ္ လာရင္းကိစၥကုိ သတိရမိသည္….။
“ ဟုတ္တယ္လိႈင္…ဒီတပတ္ အစ္ကို ခရီးထြက္စရာ ရွိတယ္. ၊ တပတ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ ၊
အဲ့ဒါ လိႈင့္ကို ေျပာခ်င္လို႕…… ”
“ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ကိုလား ”
“ အင္း ဒီတစ္ေခါက္က ရန္ကုန္တင္ မဟုတ္ဘူး နယ္ဘက္ေတြေရာ လွည့္ခ်င္လို႕ေလ..
မၾကာပါဘူး တစ္ပတ္ပါပဲ… ။ ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါေတြကို အစ္ကို႕လက္ေထာက္
ေန၀င္းနဲ႕ပဲ
လႊဲေပးေတာ့မယ္…. လိႈင္နဲ႕ ခဏခဏ မခြဲခ်င္ဘူး ”
ကၽြန္ေတာ္က လိႈင့္ရဲ႕ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသးသြယ္ေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း ေျပာလိုက္သည္…။
“ သြားပါ ..ပုိကုိ ပိုတယ္..။ ဒါပဲေနာ္…. ျပန္လာရင္ လိႈင့္အတြက္ လိႈင္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ နွင္းဆီျဖဴေတြ
၀ယ္ခဲ့ေပး ၊ ဒါပဲ မို႕လား . ….၊ ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္..အိမ္မွာ ေဒၚေဒၚ တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ ”
ေျပာေျပာ ဆိုဆို လိႈင္က ထိုင္ရာမွ ထသည္.။ အေအးဖိုးပိုက္ဆံကုိ ထားခဲ့ျပီး
ကၽြန္ေတာ္ပါ လိႈင့္ေနာက္သို႕ လိုက္ခဲ့ရသည္…။ဒီတစ္ခါ ေတြ႕ဆံုျခင္းသည္
လိႈင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူ ျဖစ္ေသာ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ငါးၾကိမ္ေျမာက္
နွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ဆံုျခင္း ျဖစ္သည္….။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ နွစ္ေယာက္ရဲ႕ တူညီေသာ ဆႏၵအရ ေတြ႕သည့္အခါတိုင္း
လူျမင္ကြင္းမွာပဲ ေတြ႕ၾကသည္ .။ဘယ္ေတာ့မွ ဆိတ္ကြယ္ရာ ေနရာကို နွစ္ေယာက္တည္း
မသြား .။
လိႈင္က သူရဲ႕ ဣေျႏၵ ၊ သိကၡာတရားကို တန္ဖိုးထားသလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သစၥာတရားကို
ျမတ္နိုးသူျဖစ္သည္….။
“ အစ္ကို …ေနရစ္ေတာ့ေနာ္….လိႈင္သြားေတာ့မယ္…”
“ အင္းးးးး”
“ အင္းး ” တစ္ခ်က္ကို သံရွည္ဆြဲရင္း ကၽြန္ေတာ္ လိႈင္သြားရာကို ေငးေငးေလး
ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္..။ ဆည္းဆာကေတာ့….အလွျဖာျပီး တင့္လြန္းေပစြ……။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
“ မလုပ္ပါနဲ႕…အေမ့ကုိ ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႕….”
သူမ အသံကုန္ ေအာ္ေနမိသည္.။ သုိ႕ေသာ္…လူယုတ္မာက သူမအသံကုိ ဂရုပင္ မထား. ။
အေမ့ကုိ မတရား ၾကံစည္ရန္ ၾကိဳးပမ္းေနသည္..။
“ အေမ့ကို မလုပ္နဲ႕ အေမ့ကို မလုပ္နဲ႕… ”
“ ဟာ…….ဒီေသာက္ကေလး …သြားစမ္းကြာ….”
“ ဖ်န္း…..”
သူမမ်က္စိေတြ ျပာေ၀သြားသည္…။ အရုိက္ခံရေသာ ေမာင္ေလးမွာ လြင့္ထြက္သြားျပီး ေခါင္းနွင့္
နံရံ တိုက္မိကာ ဂ်ိဳေစာင္းမွ ေသြးေတြ ထြက္လာသည္…။
“ ေမာင္ေလး…..ေမာင္ေလး….”
သူမ ေခၚေပမယ့္ မရ..။ ေမာင္ေလးက ဘာမွ ျပန္မထူး…။သူမ မ်က္စိေထာင့္ထဲ “ လင္း ” ကနဲ
ျဖစ္သြားသည္မို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့….အေမ့လက္ထဲမွာ ဓားတစ္ေခ်ာင္း….။
“ မလုပ္နဲ႕ ….မလုပ္ပါနဲ႕……..အေမ….အေမ…….”
သူမ မ်က္နွာတစ္ခုလံုး ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ေနသည္..။ သူမ အိပ္မက္ေတြ မက္ေနျခင္းျဖစ္သည္…။
ဆိုင္ေလးက ေန႕လည္ သံုးနာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွာ လူပါးသည္မို႕ အေဒၚတစ္ေယာက္တည္း
ထားခဲ့ျပီး အိမ္ေပၚတတ္ေမွးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္…။ သူမ
ဒီအိပ္မက္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္
မက္ဖူးသည္..။ အိပ္မက္….။မဟုတ္ေသး…အိပ္မက္မဟုတ္ေသး..၊ သူမငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ ။
ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္..။အသက္နွင့္ အရွက္တရားတြင္ အရွက္ကုိပဲ
အေလးထားသူမို႕ သူ႕ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္သြားေသာ အေမ့ပံုရိပ္က သူမမ်က္၀န္းထဲမွ
ခုထိ မထြက္.။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးလိုက္တိုင္း သူမရင္နာသည္…။ ထုိစဥ္က
ဒဏ္ေတြေၾကာင့္
ေမာင္ေလးမွာလည္း ယခုထိ ဦးေဏွာက္ဥာဏ္ရည္ မမွီခဲ့…….။ လူေတြၾကားမွာ . ..အျမဲတမ္း
မ်က္နွာငယ္ေနရသည္….။ အတိတ္က စိတၱဇေ၀ဒနာက ရင္ကုိနာက်င္ေစသည္.။ သူမ ရင္ထဲ
စူးစူးနင့္နင့္ ေအာင့္ေနေသးသည္………..။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
သူမကုိယ္ သူမ မွန္ထဲ ျပန္ၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ေနမိသည္.။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ေတာ့ အစ္ကုိနိုင္ဦး
ျပန္ေရာက္လာေတာ့မည္.။ ဒီတစ္ေခါက္ျပန္လာရင္ လူၾကီးေတြကို ဖြင့္ေျပာျပီး သူမတို႕ မဂၤလာ
ကိစၥအတြက္ စဥ္းစားရေတာ့မည္.။ လူၾကီးေတြဆိုေပမယ့္ သူမအေဒၚတစ္ေယာက္သာ ရွိပါသည္.။
ကိုနုိင္ဦးကလည္း တစ္ေကာင္ၾကြက္မို႕ ..သူ႕ဘက္မွာ အုပ္ထိန္းသူ မရွိ…။ ေမာင္ေလး……။
ခါတိုင္းဆို ေမာင္ေလးသည္ အိမ္သို႕ တစိမ္းေယာက်္ားေလးမ်ား ၀င္တာထြက္တာ
၊သူမနဲ႕ စကားေျပာတာေတြကို မၾကိဳက္ပါ….။ ကုိနိုင္ဦးကေတာ့ ေမာင္ေလးနဲ႕
ေရစက္ရွိသည္ ဆိုရမည္.။
သူတို႕နွစ္ေယာက္ ေတြ႕လုိက္လွ်င္…တဟီးဟီး….တဟားဟားနဲ႕…..။ အျမဲ ငိုင္တိ
ငုိင္တိုင္ေနေသာ ေမာင္ေလးလည္း ကုိနိုင္ဦးနဲ႕ေတြ႕မွပဲ
ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ျဖစ္ေနတတ္ေတာ့သည္.။
“ ဟင္…”
မွန္ၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ားေနေသာ သူမ မွန္ထဲတြင္ေပၚလာေသာ လူရိပ္ေၾကာင့္ အထိန္တလန္႕
ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိသည္..။သန္းေဆာင္..။ သူမတို႕ျခံရဲ႕ နွစ္အိမ္ေက်ာ္မွ
ကုလားကျပား သန္းေဆာင္ ။သူမ လန္႕သြားသည္.။ ေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာက
သူမတစ္ေယာက္တည္း ။
ေဒၚေလးက ေစ်းသြားသည္.။ ေမာင္ေလးကလည္း ေဒၚလည္းနွင့္ အတူ လုိက္သြားသည္ ။
“ ရွင္……ရွင္……..ဘာလာလုပ္တာလဲ…”
သန္းေဆာင္က တဟဲဟဲ……ရယ္ရင္း ေရွ႕ကိုသာ တိုးလာသည္.။သြားျပီ…။ အိမ္မွာက
တစ္ေယာက္တည္း ..။ ထမင္းဆိုင္ ဆိုေပမယ့္ ဒီေန႕ သူမ သိပ္ေနမေကာင္းသျဖင့္
ဆိုင္ပိတ္ထားသည္..။ အသံေတြက အက္ရွေနျပီး အာေခၚေတြက နာေနသည္..မို႕
ေအာ္လို႕လည္း အသံုး၀င္မည္မထင္…။ သူမ မ်က္စိကစားၾကည့္မိသည္……။ေတြ႕ျပီ…..။
ဓား…….၊ သူမေန႕တိုင္းလိုလို အသံုးျပဳရေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား လွီးသည့္
ဓားခၽြန္းဓား….။သူမ အျမန္ပင္ ဓားကုိေျပးယူသည္.။ သန္းေဆာင္က သူမကို
၀င္လံုးသည္….။ နွစ္ေယာက္သား လံုးလား ေထြးလား.။
“ ကယ္ၾကပါဦး….ကယ္ၾကပါဦး…..”
အသံက တိုးညွင္းလြန္းသည္.။ လည္ေခ်ာင္း၀မွာပင္ ေပ်ာက္ထြက္သြားသေယာင္.။
သူမအားကုန္ရုန္းသည္….။ သန္းေဆာင္က သူမကုိ ေပြ႕ဖက္နမ္းရန္ ၾကိဳးပမ္းေနသည္.။
သူမ အသားကုန္ ေစာင့္ရုန္းရင္း ဓားကို လက္လွမ္းလိုက္သည္….။သန္းေဆာင္က ဓားကို
၀င့္ခြင့္မေပး …..။ အတင္း၀င္လံုးသည္….။ သူမဓားကုိ ျမဲျမဲ ဆုတ္ကုိင္ရင္း
ရုန္းသည္…။
သူမမ်က္စိထဲတြင္ သန္းေဆာင္က သန္းေဆာင္ မဟုတ္ေတာ့….။လူယုတ္မာ…….။ အေမ့ကုိ
ေစာ္ကားရန္ ၾကံစည္ေသာ လူယုတ္မာ…….။သူမကလည္း သူမမဟုတ္ေတာ့…။ မဟုတ္ေတာ့…။
“ လူယုတ္မာ ေသစမ္း..ေသစမ္း..”
လူယုတ္မာရဲ႕ လက္ေတြမွာ ေသြးေတြခ်င္းခ်င္းရဲေနျပီ.။ သို႕ေပမယ့္ ဓားက
ခ်က္ေကာင္းကုိ မထိေသး….။ ရမ္းသည္….။ ရမ္းရင္းမွ သူမအာရံုကုိ
အေမ့ပံုရိပ္လႊာေတြက စိုးမုိးေနသည္.။
သတိတရားက လြတ္ခ်င္ခ်င္……..။
“ အားးးး”
သူမ သတိ၀င္လာသည္….။ လူယုတ္မာ သန္းေဆာင္က သူမကို ျပဴးေၾကာင္ျပီး ၾကည့္ေနသည္.။
သူမ လက္ထဲက ဓားကေတာ့ သူမကိုယ္ သူမ ထုိးစိုက္မိလ်က္သား………။
သူမ မ်က္၀န္းထဲ ေဒၚေလးနဲ႕ ေမာင္ေလးရဲ႕ အရိပ္ကို ဖ်ပ္ကနဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္..။သူမ အေနနဲ႕
ေနာက္ဆံုး သိလုိက္တာက…. သန္းေဆာင္ကေတာ့ အိမ္ ျပတင္းေပါက္မွ အတင္းပင္
ခုန္ျပီး ထြက္ေျပးသြားျခင္း ျဖစ္သည္….။ ထို႕ေနာက္ေတာ့…..ေဒၚေလးရဲ႕ ေအာ္ဟစ္
အကူအညီေတာင္းသံမ်ား…။ေနာက္ေတာ့……ေနာက္ေတာ့………..။
မသိ…….။ဘာကုိမွမသိေတာ့……..။သူမအာရံုကုိ အေမွာင္အတိလႊမ္းသြားေတာ့သည္..။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
“ ဟင္..”
ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္
အံၾသသြားသည္….။လိႈင္တို႕အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြ
ေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား….။စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲကို
လွမ္း၀င္လိုက္သည္….။
လူေတြအားလံုးရဲ႕ မ်က္နွာေတြက ညွိဳးေလ်ာ္ေနသည္.။သိခ်င္ေဇာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚကို
အျမန္တတ္လုိက္သည္.။ ျမင္လိုက္ရသည္က ရင္၀ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ခံစားရသည္.။
လိႈင္…။ ခ်စ္စြာေသာ…..လိႈင္..။ အိပ္ေနသေလာ.။ မဟုတ္…။ မဟုတ္ေသး….။အိပ္ေနတာ..
မဟုတ္ေသး…..ဒါ…..ဒါဆုိရင္……
“ ဘာျဖစ္လို႕လဲ..လိႈင္ ဘာျဖစ္လို႕လဲ..”
ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြကို တိုးေ၀ွ႕ကာ လိႈင့္နံေဘးကို ၀င္ထိုင္လိုက္သည္…။
“ ေမာင္နိုင္ဦး…..လိႈင္….လိႈင္ဆံုးျပီကြဲ႕…”
လိႈင့္ေဒၚေလးက မ်က္ရည္ေတြ ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ အေမးကို ေျဖသည္….။
“ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ……။ဘာလို႕ လိႈင္ေသရတာလဲ..၊
တစ္ေယာက္မွ မေျဖ ၊ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာေၾကာင္ျပီး ၾကည့္ေနသည္. ။
“ ေျပာဦးေလ ..ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဦး ၊ ေျပာၾကဦးေလ အေသၾကီးေတြလို လုပ္မေနပါနဲ႕ ”
ေဒါသံနွင့္ ၀မ္းနည္းမႈတို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေလသံက လိုတာထက္ ပုိမာသြားသည္ဟု ထင္သည္။
လိႈင့္ေဒၚေလးက မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ပစ္ျပီး……..
“ ဒီလိုကြဲ႕….ေမာင္နိုင္ဦး ” ဟု အစခ်ီကာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပသည္.။
ရင္နာသည္…။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ နာသည္.။ လက္ထဲက နွင္းဆီပန္းျဖဴမ်ားကို လိႈင့္ေခါင္းရင္းတြင္
ထားလိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းသည့္ အခ်က္ကို ေမးလုိက္သည္.။
“ ေဒၚေလး လိႈင္က ဘာျဖစ္လို႕ သူ႕ကိုယ္သူ ဓားနဲ႕ ထုိးတာလဲ..”
ေဒၚေလးမ်က္နွာ ပိုမိုရင့္ေရာ္သြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္.။ မ်က္နွာက မႈန္မႈန္မိႈင္းမႈိင္း ။
တစ္စံုတစ္ခုကို လြမ္းဆြတ္ေနသေယာင္ …။ျပီးေတာ့…..တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာသည္.။
“ စိတ္ေပါ့ကြယ္……..လိႈင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္.။ သူ ငါးနွစ္သမီးမွာ
သူ႕အေမ အေဒၚ့အစ္မကို လူယုတ္မာတစ္ေယာက္က ေစာ္ကားတာကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္.။
အစ္မက သူ႕အသက္ထက္ အရွက္ကို တန္ဖိုးထားတာမို႕ သူ႕ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္ခဲ့တယ္…၊
အဲ့ဒီတုန္းက ဒဏ္ေၾကာင့္ တူေလး ေအာင္နုိင္လည္း ဦးေဏွာက္ ဥာဏ္ရည္မမွီေတာ့ဘူး .။
ဒါေတြကုိ ငယ္ငယ္နဲ႕ ခံစားခဲ့ရတဲ့ လိႈင့္စိတ္ထဲမွာ အစြဲၾကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္..။ ခု သူၾကံဳတဲ့
ပံုစံက သူငယ္ငယ္က ခံစားရတဲ့ ပံုစံျဖစ္ေနေတာ့…သူ႕စိတ္ကို မထိမ္းနိုင္ေတာ့ပဲ
သူ႕အေမတုန္းကလိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားေတာ့တာပါပဲကြယ္…”
ကၽြန္ေတာ္ ယူက်ံဳးမရျဖစ္မိသည္..။ ယူက်ံဳးမရျခင္းနဲ႕အတူ ေဒါသတရားကလည္း
ေနာက္ကေန ကပ္ပါလာသည္….။ ခ်စ္ေသာ လိႈင့္ကုိ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပီး
ေဒၚေလးကို နႈတ္ဆက္ကာ
အိမ္ေပၚမွ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းခဲ့သည္.။ဘယ္သြားမည္နည္းဟု ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
မဆံုးျဖတ္နုိင္မီ...ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက သန္းေဆာင္အိမ္ဘက္ကို အလိုလုိ
လွမ္းမိရက္သား.
ျဖစ္ေနသည္..။အလိုလုိမွ လူမ်ိဳးျခားကုလားေတြကို မုန္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ သန္းေဆာင္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေဒါသကိုမထိမ္းနုိင္ေတာ့.။
“ ဘယ္မလဲ…သန္းေဆာင္ ဘယ္မလဲ…….ေျပာစမ္း…”
“ ဒုန္း…”
ေဒါသလိႈင္းေတြထန္ျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွမသိေတာ့ ။
သန္းေဆာင္မိန္းမနွင့္ ကေလးငယ္မ်ားက ေအာင္ဟစ္ငိုုိယိုကာ
ေတာင္းပန္ေနသည္.။ရရုိးလား.။ ဒီလိုေတာင္းပန္လို႕သာ ရမယ္ဆုိရင္ ခ်စ္စြာေသာ
လိႈင္ ေသစရာ အေၾကာင္းမွ မရွိတာ ။ အိမ္ထဲမွ ေတြ႕သမွ် ပစၥည္းမ်ားကို
ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ ဆြဲဖ်က္သည္.။အိမ္ေလးတစ္ခုလံုးက မုန္းတိုင္းငယ္ ၀င္ေရာက္သြားသည့္ အတုိင္း ဖြာရရာၾကဲေနသည္.။
“ ကုိသန္းေဆာင္ရဲ႕……လာၾကည့္လွည့္ပါဦး .၊ ရွင္ေပးခဲ့တဲ့
ဒုကၡေတြ…၊အိမ္မွာေနတုန္းကလည္း ရွင့္ကုိ အိမ္ကေန
ထြက္သြားေစခ်င္တယ္..၊အခုထြက္သြားေတာ့လည္း ဒုကၡေပးခဲ့ေသးပါလား
ကုိသန္းေဆာင္ရဲ႕…”
ဟစ္တင္လိုက္တဲ့ သန္းေဆာင္ မိန္းမရဲ႕ စကားက ကၽြန္ေတာ့္အသိတရားကုိ
လႈပ္နိႈးလိုက္သေယာင္ ရွိ၏ ..။လူ……..။ ကုလားပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္….၊
တရုတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္…..လူ၊ မြတ္စလင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ခရစ္ယာန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ဗုဒၶဘာသာပဲျဖစ္ျဖစ္
အားလံုးကလူ…..။ အသားမဲတာ….အသားျဖဴတာ….လူပဲ…..။လူေတြခ်ညး္ပင္.။
လူကို လူခ်င္း……..။ေတာ္ပါျပီ…။ မလိုအပ္ေတာ့ပါ…..။ မလုပ္လိုေတာ့ပါ…။
ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသတရားေတြ ေျပေပ်ာက္သြားပါျပီ.။ ဆို႕ပိတ္ေနေသာ ေမာဟတံခါး ပြင့္သြားပါျပီ.။
ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲမွာ ဖတ္ဖူးေသာ စာတခ်ိဳ႕ကုိ သြားသတိရမိသည္.။
“ ေရာဂါမွာ ေရွ႕တုိးေသာ ျဖစ္စဥ္ဆိုတာ ရွိတယ္ ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈက တစ္စံုတစ္ရာေသာ
အေျခအေနမွာပဲ ျငိမ္တန္႕မႈ ရွိတယ္ ၊ႏ်ဴရိုးဆစ္က ခ်ိဳ႕တဲ့မႈပဲ ၊ေရာဂါ
မဟုတ္ဘူး..၊ဆိုက္ကုိးဆစ္က ေရာဂါ ၊ေရာဂါမွ
အစရွိတယ္.၊ေရွတိုးျဖစ္မႈ ( ၀ါ) မရပ္မနားမႈရွိတယ္.၊ ကုသလို႕ရရင္ရ ၊မရရင္ ေသျခင္းဆိုတဲ့ အဆံုးရွိတယ္…”
လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္နားသို႕ ကပ္လာရင္း တုိးတုိးေျပာသည္….။
“ သန္းေဆာင္ကို ဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွာ ဖမ္းမိတယ္..”
မလိုေတာ့ပါ..။ လိႈင္ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္
သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ…။ စိတၱဇေရာဂါရဲ႕ အဖ်ားရုိက္ခတ္ေသာ ဒဏ္ကုိ ခံလိုက္ရေသာ
ေၾကာင့္ ေၾကြလြင့္သြားေသာ ရြက္၀ါေလးပမာသာ....။သြားပါေစ...။ဘာမွ
ဆုတ္ကုိင္မထားလိုေတာ့ပါ…။ သြားပါေစ….။
စိတ္အလ်ဥ္ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကုိသာ ကၽြန္ေတာ္ ရုပ္က လုိက္ေနသည္….။ တစ္လွမ္း….၊
နွစ္လွမ္း……သံုးလွမ္း……………။
ၾကိဳးစားပါဦးမည္….။
ဆႏၵမြန္ျဖင့္……..။လြမ္းေနာင္……။
No comments:
Post a Comment
ကြန္မန္႕တစ္ခုဟာ စာေရးသူအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ပါ။ အျမင္ကို ပြင္႕ပြင္႕လင္းလင္း ေျပာသြားေစခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။