မ်က္ရည္ပြင္႕ေတြနဲ႕ ကခုန္တဲ႕ည

** ခင္ဗ်ားတို႕ရယ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ငိုခဲ႕ရတယ္**
လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ပဲ ဒီကဗ်ာကို ဖြင္႕ခ်လိုက္တယ္။
 မေန႕ညက အိပ္စက္ျခင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀မ္းကြဲခဲ႕တယ္။ စိတ္ .ဟုတ္တယ္။
ပါေမာကၡ ဖရြိဳက္ေျပာတဲ႕ အရိုင္းစိတ္ ဗုဒၶေဟာတဲ႕ ၀ိပါတ္စိတ္
စိတ္ေၾကးမံုမွာ စိတ္ဒြိဟျဖစ္ရင္း အရိပ္ေတြေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ခဲ႕။
ပယင္းေရာင္ လဲ႕လဲ႕ေတြသာ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ ျဖစ္သြား
 ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အိပ္စက္ျခင္း မိတ္ေဆြ ျဖစ္မသြားခဲ႕ဘူး

လေရာင္မွ်ားေသာ ေႏြညမ်ား

ညသည္ ေသြ႕ေျခာက္လြန္းစြာ ကႏၱာရဆန္လွ်က္ ရွိေနသည္။ အဇဋာတစ္ခြင္၀ယ္ တိမ္ညိဳတို႕ မိႈင္းေမွာင္ညစ္ေထြးလွ်က္။ တိမ္ညိဳတို႕ၾကားမွ အလင္းၾကယ္တခ်ိဳ႕ကား မဟီေျမျပင္ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည္႕ေနသည္။လူရြယ္တစ္ေယာက္။ အသက္သံုးဆယ္ခန္႕ လူရြယ္တစ္ေယာက္။ လူရြယ္သည္ ေ၀ရီေနေသာ ညအလယ္မွ နွင္းပု၀ါကို ခြါခ်ျပီး နွင္းအမိုးေအာက္မွ ရုတ္တရက္ တိုးထြက္လာသည္။တစ္လွမ္း၊ နွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္း၊ သံုးလွမ္း လွမ္းအျပီးတြင္ လူရြယ္က ေရွ႕သို႕ ဆက္မလွမ္းဘဲ  ရပ္လိုက္၏။ ေရွ႕မွာ ျမင္ရေသာ အရာ၀တၳဳကို ၾကည္႕ျပီး လူရြယ္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္ေနသည္။ အတန္ၾကာမွ အံ႕ၾသမႈကို မခ်ဳပ္တီးနုိင္ဟန္ျဖင္႕ ေမးခြန္းတစ္ခု တိုးထြက္လာသည္

ဟိုကၠဴကဗ်ာ

` အိပ္မက္ေတြ ေၾကြတဲ႕ည ´

အလင္းမႈန္ပ်ပ်
ဆိတ္ဖလူးနံ႕ သင္းျမျမ
ဆႏၵေတြ ေျမခ။

 

ေခတ္ဆိုး

ဆႏၵကင္းလည္း
အေမွာင္ထဲမွာ
အျမဲေလွ်ာက္ေနရဦးမည္။



ဆႏၵမြန္ျဖင္႕ ..။ လြမ္းေနာင္။

လေရာင္မွ်ားေသာ ေႏြညမ်ား

ခ်စ္ျခင္း အသေခ်ၤ။
အလြမ္းေ၀ ေႏြညမ်ား
ျမဴက ရစ္ေခြ။

လေရာင္က ပုန္း(ကိန္း) ေန၊
ကႏၱာေႏြ တစ္ကိုယ္တည္း။

အဇဋာနယ္တစ္ခြင္
ၾကယ္တာရာရယ္ သဘင္စံုျပီမို႕
ပုဏၰမိ ံ စန္းယုန္လရယ္က
၀သုန္ေျမ လႊမ္းျခံဳသပါလို႕
ဘ၀မွာ အလွေ၀ေအာင္ပ
တစ္ကိုယ္ရည္ ေႏြစခန္းမွာ.
( စႏၵာရယ္ )
ထြန္းပါ႕အျမဲ။




ဆႏၵမြန္ျဖင္႕...လြမ္းေနာင္။

သခၤ ါရကို မ်ိဳခ်ေနရေသာ ေန႕စြဲမ်ား

ခုတေလာ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ပိုးတစ္မ်ိဳးထေနတယ္။ တျခားဟုတ္ရိုးလားဗ်ာ။ အိမ္ေရွ႕က အသစ္စက္စက္ အုတ္တိုက္ေလးကို ၾကည္႕ျပီး အိမ္အသစ္ ေဆာက္ခ်င္တဲ႕ ပိုးေပါ႕။ဟိုတုန္းက က်ဳပ္အိမ္ကို စုတ္တယ္ ခ်ာတယ္.ေျပာၾကတုန္းက က်ဳပ္ သိပ္အေရးလုပ္ခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္က ၾကယ္ျမင္လျမင္ ေလာကဓံကိုပဲ ဖက္တြယ္ျပီး ေနခဲ႕တာ။ ဒီတုန္းကလည္း အိမ္ေရွ႕မွာက အခုရွိေနတဲ႕ တိုက္သစ္ေလး မရွိေသးဘူး။ ေျမကြက္လပ္ၾကီးပဲ ရွိတာ။ ျပီးခဲ႕တဲ႕ နွစ္လ ေလာက္ကမွ အုတ္ေတြ သဲေတြ လာခ် ။ ျမက္ရိုင္းေတြ ရွင္းျပီး လုပ္သြားလုိက္တာ အခုလို တိုက္ေလး ျဖစ္လာတာပဲ။  အခုေတာ႕ ေရွ႕က တိုက္သစ္ေလးကို ၾကည္႕ျပီး က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ ကလိ ကလိ ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ဆို က်ဳပ္မွာကလည္း လံုေလာက္တဲ႕ အေၾကာင္းက ရွိေနတာကိုး။

သက္မွ်ထပ္တူခ်စ္ေသာ္လည္း

ယဥ္ၾကည္ခ်ိဳရႊင္၊  ထံုးေနာက္ရွင္နွင္႕ ၊ ေရႊစင္ပံုသြန္း၊ လွရည္ရႊန္းတင္႕၊ေလးကၽြန္းတစ္ကုိယ္၊ တုနိႈင္းဆိုလည္း ၊ ဖက္လိုျပိဳင္ၾက ၊ နုိင္မရမို႕၊ေပ်ာင္းပ် ညြတ္ေထြ၊ လွျမဳေတကို၊ ရေ၀ေခါင္နန္း၊ ေတာ္ထိုက္ပန္းဟု၊ ပ်ံ႕မႊန္းဆိုကာ၊ ခြန္းဆင္႕ပါ၍၊ ငါးျဖာၾကန္အင္၊ ရႈတုိင္းယဥ္ကို၊ ေန၀င္ခ်ဳပ္စ၊ ဆည္းဆာညတြင္၊ ပ်ပ်ေမွာင္ဖိတ္၊ ေႏြအရိပ္နွင္႕၊ သံုးထိပ္ တုနႈန္း၊ ၊မီ မဆံုးတည္႕၊ ဆံထံုးျမိတ္သြယ္ စို႕တကား။

ၾကယ္ေတြစံုတဲ႕ ေကာင္းကင္

 မခမ္းမနား ၊ မဆန္းျပားလည္း
စြမ္းအားျပည့္စံု ၊ ေမႊးနံထံုသည္
လက္ဆံုခင္းသည္ ့ ထမင္း၀ိုင္း ။

 အြန္လိုင္းေပၚတြင္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ တင္ထားေသာ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္အျပီး သူမရင္ထဲ သိမ့္သိမ့္ေလး လႈပ္ရွားသြားသည္ ။ ေန႕တစ္ေန႕တာတြင္ သူမအတြက္ အပူေလာင္ဆံုး အခ်ိန္သည္ မနက္ခင္းျဖစ္ျပီး အေအးျမဆံုး အခ်ိန္သည္ ဆည္းဆာရီ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္ ။
မနက္ခင္းဆိုလွ်င္ အေဖနဲ႕ အေမတို႕က အိမ္ကေန ထြက္ျပီး ရံုးသို႕ သြားသည္။ တစ္ေန႕လံုး အိမ္ထဲမွာ သူမ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္မို႕ မနက္ခင္းကို သူမ မုန္းသည္ ။ ညေနခင္းကိုေတာ့ခ်စ္သည္ ။ တိမ္အလႊာေတြက ဇာပ၀ါကြန္႕သလို အတြန္႕ အတြန္႕ေတြက တစ္မ်ိဳး ၊ ဟိုးးးးးအထက္သို႕ ေထာင္တက္ေနသည္က တစ္ဖံု ၊ ငိုရဖန္မ်ား၍ နီရဲ မို႕အစ္ေနေသာ မ်က္လံုး ပံုစံကဲ့သို႕ ေနမင္းၾကီး ၊ ဆုိင္ရာ ဆိုင္ရာ ဌာေနသို႕ ျပန္ေနေေသာ ငွက္အုပ္မ်ား ။ ဒီျမင္ကြင္းေတြက ဆည္းဆာရဲ႕ အလွေတြပင္ျဖစ္သည္။ ဒီအလွေတြကုိ အနားကြပ္ေပးတာကေတာ့ သူမရဲ႕ မိဘနွစ္ပါး အိမ္အျပန္ခရီးျဖစ္သည္ ။ သူမသည္ မိသားစုကို တြယ္တာသည္ ။ သူမတို႕ မိသားစုမွာ.ကဗ်ာေလးထဲကလုိ လက္ဆံုခင္းသည့္ ထမင္း၀ိုင္း မျဖစ္တာ အေတာ္ပင္ ၾကာခဲ့ေလျပီ..။