Monday 29 August 2011

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျမိဳ႕ငယ္ေလး




 ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေတာ့ပါ ။ သို႕ေသာ္ ....ေမွ်ာ္လင့္ေနခ်င္ပါေသးသည္ ။ လူတိုင္း လူတိုင္းရဲ႕ ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကုိ ပိုက္ျပီး အသက္ဆက္ေနရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ပုိက္ေနရသည္ ။ ထို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္နွလံုးေသြး မရပ္သေရြ႕
ေမွ်ာ္လင့္ေနမိမွာ အမွန္ပင္ ။

Sunday 28 August 2011

ေကြးေသာလက္ မဆန္႕မီ၀ယ္


 ညကေမွာင္လာျပီဆိုေပမယ့္ နွစ္ေပမီးေခ်ာင္းေလးေတြ ထြန္းထားလို႕ အလင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့

ရွိေနေသးသည္။မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု ထုိင္ေနၾကာေသာ သူေတြကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာမဆံုူးေသး။တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း “ေတာက္” တစ္ေခါက္ေခါက္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ယူက်ံဳးမရဟန္။ေခ်ာင္ခပ္က်က်မွာ ၀ုိင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနတဲ့ ဖဲသမားအုပ္စုကေတာ့

ယခုခ်ိန္မွာ ဒီအေၾကာင္းကို သူတို႕လက္ထဲက ဖဲတစ္ခ်က္ေလာက္ စိတ္၀င္စားေတာ့မည္ မထင္။ျပီးဆံုးသြားျပီ ဆိုေပမယ့္ ဂယက္ေလးကေတာ့ က်န္ခဲ့ျမဲပဲေလ။

အေဖ၀မ္းသာနိုင္ပါေစ

ေလာကထဲကို “အူ၀ဲ ” လို႕ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ကာ ၀င္ေရာက္လာခ်ိန္ကေတာ့ သူရွိေကာင္း ရွိေနနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူမွန္းသိပါျပီ ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ သူမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို မျမင္ဖူးလိုက္ပါဘူး ။မမွတ္မိတာလညး္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ သူ ။သို႕မဟုတ္ ။အေဖ။ “အေဖ”ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ နာမ္စားကို သူမ်ားေတြ ေခၚတိုင္း ရင္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလးနဲ႕ ထိရွနာက်င္ မိတာကို ကၽြန္ေတာ့ဘာသာ အသိဆံုူး။ငယ္ငယ္တညး္က ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အေမကလညး္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးနွစ္သားအရြယ္မွာ ဆံုူးသြားတယ္။ အားငယ္ရေပမယ့္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ ဦးေလးေအာင္လူ ရွိေနတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေလာကၾကီးကို ဘာမထီ စိတ္ထားနဲ႕ ေလွ်ာက္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။

တံဆိပ္မလိုေသာ အကၡရာေလးမ်ား

ရႈမဆံုးေတာ့ျပီ........စိမ္းလဲ့လဲ့နွစ္စဥ္........လယ္ကြင္းေတြက တေမွ်ာ္.......တေခၚ  စိုေျပလြင္........ရိပ္သိမ္းခ်ိန္
ဆိုျပန္လွ်င္........၀င္းမွည့္ေရႊစင္အိလို႕ပင္.....စပါးအနွံေတြနဲ႕......အသီးေတြ.....သန္ျမန္ေအာင္.......ျမင္။။။
ဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းရဲ႕“လူခၽြန္လူေကာင္း” သီးခ်င္းထဲမွ အစဆံုး အပိုဒ္ကို ၾကားတိုင္း လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလတြင္
ေက်းလက္ဇာတိရြာေလးမွ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးျဖစ္သူ ေျပာေသာ စကားမ်ားနွင့္....စိတ္ညစ္၍
ပိုးသတ္ေဆး ေသာက္ခဲ့ေသာ္လည္း မေသေသာ မမိေငြကို ေျပးျမင္ၾကားေယာင္မိျမဲပင္..........။

ထြက္သက္တစ္ခု၏ ရိႈက္ငုိသံ

အခ်စ္ကခ်ိဳတယ္တဲ့
ဘယ္သူေတြမ်ားေျပာခဲ့တာလဲ
ငါလညး္ျမည္းစမ္းခြင့္ရခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘ၀က “န”လြန္းတယ္
ခ်စ္ေနတဲ့ သူကိုေတာင္
“ခ်စ္တယ္” လို႕ေျပာခြင့္မရွိတဲ့ဘ၀။
တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲခ်စ္ခဲ့တာမို႕

ဓားတစ္လက္ လက္တစ္ေခ်ာင္း နွလံုးသားတစ္စံု ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ခံစားတတ္တဲ႕ နွလံုူးသားရဲ႕ေစရာေၾကာင့္
မင္းကိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းးးးးးးးး
ငါ့ရဲ႕...လက္တစ္ဖက္နဲ႕အတူ
ငါ့နွလံုူးေသြးကို အရင္းတည္ျပီး
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ထုဆစ္ခဲ့တယ္။။။။။။
မထင္ခဲ့ပါဘူးးးးးး..............
အခင္းအက်င္းေျမာက္မ်ားစြာထဲက

ပိေတာက္နွင့္ ပမာတူေသာ



ေႏြ။ၾကည့္ေလရာရာ၌ရြက္၀ါတို႕တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ၍ေလတြင္ေ၀့၀ုိက္ကာေျမေပၚမွာခ၀ပ္စင္း
ျပီးေလ်ာင္းသက္ေစေသာေႏြ။ေတာင္မွေျမာက္၊ေျမာက္မွေတာင္၊ဘယ္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္
ရုိးတံျပိဳင္းျပိဳင္းတို႕နဲ႕ ပင္အို ပင္ပ်ိဳတို႕ကေႏြရဲ႕သ႑ာန္ကိုထုပ္ေဖာ္ေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရေသာေႏြေတးရွင္ဥၾသငွက္ရ႕ဲအသံကေႏြရဲ႕သဘာ၀ကိုပုိ၍ပီျပင္ေစ
သည္။အင္းးးးးးေႏြ။ သည္ေႏြ။

နွင္းမႈန္ထဲမွ လြမ္းေနသူ


ည။တိတ္ဆိတ္ေအးျမေသာေဆာင္းည။ေငြနွငး္မႈန္တို႕ကခုန္ဖ်န္းပတ္၍ေျမာက္ျပန္ေလတို႕ တုိက္ခက္ေနေသာေဆာင္းညတြင္
ေငြလကမႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္ျဖင့္တစ္ရြာလံုးေပၚျဖန္႕က်က္ထားသည္။ သုိ႕ေသာ္ေဆာင္းည၏အလွတရားသည္ကၽြန္ေတာ္နွင့္
မဆိုင္သေယာင္ခပ္စိမ္းစ္ိမ္းရွိလွသည္။ေအးျမေသာေဆာင္းညတြင္ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ပူေလာင္ေနသည္။တစ္ရြာလံဳးပင္အိပ္ေမာ
က်ေနေရာ့မည္။အိပ္မေပ်ာ္သူကကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာရွိသည္ထင့္။

ပုထုဇေနာ ဥမၼာတေကာ

က်ဳပ္နာမည္က ေက်ာ္စြာ။ က်ဳပ္လိပ္စာလား။ အင္း... ခင္ဗ်ားသိခ်င္ရင္ေတာ့ ေျပာျပရတာေပါ့။ က်ဳပ္ေမြးတာက ေယာနယ္က ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေမြးတာ။ငါးနွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေတာင္ၾကီးဘက္ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေဟာ.....ဘာၾကာလို႕လဲ။က်ဳပ္ ခုနွစ္နွစ္သားေရာက္ေတာ့ မိုးကုတ္ဘက္ ေရာက္သြားျပန္ေရာ။
ေနာက္ေတာ့....မႏၱေလး။ေနာက္ေတာ့.....ရန္ကုန္.......။ေနာက္ေတာ့..........။ေနာက္ေတာ့....................။

Saturday 27 August 2011

သခြတ္ပန္းရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရး ရာဇ၀င္

ကမၻာေပၚမွာ အၾကာဆံုး စစ္ပြဲကို ခင္ဗ်ား သိလား။ အင္းး။

က်ဳပ္ေမးလို႕သာ ေမးရတာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေၾသာ္...ခင္ဗ်ားက သိတယ္လား။

ဆိုစမ္းပါဦး ဒါဆို။ ဘာဗ်၊ ခရူးဆိတ္ စစ္ပြဲ ဟုတ္လား။ က်ဴပ္ကေတာ့ ဗဟုသုတ နည္းတယ္ပဲ ေျပာေျပာ

မၾကားဖူးဘူးဗ်။ေၾသာ္......အင္းအင္း..။ခရစ္ယာန္နဲ႕ အစၥလာမ္နဲဲ႕ ျဖစ္တဲ့ ဘာသာေရး စစ္ပြဲလား။

လုပ္စမ္းပါဦး ။ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ၾကာျပီလဲဆုိတာကို က်ဳပ္ သိပ္စိတ္၀င္စားတယ္။

နွစ္ေပါင္းေလးရာ ေက်ာ္ျပီ ဟုတ္လား။ဟားဟား....။ ခင္ဗ်ားက သိပ္ရယ္စရာ ေျပာတဲ့သူပဲဗ်။

ဟားဟား...။ က်ဳပ္သိပ္သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ဘာတဲ့ နွစ္ေပါင္းေလးရာ တဲ့လားဗ်ာ။

ဒီမွာ ခင္ဗ်ား မေသမျခင္း မွတ္ထားဗ်။ ကမၻာေပၚမွာ အၾကာဆံုး စစ္ပြဲက က်ဳပ္ ဦးေဆာင္ျပီး

တိုက္ေနတဲ့ စစ္ပြဲဗ်။ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကုိ ေရာမက သူရဲေကာင္း စစ္သည္ တဦးလို႕ ထင္ေနလို႕လား။မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ အေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ား မသိလို႕ မဟုတ္ပါဘူး ။  ခင္ဗ်ား သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားမွာ ကိုယ္ခ်င္း  စာတရား နည္းပါးေနတယ္။ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႕ကို ေမ့ထားတယ္။ ခင္ဗ်ား သိေအာင္ ေျပာျပမယ္။ေလာကမွာ တိုက္ပြဲေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ား ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း

ဒါေတြ ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက သတိမမူလို႕ပါ။ က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ား စိတ္၀င္စား  ေနျပီမို႕လား။

က်ဳပ္ေျပာတဲ့ တိုက္ပြဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား သိခ်င္ေနျပီမို႕လား။။ဒီလိုေလဗ်ာ။။။။။။

ကံနွင့္ ကမၼ၀ိပါက

“ဟိုေန႕က နုိင္ငံျခားမွာေနတဲ့ သားကေလ အေမ့အတြက္တဲ့ ပုိက္ဆံသိန္းငါးဆယ္ လႊဲေပးျပီး
လူၾကံဳနဲ႕လည္း စိန္လက္စြပ္ တကြင္းထည့္ေပးလိုက္တယ္ ”
ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ေျပာလိုက္ေလလွ်င္ သူ႕ေရွ႕မွ အနည္းငယ္သြယ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးကလည္း
အားက်မခံ
“ဟုတ္လား ။ တို႕မ်ားျဖင့္ သားက ေက်ာင္းျပီးကတည္းက
နိုင္ငံျခား လႊတ္တာကို အေမ့ကို မခြဲနုိင္လို႕ ျပည္ပကို မထြက္ပါရေစနဲ႕တဲ့.။သမီးၾကီးကေတာ့
လကုန္ရင္ လုပ္ငန္း တိုးခ်ဲ႕ဦးမယ္ ေျပာေနတယ္။ ဟိုေန႕ကပဲ အေမ ဟိုနား ဒီနားသြားရင္း သံုးဖို႕တဲ့.....။
ဆယ္သိန္း လာကန္ေတာ့သြားတယ္ ”
ေျပာလည္းေျပာ။ လက္မွ လက္ေကာက္မ်ားကို လူျမင္သာေအာင္လည္း ေျမွာက္၍ ေျမွာက္၍ ျပသည္။
သူ႕စကားဆံုးေတာ့ ခပ္၀၀အမ်ိဳးသမီးက တဖက္သို႕ လွည့္၍ မဲ့သည္။
ထုိစဥ္မွာပင္  ဆိုင္ထဲသို႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထပ္၀င္လာျပန္သည္ ။ မ်က္လံုးက ဟုိဒီ ေ၀့ၾကည့္ျပီး
ေစာေစာက အမ်ိဳးသမီးနွစ္ဦး ရွိေသာ ၀ိုင္းသို႕ သြားထိုင္သည္ ။
“မမလွ ေနာက္က်လွေခ်လား ”
ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသမီးက ၀င္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးကို နႈတ္ဆက္သည္။
မမလွဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးက လက္မွ ပိုက္ဆံအိပ္ကို “ဘုန္း” ကနဲျမည္ေအာင္ စားပြဲေပၚ ပစ္တင္ရင္း
“ ဟုတ္ပါ့ တင္တင္ေရ ။ မဂၤလာေဆာင္က မျဖစ္မေန လာခဲ့ပါဆိုေတာ့ သြားရလို႕ေလ ၊ ကိုယ့္ကုိ လူၾကီးေနရာ ထားျပီး လုပ္တာဆိုေတာ့လည္း မသြားလို႕လည္း မျဖစ္ပဲကိုး ။ လက္ဖြဲ႕ေငြလည္း
နည္းလို႕မျဖစ္ဘူးေလ ။သိတယ္မို႕လား .။အဲ့ဒါ လက္စြပ္တကြင္းနဲ႕ ေငြသား ငါးသိန္း လက္ဖြဲ႕ ခဲ့ရတယ္ ”

ရာဇ၀င္ စာမတင္ခ်င္ေတာ့ပါ



                                                  ( ၁ )

၀င္း၀င္းႏြယ္ မိစိမ္းကို အေငးသား ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္ ။သူ႕လိုပဲ ရြာထဲက မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကလည္း မိစိမ္းကို
အားက်တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕  ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္ ။မိစိမ္း ၀တ္ထားပံုက  ဦးၾကီးထြန္းေမာင္အိမ္တြင္  တစ္ခါတရံ ျပေလ့ရွိေသာ ကိုရီးယား
ဇာတ္ကားထဲမွ မင္းသမီးေလးမ်ားရဲ႕ ဒီဇိုင္းနွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ ။ အသားေတြကလည္း ေဖြးလာလိုက္တာ မွတ္မိခ်င္စရာပင္ မရွိ ။
“မိစိမ္း ညည္းေအ ေနနုိင္လုိက္တာ ။ရြာကေန ထြက္သြားကတည္းက ဘာသတင္းမွကို မၾကားရေတာ့ဘုူး။ ခုမွပဲ ေပၚလာေတာ့တယ္ ”
အရီးခင္မံႈ၏ စကားကို မိစိမ္းက မ်က္စေလးခ်ီျပီး
“ ရီးခင္မႈံရယ္ မိစိမ္းလည္း ျပန္လာခ်င္တာေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာ အလုပ္ေတြက တဖက္နဲ႕မို႕ ျပန္မလာနိုင္တာ ။ မ၀င္းတို႕ ရီးခင္မံႈ
တို႕ကို သတိရပါတယ္ ” ဟု ျပန္ေျပာသည္ ။
၀င္း၀င္းႏြယ္ကို မိစိမ္းက မ၀င္း ဟုပင္ ေခၚသည္ ။ “အင္း အ၀တ္အစားေတြ ေျပာင္းလဲလာေပမယ့္ အေခၚအေ၀ၚေတြေတာ့ မေျပာင္းလဲ
ေသးပါလား ” ဟု ၀င္း၀င္းႏြယ္ စိတ္ထဲမွ ေတြးလုိက္မိသည္ ။
မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား၏ အားက်ေသာ အၾကည့္မ်ားၾကားတြင္ မိစိမ္း ေက်နပ္ေနသေယာင္ ။ ေခါင္ေလးခါ လက္ေလးလႈပ္နွင့္
“ ဒီအက်ၤ ီစေလးက ဘယ္ေလာက္ေပးရတာ ၊ဒါက နိုင္ငံျခားကလာတာေလ ” စသည္ျဖင့္ ရွင္းျပ ၾကြားလံုးထုတ္ေနသည္ ။
၀င္း၀င္းႏြယ္လည္း မိစိမ္းကို အားက်မိသည္ ။ ျဖစ္နုိင္လွ်င္္ အေမ့ကိုေျပာျပီး မိစိမ္းနွင့္အတူ ျမိဳ႕ၾကီးကို လိုက္သြားခ်င္သည္ ။
အရင္တုန္းက ရြာမွာ နွစ္ေယာက္သား အတူတူ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ျပီး ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသလို ခုလည္း ျမိဳ႕မွာ မိစိမ္းနွင့္
အတူလုိက္ေပ်ာ္ခ်င္သည္ ။...အရင္တုန္းက ဘ၀ေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ လြမ္းေမာမိသလိုလို.......။
စိတ္တို႕က တခ်ိန္တုန္းက မိစိမ္းနွင့္ သူမတို႕ရဲ႕ ပံုရိပ္မ်ားဆီသို႕ ပ်ံ႕လြင့္လွ်က္.......။

ဥပါဒါန္ ၾကီးသူတို႕ အလယ္တြင္


ဒီနယ္ေလးကို လာရမည္ဆိုကတည္းက ရင္က မသိမသာ ခုန္ေနခဲ့သည္.။ခုလို ေရာက္လာရျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ..။ မဟုတ္....။ေပ်ာ္သလိုလို မဟုတ္ေသး....။
နာက်ည္းသလိုလို......။အို.......ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး.။ဘာျဖစ္လို႕ နာက်ည္းရမွာလဲ.......။
တေပါင္းေႏြရဲ႕ေအာက္မွာ တံလွ်ပ္တို႕က ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထေနသည္...။ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ
လမ္းမထက္မွာ လွည္းကေလးကေတာ့ အေျပးေသာ့ေနသည္.....။ကိုျမင့္ေနာင္ စိတ္ထဲမွာလည္း
လမ္းေဆာင့္၍ ခုန္လိုက္ေသာ လွည္းေလးပမာ မျငိမ္မသက္...။

Friday 26 August 2011

မ်က္ရည္စက္မ်ားရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ

၀မ္းသာျပီး က်သည့္ မ်က္ရည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀မ္းနည္းျပီး က်သည့္ မ်က္ရည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊မ်က္လံုးထဲ ဖုန္၀င္လို႕ က်တဲ့ မ်က္ရည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
မ်က္ရည္စက္မ်ားကို ေတြ႕ရတိုင္း သူကေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္နွစ္ခန္႕က မ်က္ရည္စက္ေလးေတြ အေၾကာင္းကို သတိရမိျမဲ ျဖစ္သည္ ။

Saturday 13 August 2011

အဆိပ္

မိုးကေတာ့ လုပ္ျပီ ။ တခ်ိန္လံုး တိမ္စ တိမ္နေတာင္ မေတြ႕ရပဲ ခုမွ ခ်က္ခ်င္းကို သည္းလာလုိက္တာ ေနာက္က က်ားလုိက္လာတဲ့အတိုင္းပဲ ။
ထီးေဆာင္တတ္တဲ့ အက်င့္မရွိတာမို႕ ထီးကလည္း ပါမလာေပ ။ လြယ္အိပ္ထဲမွာ စာအုပ္ေလး သံုးအုပ္ပါတာမို႕ နီးစပ္ရာ လၻက္ရည္ဆိုင္တည္းကို ေျပး၀င္လာခဲ့လုိက္သည္ ။ ေခါင္းေပၚမွ မုိးေရတစ္ခ်ိဳ႕ကို
သပ္ခါခ်လိုက္ျပီး လြတ္ရာ စားပြဲတစ္လံုးကုိ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္ ။
“ညီေလးေရ ေဆးလိပ္တစ္ပြဲနဲ႕ လၻက္သုပ္ တစ္ပြဲေပးပါကြာ ”

ထမင္း၀ိုင္းေပၚမွ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း၏ ရာဇ၀င္

ဧည့္ပရိတ္သက္ေတြက အေတာ္ပင္ စံုလင္ေနျပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလညး္ အေကာင္းစား အ၀တ္ေတြနဲ႕။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလညး္ တိုက္ပံုကုိ ဟန္ပါပါ ၀တ္ထားၾကသည္။တူညီတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ အားလံုးလိုလိုရဲ႕
ရင္ဘက္ေပၚက အိပ္ကပ္မွာ ေဖာင္တိန္ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိေနတာပဲ။ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့ ရင္နဲ႕အတူ
ကိုထြန္းေအာင္ ေခ်ာင္ခပ္က်က် စားပြဲေလးမွာ ၀င္ထိုင္လုိက္သည္္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက အသိဥာဏ္ကုိ စိုးမိုးေနသည္။ေသခ်ာသေလာက္လညး္ ရွိေနျပီမို႕ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ေအးရျပန္သည္။ ဖန္ခြက္သံ၊စကားေျပာသံ၊ဇြန္းသံ၊ခက္ရင္းသံမ်ားက ခန္းမတစ္ခုလံုးကို ညံစီေနသည္။
ကိုထြန္းေအာင္ ေရွ႕မွ အသားဖက္ တစ္ခုကို တူနွင့္ ညွပ္ယူကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္လုိက္ရင္း အိမ္က မယ္ျငိမ္း၏
မ်က္နွာကို ေျပးျမင္မိသည္။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ မယ္ျငိမ္းတစ္ေယာက္ တဲကုတ္ေနာက္ေဖးမွာ မီးေမႊးျပီး ရွိသမွ်
အသီးအရြက္ေလးေတြကို ေလးေယာက္ေသာ မိသားစု ၀မ္းမီးျငိမ္းေစဖို႕ ဟင္းအိုးေလး တည္ေနေရာ့မည္။

“ကိုထြန္းေအာင္ ရွင္ ဆုရခဲ့ရင္ အျပန္က် လမ္းထိပ္က ဆန္၀ယ္ခဲ့အံုးေနာ္။ေသာက္လညး္ မလာခဲ့နဲ႕ဦး ။
ေတာ့္သားနွစ္ေယာက္က ေရွ႕လဆိုရင္ ေက်ာင္းအပ္ရေတာ့မွာ”
မယ္ျငိမ္း၏ စကားသံက နားထဲတြင္ ရိုက္ခက္လာသည္။တကယ္ေတာ့ မယ္ျငိ္မ္းသည္ ကိုထြန္းေအာင္ အေပၚ ဇနီးေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့ပါသည္။ ညားျပီးသည့္အခ်ိန္မွ စျပီး လင္မယားနွစ္ေယာက္
မရွိအတူ ရွိအတူ ရုန္းကန္ခဲ့တာ သားနွစ္ေယာက္ပင္ ထြန္းေပါက္ခဲ့ျပီးျပီေလ။မွတ္မိေသးသည္။ မယ္ျငိမ္းနဲ႕ စေတြ႕ခဲ့ေသာ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွ တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီေလးကိုေပါ့ေလ။